-
OVER SWEETMIZZY
- Wie is Sweetmizzy
- Loverboy of Pooier?
- Over slachtoffers >
- Sweetmizzy's Gedichten >
- Kind van een Loverboy
- Spiegelbeeld
- Pooierfamilie
- Unieke schadevergoeding Mensenhandelzaak
- Kwestie H.J.Korterink "misdaadverslaggever"
- Onzekerheid
- 12 jaar Kerst op rij
- Oudjaarsnacht
- 4 & 5 mei
- Depressief
- Sweetmizzy in de Media
- Aangifte & Rechtzaak
- Contact opnemen
De dag van vrijlating....
Vorige maand schreef ik al dat mijn zekere gevoel vrijwel over is. Iedere dag denk ik aan de pooier die mijn leven jaren tot een hel maakte. Iedere dag denk ik terug aan het kindje wat ik had kunnen hebben als hij me had gelaten. Iedere dag denk ik terug aan die duizenden mannen die ik over me heen heb moeten laten komen. Iedere dag denk ik terug aan het geld wat ik heb moeten afstaan. Iedere dag denk ik aan zijn bedreigingen en dreigementen.
Wacht maar. Als jij mij kapot maakt, maak ik jou kapot. En ik weet je te vinden. Voor altijd zul je over je je schouder kijken en aan me denken en ik zal je altijd zoeken. Houdt dat maar goed in je achterhoofd. Waar je ook bent. Ik zal je vinden....
Toen ik in 2009 werd benaderd door de politie gaf ik al aan geen vertrouwen te hebben in het Justitiele systeem. Het is een lachwekkend zooitje ongeregeld. En bij daders zoals mijn ex en zijn familie maken zij geen enkele indruk. Toen ik in januari 2010 alsnog besloot aangifte te doen (dit omdat hij op dat moment al anderhalf jaar ook mijn familie bleef lastigvallen om mij) heb ik met nadruk gevraagd wat ik kon verwachten.
In antwoord op die vraag kreeg ik het volgende antwoord : Je doet aangifte, daar nemen we alle tijd voor. We zoeken het bewijsmateriaal erbij en bundelen dit in een dossier. Dit dossier wordt overgeheveld aan de officier van justitie, die bepaald of er een zaak van kan worden gemaakt. Wordt het een zaak, zal het voorkomen voor een rechter. Houdt er rekening mee dat de rechter je kan oproepen om te komen getuigen, maar meestal gebeurd dit bij de rechtercommisaris en hoef je de daders in dit soort zaken niet meer onder ogen te komen en publique. Wij houden je op de hoogte van de voortgang van de zaak en dan is het afwachten of de rechter tot een veroordeling komt of niet.
Nooit is mij uitgelegd dat een dader recht heeft op Hoger Beroep. Dat hij dan nog steeds verdachte is. En zelfs na een eventuele veroordeling in Hoger Beroep nog niet officieel dader genoemd mag worden. Dat er misschien ook nog wel een cassatieprocedure zou komen, zelfs als de verdachte zijn straf al heeft uitgezeten.
Wel is mij verteld dat de procedure is dat Justitie het slachtoffer op de hoogte houdt. Van oproepen voor de rechtercommisaris, eventuele getuigen bij de rechtbank, wat de uitspraak is, wat mijn rechten zijn.. en belangrijk, wanneer de dader weer buiten komt...
Goed... De brief met oproep voor de rechtercommisaris bleef op het bureau liggen en werd mij nooit toegestuurd, waardoor ik voor straf openbaar en publique en onder toeziend oog van dader en zijn gehele pooierfamilie, mijn getuigenis moest afleggen. Dat ik openbaar werd opgeroepen als getuige, moest ik vernemen uit de krant, en ben er toen zelf maar achteraan gaan bellen. De uitspraak vond ik zelf op Rechtspraak.nl. Oh ja er kwam wel een brief, maar toen wist ik de uitspraak dus al 2 weken...
In hoger Beroep waren de procedures al niet veel beter. Een week voor de inhoudelijke behandelingen hoorde ik mondeling (Dus nog niet eens in een brief) dat ik weer openbaar moest verschijnen voor de rechter, omdat de officier van justitie mij min of meer als bewijsstuk wilde opvoeren. Brieven van psychologen en advocaat dat het niet bevordelijk was voor mijn persoonlijk welzijn (Complex Post traumatisch Stress Stoornis, overgehouden aan mijn pooier) om mij openbaar te laten getuigen, werden weer eens aan de kant gegooid. Want zo redeneerde de officier in Hoger Beroep, was het zaak dat deze jongen werd veroordeeld en kansen hiervoor werden hoger ingeschat als ik zelf persoonlijk, in het openbaar zou getuigen.
