GELEIDELIJKE TERUGKEER IN DE MAATSCHAPPIJ
ZOMER 2003
De zoveelste ruzie speelt zich af.. Hij schreeuwt tegen me. Een van de vrouwen van zijn broers heeft wat over mij gezegd, en hij gelooft steevast die vrouw. Tot nu toe heeft hij me nooit serieus aangeraakt of geslagen. Wel eens geduwd, veel vernederd en heel erg vaak gedreigd en bedreigd en geïntimideerd, maar geen serieuze klappen. Ik zit op de bank, hij staat ongeveer op 50 cm afstand tegen me te schreeuwen. Ik wil opstaan omdat dat wat hij allemaal riep echt helemaal nergens op sloeg. Ik wilde uit zijn gezichtsveld in de hoop dat hij tot rust zou komen. Met dat ik omhoog kom, zie ik zijn been de lucht in gaan. Zijn voet beland in volle kracht op mijn borst. Ik klap terug in de bank en het wordt zwart voor mijn ogen.. Ik probeerde te ademen, maar kreeg geen lucht. Hoe ik ook hapte. Ik probeerde help te zeggen, maar kon niets uitbrengen. Het enige wat er uit mij kwam was een laatste beetje lucht wat zich in mijn longen bevond voor hij zijn voet er op plantte.
Hij zag in mijn ogen mijn angst en begreep dat er iets heel erg fout ging. Hij trok me omhoog onder mijn oksels en ik voelde een plop in mijn borstkas. Ik ben nog nooit zo bewust geweest van mijn ademhaling als dat moment. Ik voelde de zuurstof mijn longen binnenlopen en ik voelde dat ik daardoor de kracht kreeg om te staan. Ik duwde hem bij me vandaan en liep naar buiten. Weg. Weg van die gek.
Ik vluchtte naar mijn moeder. Waar we de politie belden om aangifte te doen. Een politie-auto met 2 grote agenten parkeerde bij mijn moeder voor de deur. De agenten namen plaats op de bank. Hoorden mijn verhaal aan. Tot ik de naam van mijn vriend noemde. De agenten trokken wit weg en stamelden dat ze liever geen aangifte opnamen van deze jongens. Ze stonden er namelijk om bekend dezelfde avond nog bij de desbetreffende agent voor de deur te staan om hun gezin te bedreigen. Dit was in het verleden dan ook al voorgekomen. En de agenten raden me aan geen aangifte te doen. Daarmee zou ik me alleen maar meer ellende op de hals halen.
Op dat moment ging de telefoon en vroeg mijn vriend of ik naar huis kwam. Het was een vraag op gebiedende toon. En ik ging terug. Niet omdat ik wou, maar omdat ik niet wist waar ik nog heen moest als zelfs de politie me niet wilde helpen. Daarbij woonde hij in mijn huis. Het stond op mijn naam.
20 MAART 2004
Toch waagde ik voor een tweede keer een poging om hulp in te schakelen. Dit was om precies te zijn 11 dagen na mijn gedwongen abortus.Een vrouw van één van de broers van mijn pooier vond het nodig me midden op straat aan te vallen met als hoofddoel mijn buik.. Ze moet vast gedacht hebben dat ik nog zwanger was.
Ik ging ter plekke naar de politie. (centraal station amsterdam)Waar ze ter plekke werd opgepakt. Weer wilde ik mijn verhaal doen, Maar voor ik ook maar uberhaupt wat gezegd had te horen kreeg dat zij al had aangegeven een schoonzusje te zijn en dat het dan een familie-aangelegenheid was.. Die kwam niet voor de rechter in Amsterdam.. Daar was de zaak niet groot genoeg voor...
Ik kreeg 2 uur de tijd om naar mijn eigen woonplaats te gaan, daarna zou zij worden vrijgelaten. Maar omdat ze me dus niet wilden aanhoren, wisten deze politie-agenten dus niet dat ze me terug naar het hol hadden gestuurd. Het hol, waar hij, samen met de pooier van mijn schoonzusje en als ik een beetje geluk had het schoonzusje zelf, op me zaten te wachten om me even een lesje te leren. Want wie was ik dat ik naar de politie was gestapt..
Mijn vertrouwen in politie en justitie is door de jaren heen nogal euh.. tot het nulpunt gedaald zeg maar. Daar komt bij dat je als prostituee strafbaar bent als je zwart werkt.. En denk maar niet dat mijn pooier inkomstenbelasting betaalde over hetgeen ik aan hem moest afdragen. En daar was ik dan wel strafbaar voor, want ik was degene die het werk zwart deed. Hij inde immers alleen het geld. En ik was dan ook niet enthousiast toen ze me in beginsel benaderden voor hun mensenhandelonderzoek en of ik aangifte wilde doen.
