Over het stigma op prostitutie, en hoe dit zelfs invloed heeft op mensenhandelslachtoffers.
Toch nog maar eens in de pen gekropen, omdat ik toch wel weer even het een en ander wil uiten. In de hoop dat er mensen zijn die het oppikken en er wat mee doen. Maar of dit echt t geval is, is me niet geheel duidelijk en soms wordt ik moedeloos van het schrijven, zonder dat ik ook maar iets zie veranderen om me heen.. Maar ik loop al een hele tijd met het idee om dit van me af te schrijven, kan alleen nog niet zeggen dat ik er echt de juiste woorden voor kan vinden.
Toch ga ik het proberen. Dit blog gaat over hoe ik het ervaar om “ eruit te zijn” en vooral hoe andere mensen het ervaren dat ik “er uit ben.”
Eruit? Zul je nu denken? Waaruit?
Of had je voor jezelf al aangenomen dat ik bedoelde uit de prostitutie?
Ik bedoel je leest een stukje over een slachtoffer mensenhandel, die jaren is gedwongen tot prostitutie. Ze zal wel heel blij zijn daar uit te zijn......... Zoiets?
En dat is waar dit stukje dus over gaat. Er uit zijn. Waar uit zijn? Wat wordt er eigenlijk bedoeld met “eruit willen” “eruit zijn” en “er uit zien te komen”. En vooral hoe zien verschillende partijen deze term “er uit zijn.” Want daar lijkt het enigszins tot verwarring te komen en misverstanden te ontstaan.
Misstanden en verwarring die ertoe kunnen leiden juist het averechtse te bewerkstelligen dan wat men wil bereiken.
Bijna 8 jaar leefde ik in een uitbuitingssituatie met een pooier. Ik werkte net 2 weken voor een EscortService toen hij me benaderde met een verhaal over de wallen, ik kende hem toen al 9 jaar, naast een “vriendje van vroeger” (nee niet seksueel, nog van de tijd dat seks er niet toe deed, lees ik was 12/13 en destijds nog niet seksueel aktief, dit werd ik pas op mijn 16e) was hij op dat moment mijn buurjongen in het zelfde appartementcomplexje. De trap naar mijn voordeur was naast zijn en zijn broers voordeur. En hij had me zien weggaan een aantal nachten. Op de wallen zou ik meer voor mezelf kunnen verdienen was zijn verhaal. Ik zwichte voor het verhaal, maakte met hem de deal dat ie me zou brengen en halen en beveiligen voor 30% van mijn inkomsten per nacht (ik had geen rijbewijs en was onbekend in Amsterdam dit leek me redelijk en voor mij een veilige oplossing) En hij had gelijk, ik verdiende 200 gulden per uur, (gemiddeld 2klanten per uur 100gulden per klant) in plaats van 100 gulden voor een uur bij de escort. (daar kreeg ik 275 gulden, maar moest 75 afstaan aan chauffeur en 100 aan het bureau, zelf mocht ik dan 100 houden). Jammergenoeg leerde ik die eerste nacht ook de pooier in mijn “jeugdkennis en buurjongen” kennen. En stond ik onder veel druk, dreiging, chantage en de wetenschap dat hij zn neus vol coke had, mijn geld af vanaf dag één. Hij heeft me na die avond niet meer alleen gelaten. Bleef in mijn woning. Sliep op mijn bank.(met uitzicht op de enige buitendeur) en zorgde voor constante aanloop van broers, zowel in mijn woning als op de wallen. Er was altijd iemand bij. Op de wallen moest ik voor de meeloopbroer ook geld betalen. 200 gulden per nacht. Mijn pooier regelde dit onderling met zijn broer.
Ik ben meerdere keren gevlucht. Naar Blijf van mijn lijfhuizen, hotels, politie.