Dat er in een Europees Verdrag vastgelegd staat dat openbaar getuigen in Mensenhandelzaken tegen de mensenrechten in gaat, werd hierbij volledig aan de laars gelapt. Want die zaak winnen, was kostte wat kost het belangrijkste.. En daar het dus om iemand gaat die mij het liefst niet meer ziet leven, werkte ik gedwee mee.. IK HAD GEEN KEUS. Net als in de jaren bij mijn pooier, liet justitie mij geen keus, en werd ik gedwongen mee te werken aan wat hun de beste methode vonden. Of ik trauma's heb opgelopen, sindsdien meer gespannen ben dan ooit en minder goed functioneer als voor de aangifte, zal echt het volledige Justitiele syteem een grote worst zijn..
Immers, haalden zij namelijk de meeste voordelen uit mijn aangifte. En hebben zij er meer aan gehad als ik...
Namelijk:
Er was nog nooit een dusdanige mensenhandelzaak in de provincie geweest, waardoor recherche extra opleidingen gingen volgen omdat ze mij anders niet mochten verhoren. Recherche heeft er dus een kwalificatie bijgekregen.
De officier van Justitie had een prachtige zaak. Die heeft ie maar mooi op zijn naam staan
De officier van Justitie in hoger beroep idem dito. Het grappige was, dat deze tweede officier wel degelijk wist dat wat ze vroeg van me, dus het openbare getuigen, tegen het europese verdrag in ging. En er bij het gesprek met haar zelfs 2 stagiaires zaten die een werkstuk hielden over Secundaire Victimisatie (als het slachtoffer ook nog eens slachtoffer wordt van ons justitiele systeem) Dus ze wisten dat ik niet alleen #slachtoffer was van Mensenhandel enz. Maar ook dat ze me slachtoffer maakten van Secundaire Victimisatie. Toch gingen ze door met hun werkwijze, omdat dit voor hun de enige weg was die naar Rome leidde, namelijk een veroordeling van mijn pooier.
Die natuurlijk nooit was veroordeeld op het dossier van de Abortuskliniek, waar duidelijk gesproken wordt over dwang. En het dossier van het AMC, de getuigenis van de kinderfysio (van het AMC) van mijn dochter die fysiek is aangevallen door mijn pooier. De getuigenis van mijn werkgever, waar ik hoogzwanger en bont en blauw, mijn verhaal deed en hij me wilde helpen vluchten, maar ik niet durfde. De verklaringen van de prostituee die de huur aannam de eerste avonden in het pand waar ik moest werken, waar zij niet overlegde met mij, maar met mijn pooier over de huur en de betaling. De verklaringen van een andere prostituee die kon verklaren dat als mijn pooier belde ik vaak helemaal hysterisch was nadien, van angst. De verklaringen van mijn moeder, zusje, vader, een vriendin van de eerste vriendin van die pooier, die hij ook dwong tot prostitutie en 2 abortussen. Nee, al dat bewijsmateriaal was natuurlijk niet voldoende.. Ook was het niet voldoende dat een rechter me op video zou zien praten, in een kamertje achteraf. Maar moest dit weer onder toeziend oog en menig sissende opmerking achter mij van de pooierfamilie, openbaar in de rechtzaal.
Nu is het dan zover dat mijn pooier vrijkomt. Althans dat denk ik. Want er is dus niemand tegenwoordig meer die me nog informeert.
Dus ben ik de afgelopen maand zelf maar gaan bellen. Ik belde 12 november de rechercheur die mijn zaak leidde en vroeg hem of er al een vrijlatingsdatum gepland stond. Hij zou voor me gaan bellen en er dan op terugkomen..
Toen ik woensdag 21 november nog niets had gehoord, besloot ik ook een tweede telefoontje er aan te wagen. Het antwoord wat ik kreeg was het volgende: Ik heb justitie gebeld en was nog geen datum bekend, maar als het zover is dan bellen ze je wel...