Na een maand overwegingen heb ik om o.a. Mijn dochter en de 8 kindjes die het leven hebben moeten laten voor deze familie, besloten de aangifte door te zetten. Voor rechtvaardigheid.
Maar inmiddels weet ik dat rechtvaardigheid niet bestaat in ons koude kikkerland.
Ik kreeg een telefoontje. Namelijk dat de ene pooier is geschorst uit detentie omdat zijn proces te lang duurt. De reden dat het te lang duurt is ziekte bij de rechtbank. Dus omdat rechters een griepje hebben loopt een in eerste aanleg veroordeelde mensenhandelaar al na iets meer dan de helft van zijn straf op straat.
Een week later kreeg ik een brief met de mededeling dat de andere pooier inmiddels recht heeft op regimair verlof. Wat inhoudt dat hij eens per 4 weken 52 uur verlof heeft. De exacte data kunnen ze me niet geven. Alleen een algemene melding dat verdachte recht heeft op verlof.
De verdachte... Want na 2 veroordelingen, zowel in 1e aanleg als in hoger beroep, mag ik mijn pooier nog steeds geen dader noemen en ben ik nog steeds geen officieel slachtoffer. Want zijn zaak ligt immers nog onder de cassatie-rechter.
Na jaren en maanden achtereen bezig te zijn geweest met justitie, lopen beide pooiers binnenkort weer op vrije voeten. Voor mij begint dan eigenlijk pas de echte stress. Want.. nu krijgen ze de kans om hun eventuele bedreigingen ten uitvoer te brengen. En ze hebben nogal wat tijd gehad om uit te dokteren hoe ze die zullen gaan aanpakken. Wat dus betekend dat ik meer op mijn hoede zal moeten zijn dan ooit te voren. Meer over mijn schouders moet kijken. Me moet voorbereiden op eventuele acties. Ik heb zelfs al een eventueel onderduikadres geregeld.
Waarvoor heb ik eigenlijk die aangifte gedaan? Ik wilde rust. Daarom ben ik gevlucht in 2008. Daarom heb ik er alles aan gedaan om mijn vluchtplan zo op te stellen dat ik op een rustige manier van hem afkwam. Wat heb ik er nu achteraf aan gehad aan die hele aangifte... Ze lopen veroordeeld en wel binnenkort beiden weer op straat en ik mag mezelf nog niet eens officieel slachtoffer noemen. Zelfs terwijl de zaak inhoudelijk al bewezen is.
Het rechtssysteem is krom in Nederland. Veel te soft voor daders. Veel te onrechtvaardig voor slachtoffers. Slachtoffers worden hier gestraft als ze naar de politie gaan. Gestraft in de zin van stress en bureaucratie met een uiteindelijke brief dat ze weer op vrije voeten komen. Geen enkele erkenning voor het feit dat je slachtoffer bent. Schadevergoeding wordt pas over gesproken als de cassatie-rechter zijn uitspraak heeft gedaan. Geen enkel gevoel van bescherming vanuit justitie als het gaat om mijn veiligheid. Geen enkele begeleiding what so ever..
De reden dat mijn pooier met verlof mag is zijn recht op rehabilitatie. Een geleidelijke terugkeer in de maatschappij zoals ze dat zo mooi noemen. Na 2,5 jaar rust in de bak mag ie nu ook nog eens in alle rust aan de maatschappij wennen..
En ik als slachtoffer.. Ik kreeg geen geleidelijke terugkeer in de maatschappij. Vanaf de dag van mijn vlucht tot vandaag vecht ik iedere dag om mijn kop boven water te houden. Heb de afgelopen 4 jaar 15.000 euro schulden afgelost die door hem en zijn broertje veroorzaakt zijn, zonder de juiste begeleiding. Heb een huis moeten regelen, zonder de juiste begeleiding. Voedt in mijn eentje, ver weg van familie en vrienden, in een wildvreemde stad mijn gehandicapte dochter op, zonder de juiste begeleiding.
Geleidelijke terugkeer in de maatschappij was voor mij niet weggelegd. Van 8 jaar slaaf naar zwerver zonder vaste woon of verblijfplaats naar de vrouw die ik nu ben en die alles heeft wat ze nodig heeft.. Dat heb ik in de afgelopen vier jaar moeten doen.. Oh en laten we dus niet vergeten dat het keihard knokken was om de “verdachten” achter tralies te houden. En dat na 8 jaar uitgebuit, mishandeld en psychisch kapot gemaakt te zijn.. Geleidelijke terugkeer zat er voor mij jammergenoeg echt niet in..