Er waren meerdere redenen om terug te keren. De ene keer belde mijn moeder dat mijn pooier en een broer bij haar op de bank zaten en of ik alsjeblieft terug naar huis kon komen. De andere keer belde hij zelf en sprak tig keer in op de voicemail dat mijn beide honden boven aan de trap zouden hangen als ik niet naar huis zou komen. De keer dat ik mijn kindje aan abortus kwijt raakte, haalde hij me terug uit een blijf van mijn lijf omdat ik daar letterlijk verhongerde. Ik kon me daar niet inschrijven en post van bankgegevens (met pinlocaties) zouden bij hem blijven binnenkomen en ik daardoor dus t gevoel had niet vielig te zijn daar. Verder verwachtten ze in het blijf van mijn lijfhuis dat ik huur betaalde, van zowel de woning waar ik dus ingeschreven stond (want dat stond op mijn naam en ik moest daar dus ingeschreven blijven staan) als 500 pensionkosten. En dat terwijl ik dus nihil inkomsten had. (beneden sociaal niveau) Er zou wel een uitkering worden aangevraagd, maar dat kon maanden in beslag nemen. Ik zag niet in hoe ik die maanden zou moeten doorkomen. Na een aantal dagen raakte het handgeld op wat ik had meegenomen (ik had niet zoveel handgeld,want dat beheerde hij dus) en raakte ik met de baby in mijn buik in paniek. Dit in combinatie met woorden van hem dat ik de baby mocht houden en dat we babykleertjes zouden gaan kopen, hebben mij doen besluiten naar huis te gaan. En mijn kindje dus kwijt te raken, want 4 weken later moest ik het opgeven in abortus, in een kliniek waar ik aangaf gedwongen te worden en uiteindelijk toch mijn kindje kwijtraakte. Ook die poging om " eruit " te komen mislukte...
Waaruit nu precies. Want voor ik afdwaal in teveel details over mijn situatie, (ookal had ik deze inleiding nodig om uit te kunnen leggen waar ik heen wil..) wil ik graag uitleggen wat ik nu precies bedoel met dat “eruit”.
De reden dat mijn laatste vluchtpoging in 2008 wel lukte was, dat ik een blijf van mijn lijfhuis zocht in een grote stad, waar ze meer ervaring hadden met eerwraakgevallen en ik me daar “veiliger voelde” omdat er ook daadwerkelijk in de eerste levensbehoeften werd voorzien. Maar over prostitutie heb ik al die jaren, zelfs bij politie never gerept. Ik was bang. Bang voor het stigma, het stigma wat heerst op prostitutie. Het stigma wat zo grotesk is dat het zelfs de mensenhandel achter de prostitutie volledig in de schaduw zet.
Uit ervaring kan ik zeggen dat hulpverlening en de hele wereld eigenlijk zodra ze gedwongen prostitutie horen, direct denken dat het neuken voor geld toch wel voor het megatrauma moet hebben gezorgd. Dat dat neuken voor geld de reden is dat je complex posttraumatisch stressstoornis oploopt in een dwangsituatie. Dat het neuken voor geld toch wel het geen is waar je blij van bent er nu van weg te zijn. Dat het neuken voor geld ervoor zorgt dat je smetvrees oploopt en een laag zelfbeeld. Met andere woorden.. Dat neuken voor geld, overschaduwd alles, maar dan ook alles wat die pooier me heeft aangedaan..
"Als ik zeg ik ben slachtoffer van mensenhandel in de prostitutie. Horen mensen eigenlijk altijd alleen maar ik ben slachtoffer van Prostitutie."
Ik snap het stigma, daarvoor moeten we terug naar kerkelijkheden die voorschrijven dat je alleen seks hebt met je partner waar je bovendien nog van moet houden ook. En ik snap dat het moeilijk is om die gedachtengang los te laten. Vooral voor gelovigen, die het geloof nodig hebben om te overleven in deze maatschappij. En daar voor 50 jaar terug iedereen nog “gelovig en kerkelijk was” althans velen, is onze opvoeding ook met die gedachtengang. Je neukt alleen met je partner. PUNT.
En sex voor geld is vreselijk! Dat is vrouw zien als lustobject en minderwaardig...
En nu komt dus het punt!