Met andere woorden: Niet zo zeuren, je wordt wel gebeld, en als dat per ongeluk weer eens er bij inschiet, hoef je bij ons niet aan te komen...
Ik voel me onzeker, ben in de war, ontzettend zenuwachtig en angstig, prikkelbaarder dan normaal, heb last van angstaanvallen, stemmingswisselingen en dagen vol depressie. Ik voel me een zeur omdat ik graag de datum wil weten dat mijn #mensenhandelaar vrijkomt. Terwijl ik me afvraag of het zo een raar iets is.. Dat willen weten wanneer de dader buiten komt...
Ben ik nou gek???
Wacht maar. Als jij mij kapot maakt, maak ik jou kapot. En ik weet je te vinden. Voor altijd zul je over je je schouder kijken en aan me denken en ik zal je altijd zoeken. Houdt dat maar goed in je achterhoofd. Waar je ook bent. Ik zal je vinden....
Toen ik in 2009 werd benaderd door de politie gaf ik al aan geen vertrouwen te hebben in het Justitiele systeem. Het is een lachwekkend zooitje ongeregeld. En bij daders zoals mijn ex en zijn familie maken zij geen enkele indruk. Toen ik in januari 2010 alsnog besloot aangifte te doen (dit omdat hij op dat moment al anderhalf jaar ook mijn familie bleef lastigvallen om mij) heb ik met nadruk gevraagd wat ik kon verwachten.
In antwoord op die vraag kreeg ik het volgende antwoord : Je doet aangifte, daar nemen we alle tijd voor. We zoeken het bewijsmateriaal erbij en bundelen dit in een dossier. Dit dossier wordt overgeheveld aan de officier van justitie, die bepaald of er een zaak van kan worden gemaakt. Wordt het een zaak, zal het voorkomen voor een rechter. Houdt er rekening mee dat de rechter je kan oproepen om te komen getuigen, maar meestal gebeurd dit bij de rechtercommisaris en hoef je de daders in dit soort zaken niet meer onder ogen te komen en publique. Wij houden je op de hoogte van de voortgang van de zaak en dan is het afwachten of de rechter tot een veroordeling komt of niet.
Nooit is mij uitgelegd dat een dader recht heeft op Hoger Beroep. Dat hij dan nog steeds verdachte is. En zelfs na een eventuele veroordeling in Hoger Beroep nog niet officieel dader genoemd mag worden. Dat er misschien ook nog wel een cassatieprocedure zou komen, zelfs als de verdachte zijn straf al heeft uitgezeten.
Wel is mij verteld dat de procedure is dat Justitie het slachtoffer op de hoogte houdt. Van oproepen voor de rechtercommisaris, eventuele getuigen bij de rechtbank, wat de uitspraak is, wat mijn rechten zijn.. en belangrijk, wanneer de dader weer buiten komt...
Goed... De brief met oproep voor de rechtercommisaris bleef op het bureau liggen en werd mij nooit toegestuurd, waardoor ik voor straf openbaar en publique en onder toeziend oog van dader en zijn gehele pooierfamilie, mijn getuigenis moest afleggen. Dat ik openbaar werd opgeroepen als getuige, moest ik vernemen uit de krant, en ben er toen zelf maar achteraan gaan bellen. De uitspraak vond ik zelf op Rechtspraak.nl. Oh ja er kwam wel een brief, maar toen wist ik de uitspraak dus al 2 weken...
In hoger Beroep waren de procedures al niet veel beter. Een week voor de inhoudelijke behandelingen hoorde ik mondeling (Dus nog niet eens in een brief) dat ik weer openbaar moest verschijnen voor de rechter, omdat de officier van justitie mij min of meer als bewijsstuk wilde opvoeren. Brieven van psychologen en advocaat dat het niet bevordelijk was voor mijn persoonlijk welzijn (Complex Post traumatisch Stress Stoornis, overgehouden aan mijn pooier) om mij openbaar te laten getuigen, werden weer eens aan de kant gegooid. Want zo redeneerde de officier in Hoger Beroep, was het zaak dat deze jongen werd veroordeeld en kansen hiervoor werden hoger ingeschat als ik zelf persoonlijk, in het openbaar zou getuigen.