En dat noemen ze dan rechtvaardigheid in dit land.
De zoveelste ruzie speelt zich af.. Hij schreeuwt tegen me. Een van de vrouwen van zijn broers heeft wat over mij gezegd, en hij gelooft steevast die vrouw. Tot nu toe heeft hij me nooit serieus aangeraakt of geslagen. Wel eens geduwd, veel vernederd en heel erg vaak gedreigd en bedreigd en geïntimideerd, maar geen serieuze klappen. Ik zit op de bank, hij staat ongeveer op 50 cm afstand tegen me te schreeuwen. Ik wil opstaan omdat dat wat hij allemaal riep echt helemaal nergens op sloeg. Ik wilde uit zijn gezichtsveld in de hoop dat hij tot rust zou komen. Met dat ik omhoog kom, zie ik zijn been de lucht in gaan. Zijn voet beland in volle kracht op mijn borst. Ik klap terug in de bank en het wordt zwart voor mijn ogen.. Ik probeerde te ademen, maar kreeg geen lucht. Hoe ik ook hapte. Ik probeerde help te zeggen, maar kon niets uitbrengen. Het enige wat er uit mij kwam was een laatste beetje lucht wat zich in mijn longen bevond voor hij zijn voet er op plantte.
Hij zag in mijn ogen mijn angst en begreep dat er iets heel erg fout ging. Hij trok me omhoog onder mijn oksels en ik voelde een plop in mijn borstkas. Ik ben nog nooit zo bewust geweest van mijn ademhaling als dat moment. Ik voelde de zuurstof mijn longen binnenlopen en ik voelde dat ik daardoor de kracht kreeg om te staan. Ik duwde hem bij me vandaan en liep naar buiten. Weg. Weg van die gek.
Ik vluchtte naar mijn moeder. Waar we de politie belden om aangifte te doen. Een politie-auto met 2 grote agenten parkeerde bij mijn moeder voor de deur. De agenten namen plaats op de bank. Hoorden mijn verhaal aan. Tot ik de naam van mijn vriend noemde. De agenten trokken wit weg en stamelden dat ze liever geen aangifte opnamen van deze jongens. Ze stonden er namelijk om bekend dezelfde avond nog bij de desbetreffende agent voor de deur te staan om hun gezin te bedreigen. Dit was in het verleden dan ook al voorgekomen. En de agenten raden me aan geen aangifte te doen. Daarmee zou ik me alleen maar meer ellende op de hals halen.
Op dat moment ging de telefoon en vroeg mijn vriend of ik naar huis kwam. Het was een vraag op gebiedende toon. En ik ging terug. Niet omdat ik wou, maar omdat ik niet wist waar ik nog heen moest als zelfs de politie me niet wilde helpen. Daarbij woonde hij in mijn huis. Het stond op mijn naam.
20 MAART 2004
Toch waagde ik voor een tweede keer een poging om hulp in te schakelen. Dit was om precies te zijn 11 dagen na mijn gedwongen abortus.Een vrouw van één van de broers van mijn pooier vond het nodig me midden op straat aan te vallen met als hoofddoel mijn buik.. Ze moet vast gedacht hebben dat ik nog zwanger was.
Ik ging ter plekke naar de politie. (centraal station amsterdam)Waar ze ter plekke werd opgepakt. Weer wilde ik mijn verhaal doen, Maar voor ik ook maar uberhaupt wat gezegd had te horen kreeg dat zij al had aangegeven een schoonzusje te zijn en dat het dan een familie-aangelegenheid was.. Die kwam niet voor de rechter in Amsterdam.. Daar was de zaak niet groot genoeg voor...
Ik kreeg 2 uur de tijd om naar mijn eigen woonplaats te gaan, daarna zou zij worden vrijgelaten. Maar omdat ze me dus niet wilden aanhoren, wisten deze politie-agenten dus niet dat ze me terug naar het hol hadden gestuurd. Het hol, waar hij, samen met de pooier van mijn schoonzusje en als ik een beetje geluk had het schoonzusje zelf, op me zaten te wachten om me even een lesje te leren. Want wie was ik dat ik naar de politie was gestapt..
Mijn vertrouwen in politie en justitie is door de jaren heen nogal euh.. tot het nulpunt gedaald zeg maar. Daar komt bij dat je als prostituee strafbaar bent als je zwart werkt.. En denk maar niet dat mijn pooier inkomstenbelasting betaalde over hetgeen ik aan hem moest afdragen. En daar was ik dan wel strafbaar voor, want ik was degene die het werk zwart deed. Hij inde immers alleen het geld. En ik was dan ook niet enthousiast toen ze me in beginsel benaderden voor hun mensenhandelonderzoek en of ik aangifte wilde doen.