Steevast krijg ik dan te horen. Nou vrouw, daar ben je dan nog aardig goed uitgekomen. Wees maar blij dat je dr uit bent! Ik antwoord altijd maar een beetje van: ja, dat ben ik ook..
Maar wat mensen bedoelen en wat ik bedoel met eruit zijn toch echt twee verschillende dingen. Want wat bedoelen zij, en wat bedoel ik met " er uit"
Ik heb dus ooit zelf gekozen voor prostitutie. Om het maar kru te zeggen: neuken voor geld (na al die jaren doen die woorden me dus echt letterlijk niets.. helemaal niets. Terwijl jij waarschijnlijk denkt oh my god, hoe vaak gaat ze nog dat woord neuken gebruiken.
Precies daar ligt dus de essentie... Ik heb niets tegen prostitutie, ik heb er zelf voor gekozen ooit. Ik heb destijds met de escort een weloverwogen keus gemaakt, mezelf nadenktijd gegeven om te bedenken of ik het zou kunnen, dat neuken voor geld. Of ik er moeite mee zou hebben. En kwam destijds tot de conclusie dat ik er niet het probleem van inzag. Mijn lijf was prachtig, ik was prachtig, (geen slecht zelfbeeld dus eigenlijk) En daar zag ik dus de financieel mogelijkheden van in. Tja, zo zag ik t. En eerlijk gezegd zou ik het nog steeds zo kunnen zien. Ik heb geen moeite met het idee dat er mensen zijn die seks ruilen tegen geld. Zolang het hun eigen lijf is, wat ze ruilen en voor hun eigen doeleinden.
Dat niet iedereen er zo over denkt moest ik dus keihard achter komen. Noem me naïef. Noem me wat je wilt. Voor mijn gevoel kende ik deze jongen goed genoeg om in te schatten of hij slechte intenties met mij voorhad en de situatie zoals hij zich uiteindelijk ontwikkelde is een scenario geweest wat nooit bij me is opgekomen.
Niet de prostitutie en het neuken voor geld, brachten bij mij een laag zelfbeeld te weeg maar mijn pooier. Niet de prostitutie bracht bij mij mijn trauma's te weeg, maar de man die mij dwong iedere stinkende dikzak met poen binnen te nemen en af te werken, ook al zou ik diegene nooit hebben afgewerkt als ik zelfbeschikking had gehad en zelf de keus had mogen maken. Niet de prostitutie zorgde bij mij voor al die blauwe plekken. Niet de prostitutie zorgt voor het feit dat ik nu nog steeds zo af en toe over mijn schouder kijk. Niet de prositutie valt me nu zo af en toe nog lastig. Niet de prostitutie zou mijn honden verhangen. Niet de prostitutie zou mijn familie wat aandoen als ik niet luisterde. Maar mijn pooier. Mijn pooier en de mensenhandel die hij bedreef en de wijze waarop hij dat deed zorgden bij mij voor het trauma. Mijn complex posttraumatisch stress stoornis is ontstaan door zijn dreigingen en gedrag. Door wat hij me aandeed. Niet door de prostitutie. Niet door mijn keus voor prostitutie. Wie weet waar ik nu als vrijwillige prostituee had gestaan zonder tussenkomst van deze mensonterende hufter?
Er is een wezenlijk verschil tussen mensenhandel, gedwongen prostitutie en zelfstandige vrijwillige en onafhankelijke prostitutie. En ja, ik ben blij “er uit” te zijn. Maar in mijn geval bedoel ik dan vooral uit de pooiersituatie, uit de onderdrukking, uit de dagelijkse terreur.
Er wordt door alle partijen, dus zowel hulpverleningsinstanties, politieke partijen, anti-loverboy-bewegingen en het netwerk tegen gedwongen prostitutie te veel de nadruk gelegd op het prostitutiedeel. Ook met informatie verspreiding ligt de nadruk altijd op de effecten van prostitutie, maar nooit op de na-effecten van de pooier en wat hij te weegbrengt bij zijn slachtoffers. Dit komt vooral omdat de werkelijke na-effecten niet onderzocht worden... Er zijn namelijk maar weinig slachtoffers die zich vrijwillig melden in de hulpverlening, vooral door het stigma rondom prostitutie. En dat "vreselijke" openlijk met elkaar moeten praten over neuken voor geld.