Dat er in een Europees Verdrag vastgelegd staat dat openbaar getuigen in Mensenhandelzaken tegen de mensenrechten in gaat, werd hierbij volledig aan de laars gelapt. Want die zaak winnen, was kostte wat kost het belangrijkste.. En daar het dus om iemand gaat die mij het liefst niet meer ziet leven, werkte ik gedwee mee.. IK HAD GEEN KEUS. Net als in de jaren bij mijn pooier, liet justitie mij geen keus, en werd ik gedwongen mee te werken aan wat hun de beste methode vonden. Of ik trauma's heb opgelopen, sindsdien meer gespannen ben dan ooit en minder goed functioneer als voor de aangifte, zal echt het volledige Justitiele syteem een grote worst zijn..
Immers, haalden zij namelijk de meeste voordelen uit mijn aangifte. En hebben zij er meer aan gehad als ik...
Namelijk:
Er was nog nooit een dusdanige mensenhandelzaak in de provincie geweest, waardoor recherche extra opleidingen gingen volgen omdat ze mij anders niet mochten verhoren. Recherche heeft er dus een kwalificatie bijgekregen.
De officier van Justitie had een prachtige zaak. Die heeft ie maar mooi op zijn naam staan
De officier van Justitie in hoger beroep idem dito. Het grappige was, dat deze tweede officier wel degelijk wist dat wat ze vroeg van me, dus het openbare getuigen, tegen het europese verdrag in ging. En er bij het gesprek met haar zelfs 2 stagiaires zaten die een werkstuk hielden over Secundaire Victimisatie (als het slachtoffer ook nog eens slachtoffer wordt van ons justitiele systeem) Dus ze wisten dat ik niet alleen #slachtoffer was van Mensenhandel enz. Maar ook dat ze me slachtoffer maakten van Secundaire Victimisatie. Toch gingen ze door met hun werkwijze, omdat dit voor hun de enige weg was die naar Rome leidde, namelijk een veroordeling van mijn pooier.
Die natuurlijk nooit was veroordeeld op het dossier van de Abortuskliniek, waar duidelijk gesproken wordt over dwang. En het dossier van het AMC, de getuigenis van de kinderfysio (van het AMC) van mijn dochter die fysiek is aangevallen door mijn pooier. De getuigenis van mijn werkgever, waar ik hoogzwanger en bont en blauw, mijn verhaal deed en hij me wilde helpen vluchten, maar ik niet durfde. De verklaringen van de prostituee die de huur aannam de eerste avonden in het pand waar ik moest werken, waar zij niet overlegde met mij, maar met mijn pooier over de huur en de betaling. De verklaringen van een andere prostituee die kon verklaren dat als mijn pooier belde ik vaak helemaal hysterisch was nadien, van angst. De verklaringen van mijn moeder, zusje, vader, een vriendin van de eerste vriendin van die pooier, die hij ook dwong tot prostitutie en 2 abortussen. Nee, al dat bewijsmateriaal was natuurlijk niet voldoende.. Ook was het niet voldoende dat een rechter me op video zou zien praten, in een kamertje achteraf. Maar moest dit weer onder toeziend oog en menig sissende opmerking achter mij van de pooierfamilie, openbaar in de rechtzaal.
Nu is het dan zover dat mijn pooier vrijkomt. Althans dat denk ik. Want er is dus niemand tegenwoordig meer die me nog informeert.
Dus ben ik de afgelopen maand zelf maar gaan bellen. Ik belde 12 november de rechercheur die mijn zaak leidde en vroeg hem of er al een vrijlatingsdatum gepland stond. Hij zou voor me gaan bellen en er dan op terugkomen..
Toen ik woensdag 21 november nog niets had gehoord, besloot ik ook een tweede telefoontje er aan te wagen. Het antwoord wat ik kreeg was het volgende: Ik heb justitie gebeld en was nog geen datum bekend, maar als het zover is dan bellen ze je wel...
Met andere woorden: Niet zo zeuren, je wordt wel gebeld, en als dat per ongeluk weer eens er bij inschiet, hoef je bij ons niet aan te komen...
Ik voel me onzeker, ben in de war, ontzettend zenuwachtig en angstig, prikkelbaarder dan normaal, heb last van angstaanvallen, stemmingswisselingen en dagen vol depressie. Ik voel me een zeur omdat ik graag de datum wil weten dat mijn #mensenhandelaar vrijkomt. Terwijl ik me afvraag of het zo een raar iets is.. Dat willen weten wanneer de dader buiten komt...
Ben ik nou gek???