Na een maand overwegingen heb ik om o.a. Mijn dochter en de 8 kindjes die het leven hebben moeten laten voor deze familie, besloten de aangifte door te zetten. Voor rechtvaardigheid.
Maar inmiddels weet ik dat rechtvaardigheid niet bestaat in ons koude kikkerland.
Ik kreeg een telefoontje. Namelijk dat de ene pooier is geschorst uit detentie omdat zijn proces te lang duurt. De reden dat het te lang duurt is ziekte bij de rechtbank. Dus omdat rechters een griepje hebben loopt een in eerste aanleg veroordeelde mensenhandelaar al na iets meer dan de helft van zijn straf op straat.
Een week later kreeg ik een brief met de mededeling dat de andere pooier inmiddels recht heeft op regimair verlof. Wat inhoudt dat hij eens per 4 weken 52 uur verlof heeft. De exacte data kunnen ze me niet geven. Alleen een algemene melding dat verdachte recht heeft op verlof.
De verdachte... Want na 2 veroordelingen, zowel in 1e aanleg als in hoger beroep, mag ik mijn pooier nog steeds geen dader noemen en ben ik nog steeds geen officieel slachtoffer. Want zijn zaak ligt immers nog onder de cassatie-rechter.
Na jaren en maanden achtereen bezig te zijn geweest met justitie, lopen beide pooiers binnenkort weer op vrije voeten. Voor mij begint dan eigenlijk pas de echte stress. Want.. nu krijgen ze de kans om hun eventuele bedreigingen ten uitvoer te brengen. En ze hebben nogal wat tijd gehad om uit te dokteren hoe ze die zullen gaan aanpakken. Wat dus betekend dat ik meer op mijn hoede zal moeten zijn dan ooit te voren. Meer over mijn schouders moet kijken. Me moet voorbereiden op eventuele acties. Ik heb zelfs al een eventueel onderduikadres geregeld.
Waarvoor heb ik eigenlijk die aangifte gedaan? Ik wilde rust. Daarom ben ik gevlucht in 2008. Daarom heb ik er alles aan gedaan om mijn vluchtplan zo op te stellen dat ik op een rustige manier van hem afkwam. Wat heb ik er nu achteraf aan gehad aan die hele aangifte... Ze lopen veroordeeld en wel binnenkort beiden weer op straat en ik mag mezelf nog niet eens officieel slachtoffer noemen. Zelfs terwijl de zaak inhoudelijk al bewezen is.
Het rechtssysteem is krom in Nederland. Veel te soft voor daders. Veel te onrechtvaardig voor slachtoffers. Slachtoffers worden hier gestraft als ze naar de politie gaan. Gestraft in de zin van stress en bureaucratie met een uiteindelijke brief dat ze weer op vrije voeten komen. Geen enkele erkenning voor het feit dat je slachtoffer bent. Schadevergoeding wordt pas over gesproken als de cassatie-rechter zijn uitspraak heeft gedaan. Geen enkel gevoel van bescherming vanuit justitie als het gaat om mijn veiligheid. Geen enkele begeleiding what so ever..
De reden dat mijn pooier met verlof mag is zijn recht op rehabilitatie. Een geleidelijke terugkeer in de maatschappij zoals ze dat zo mooi noemen. Na 2,5 jaar rust in de bak mag ie nu ook nog eens in alle rust aan de maatschappij wennen..
En ik als slachtoffer.. Ik kreeg geen geleidelijke terugkeer in de maatschappij. Vanaf de dag van mijn vlucht tot vandaag vecht ik iedere dag om mijn kop boven water te houden. Heb de afgelopen 4 jaar 15.000 euro schulden afgelost die door hem en zijn broertje veroorzaakt zijn, zonder de juiste begeleiding. Heb een huis moeten regelen, zonder de juiste begeleiding. Voedt in mijn eentje, ver weg van familie en vrienden, in een wildvreemde stad mijn gehandicapte dochter op, zonder de juiste begeleiding.
Geleidelijke terugkeer in de maatschappij was voor mij niet weggelegd. Van 8 jaar slaaf naar zwerver zonder vaste woon of verblijfplaats naar de vrouw die ik nu ben en die alles heeft wat ze nodig heeft.. Dat heb ik in de afgelopen vier jaar moeten doen.. Oh en laten we dus niet vergeten dat het keihard knokken was om de “verdachten” achter tralies te houden. En dat na 8 jaar uitgebuit, mishandeld en psychisch kapot gemaakt te zijn.. Geleidelijke terugkeer zat er voor mij jammergenoeg echt niet in..
En dat noemen ze dan rechtvaardigheid in dit land.