Dit stigma moet er dus AF!
"Maar hoe krijg je dat er af in een maatschappij waarin vrouwen zichzelf feministisch mogen noemen als ze de man afvallen, om zelf de zelfde rechten te verkrijgen als de man? "
We noemen hoerenloperij vreselijk en neuken voor geld is iets smerigs, maar we willen verder wel helemaal hetzelfde zijn als de man, en vooral dezelfde rechten.. En wat we ook willen is als vrouw zijnde in deze maatschappij onze gedachtengangen over trouw opdringen aan onze mannelijke wederhelft. Hoe het ook tegen de natuur indruist om je man vast te kluisteren aan je bed en te eisen dat hij de rest van zijn leven met maar 1 medewezen neukt (en wel met jou natuurlijk!), we doen het toch maar. Juist omdat we feministisch zijn, roepen we dan ook nog uit! Euhm. Hier gaat het dus in mijn ogen mis...
"We willen dezelfde rechten als mannen, maar geven mannen niet het recht om zichzelf te zijn." Als vrouw in deze maatschappij werken we een taboe op seks en vooral op onze oergevoelens en gedachten, en gooien we alles op beschaving.
Dit wordt hedentendage geheel ondersteund door onze politiek. We worden immers gestimuleerd (positief blijven he) om in tweeverdienerssetting bij elkaar te wonen. Als alleenstaande mama met 3 kids is het niet makkelijk om en te werken (en je sociale leven en status op pijl te houden) en rond te komen. We worden door de overheid dus in posities gemanoevreerd waarin we min of meer afhankelijk zijn. De meeste mannen in Nederland zijn nog steeds kostwinnaar immers. Dus zijn we als vrouw afhankelijk van ons man. Dus bouwen we trouw in. Want dan is ie van jou en is jouw leventje verzekerd als vrouw zijnde. (eigenlijk dus een soort van natuurlijk mutatie, vroeger zouden we de man die t meeste binnehaalde in de jacht adoreren, tegenwoordig adoreren we een carriere"jagende" (het woord zegt t al) man... heb je die oergevoelens weer )
Maar als je als hoer een man op de man af vraagt of hij het zelfde als de vrouw denkt als het aankomt op trouw zijn, zul je verbluffende antwoorden te horen krijgen. Antwoorden die je als vrouw aan de eettafel echt met alle beloften die je ook maakt dat het safe is, niet zult krijgen. Omdat we het antwoord als feministische vrouw eigenlijk niet willen horen. Ja mijn man hoert zo af en toe buiten de deur. Ja ook wel met 3 verschillende dames op zijn tijd. (voel je het kippenvel al kruipen op je armen) Precies, wij als vrouw in deze maatschappij willen daar natuurlijk niet aan denken. Vooral met ons feministische oogpunt op trouw.(hij neukt alleen met mij, ik ben voor hem de allerlekkerste, en zelfs zoenen is End of story) Maar wat ik dus al eerder in dit stuk aangeef. Als je als hoer (dus iemand waarbij een man zich volkomen safe voelt, zij hebben immers beroepsgeheim (ongeschreven wetten van prostitutie) en wat bij haar ligt zal nimmer bij vrouwlief liggen, op hem na. Als je hem dan recht op de man af vraagt of hij het zelfde verstaat onder die -zij is de lekkerste, ik neuk alleen met haar, en zoenen is voor in het huwelijk- trouw, kom je er al snel achter dat een man totaal iets anders bedoeld met trouw. En trouw toch echt meer ziet als iets van maatjes-zijn. Het “zware” leven delen. (dus het thuiskomen uit t werk, voeten op tafel potje eten voor zijn neus, op een hoger level delen van zijn emoties en zijn gedachten, de vrouw waar hij zijn kinderen door opgevoed wil zien worden etc). Maar seks is iets anders. Seks staat los van dat maatjes-zijn voor de meeste mannen.
En zolang dat dus in onze maatschappij over het algemeen nog steeds betekend end of story in een relatie ligt er dus ook zo een taboe op prostitutie in mijn ogen. Prostitutie is de vijand van de hedentendaagse maatschappij in principe. Als prostitutie en seks zonder liefde de overhand krijgen in de wereld, valt de hele maatschappij op zijn kont. Er zou huizentekort zijn, een overschot aan alleenstaanden, bepaalde ziektes zouden hoogstwaarschijnlijk de overhand krijgen. En nog veel meer. Onze maatschappij draait op de de basis van trouw aan je partner... En dat is in mijn ogen de reden dat prostitutie, vreemdgaan en seks zonder liefde nog heel lang een taboe zullen blijven.
Ik vond het moeilijk om hulp aan te klampen in mijn gedwongen periode juist door het stigma. Ik voelde een barriere om te praten over mijn keuze voor prostitutie juist door het stigma. Ook nu nadat ik uiteindelijk wel durf te praten over mijn ervaringen in de gedwongen doch zelfgekozen prostitutie, merk ik dat het hele stigma mij ervan weerhoudt om:
gedegen hulp zoeken, alles is gebaseerd op het taboe en het stigma, dus ik word niet begrepen in termen van hulpverlening, want hoezo ben ik voor prostitutie?? Daar hoor ik na zo vaak geneukt te hebben voor geld toch wel een grove hekel aan te hebben.. Ja dat je je pooier haat is logisch, maar de prostitutie dat is toch wel heftig... zoiets krijg je dan terug.. Dat geeft een onbegrepen gevoel. Want nee de prostitutie was niet heftig, maar die keer dat ie me met een dweilstok mijn keel dichtdrukte, dat was heftig. En nee niet het neuken voor geld was heftig en heb ik lichamelijk trauma en vaginisme van opgelopen, maar de eendenbektang en de stofzuiger in mn edele deel die ik letterlijk mijn kindje voelde wegzuigen in een gedwongen abortus, dat was heftig. En traumatisch. Niet die prostitutie.
Gedegen hulp Te vinden, want vind maar een hulpverleningsinstantie met hulpverleners die proprostitutie zijn. Bij de gemiddelde hulpverleningsinstantie voor slachtoffers mensenhandel uit gedwongen prostitutie zijn ze allemaal anti en fel tegen neuken voor geld. Dus daar klop ik dan liever niet aan. Vrouwelijke therapeuten over het algemeen zijn ook allemaal best wel feministisch ingesteld en vinden neuken voor geld ook mensonterend. Dus ook daar kan ik met mijn zienswijze over feministisch Nederland niet echt lekker terecht voor mijn gevoel. Want zal in zulke hulpverleningssetting als snel te horen krijgen dat ik toch wel beschadigd ben en heb in het verleden zelfs al iemand horen zeggen, dat die gedachten die ik uitsprak, nog steeds “de hoer” in mij is die spreekt. ...... Tja. Euhm Misschien is dat wel zo, misschien ben ik ook wel niet het type vrouw wat thuis aardappels kookt voor een man, of uberhaupt na zoveel jaren verbluffende antwoorden te hebben mogen aanhoren op mijn vraag wat trouw inhield aan de man die me lag te neuken voor geld voor mn pooier, nu nog kan geloven dat er echt zo iets bestaat als trouw tot in den dood. En ik nu zelfs van mening ben dat ik nog blij ben ook dat ik deze wijze levensles heb mogen ervaren in een bepaald opzicht. Want daardoor hoef ik niet naief te gaan zitten wachten met de aardappels tot mijn ware trouwe ridder voorbij komt. (Scheelt aanmerkelijk in stress ;) ) Maar ja vind maar in de hulpverlening een goede therapeut die hierin mijn gedachtengang ondersteund. De enige therapeut die me scheen te begrijpen was gek genoeg, u raad het al, een manspersoon die ik off-the record in de intake al had aangegeven hoe mijn theorie over trouw tot stand was gekomen. Tja hoe verassend
Goede hulpverlening te krijgen, goed, als je dan eindelijk een hulpverlener gevonden hebt die je je denkt te begrijpen. Heb je vaak als slachtoffer van mensenhandel niet de middelen om deze hulpverlening ook te krijgen, want je betaald op je basisverzekering een eigen bijdrage voor therapie en psycholoog, en de meeste slachtoffers van mensenhandel zitten op t randje van de ondergrens, die hebben niet even 80 euro (wat het mij zou gaan kosten om 4 sessies per maand te krijgen) liggen om hun therapie van te bekostigen, want daar geef je je kind en jezelf 2 weken van te eten... En dan lukt het je wel om het te bekostigen dan zit je bij een hulpverlener die je verteld zelf boven het deel te hebben gewoond in het prostitutiegebied waar jij moest werken en nooit heeft bedacht dat daar ook gedwongen mensen zaten. Dan voel je je ook nog eens onderzoeksobject en interessant geval waar we van alles op kunnen “uitproberen” als je een beetje geluk hebt.
Om dit hele verhaal samen te vatten...
Het stigma en taboe rondom prostitutie. Het niet weten wat prostitutie inhoudt en wat vrijwillige prostituees zijn, niet te begrijpen hoe deze mensen denken en niet te willen inzien dat anderen anders zijn dan jijzelf, is dat stigma er. En dat zal ook niet zomaar verdwijnen omdat het dus heel hard in stand wordt gehouden door bepaalde politieke partijen, feministische organisaties en eigenlijk onze hele maatschappij er op voortvaart.
Met als gevolg dat hulpverlening voor mensenhandelslachtoffers altijd naast de pot piest. Er niet snel expertise zal onstaan op gebied van gedwongen prostitutie bij hulpverleningsintanties. Er weinig of geen goede hulpverlening tot stand komt tussen veel slachtoffers mensenhandel en hulpverlening. Maar ook geen begrip komt voor slachtoffers van seksuele uitbuiting vanuit het volk.
Ik ben dus erg blij uit mijn pooiersituatie te zijn en ben voor prostitutie. Ik zou graag willen dat de wereld transparanter werd, en dat we meer openheid zouden kunnen creeeren voor prostitutie en het stiekeme van prostitutiebezoek af zouden kunnen halen, dat er betere informatie kwam over pooiers , mensenhandel uit gedwongen prostitutie en wat dit precies inhoudt. En dit kan alleen als je openstaat voor wat de wereld van prostitutie inhoudt. Dit zou alleen mogelijk zijn in een ideaal beeld waarin vrouwen echt hetzelfde zouden zijn als mannen en het hele naïeve idee over trouw zouden laten varen. En zolang de hele maatschappij op dit idee doorvaart zal mensenhandel, gedwongen prostitutie, hulpverlening omtrent deze hele kwestie en de aanpak ervan problematisch blijven. En dan hebben we het nog niet over de vrouwen die in ons land wel de mening hebben opgedaan uit eigen beweging in de prostitutie te stappen, want dan wordt je dus om wille van het stigma gewoon niet voor vol aangezien en moet je echt serieus bang zijn voor het stigma, denk aan onbegrip vanuit de overheid, vanuit hulpverleningsinstanties, vanuit het volk, vanuit de medische wereld, vanuit dienstverlenende instanties, vanuit eigenlijk iedere tak die je je maar kan bedenken, en dat terwijl het dus een gewoon beroep is, vrouwen die die keus maken zich gewoon registreren bij kvk, ook belasting betalen, niet eens dezelfde rechten hebben als een gewone ZZP' er.
Het Stigma moet er af. Het zou voor zowel de proprostitutie als de antimensenhandel partijen beter zijn, beter voor informatie winning, beter voor de ontwikkeling van goede hulpverlening en beter voor de openheid en dus de opschoning van de branche op zichzelf. Maar zogezegd dat is in een ideaalbeeld, waar geen maatschappij op stand houdt, dus of we ooit zover zullen komen?