DE UITSPRAAK (1e aanleg)
Originele post 11 december 2010
Mijn reaktie op de uitspraak:
De afgelopen twee weken leken niet voorbij te willen gaan en ik heb dan ook de dagen en uren zitten wegkijken en aftellen. Er is veel door mijn hoofd gegaan de afgelopen twee weken en ergens diep in je achterhoofd weggestopt, houd je je toch ergens bezig met het feit dat ze ondanks alle bewijsmaterialen nog steeds vrijspraak konden krijgen, als de rechters vonden dat het niet bewezen geacht werd.
En toen was het na ruim een jaar constant er mee bezig te zijn geweest, dan ineens die dag van de uitspraak. Ik werd dan vrijdagochtend ook wakker met een heel onwerkelijk gevoel. Door mijn hoofd schoot van alles en nog wat, maar lichamelijk, was ik in tegenstelling tot het afgelopen jaar, heel kalm. Dat vond ik raar, want normaal gesproken ben ik toch echt een zenuwpees. Maar op de één of andere manier had ik me overal bij neergelegd. Het was nou eenmaal zo, vandaag kwamen ze voor en zouden we horen of ze veroordeeld zouden worden.
Om een uur of elf checkte ik mijn standaardriedeltje, waaronder mijn emailadressen, twitter, hyves en mijn blog. En vond in de reacties van mijn blog een volgende bericht.
vatos locos zei…
luister vieze varken met je leugens blijf bij mij uit de buurt ene wie de bal kaatst kan hem terug verwachten bitch je gaat te ver niet mensen aanvallen die niets met jou te maken hebben je bent gewaarschuwd
Een tweede berichtje volgde binnen 2 minuten..
vatos locos zei…
geouwehoer is dit famillie aanvallen he die je niet eens kent moet je vooral blijven doen wat zou jij er van vinden als jou famillie last gaat krijgen
Al die maanden had ik niets gehoord, omdat die gasten heel goed weten dat dat negatief uitpakt voor het onderzoek. Maar blijkbaar werd het één van hen toch te veel gisterochtend op het wachten op het vonnis en moest en zou mij een paar berichtjes sturen om mijn familie te bedreigen!
Natuurlijk werd daardoor wel even mijn kalme gevoel in één klap omgedraaid van kalm in superalert (wat waarschijnlijk ook even de bedoeling was van deze…)
Deze berichtjes geven wel weer aan hoe deze familie is.. Al had ik natuurlijk niet anders verwacht!
Afijn, het heeft ongeveer een uur van mijn tijd gekost om mezelf weer bijeen te rapen. En hoopte alleen maar harder dat de broers veroordeeld zouden worden. Dan zouden we wel zien of ik leugens vertel of deze familie inderdaad niet ken… Kom op mensen ik heb er 10 jaar ingezeten, zou ik ze nu nog niet kennen?
En toen kwam daar de uitslag. Mijn advocate belde me om 15.05 uur om me het goede nieuws mede te delen.
Twee broers 5 jaar gevangenisstraf, de derde kreeg 3 maanden, omdat bij deze laatste dwang en aanzet tot prostitutie niet is bewezen.
Mijn ex en zijn broer blijven in elk geval de komende tijd nog vast.
Van veel mensen krijg ik te horen dat de straf ondermaats is. Dat ze deze mensen veel hogere straffen gunnen dan de 5 jaar die ze hebben gehad. Maar met de strafmaat hier in Nederland denk ik dat ik toch heel tevreden ben met deze straf voor hen. Er is mij aan het eind van mijn aangifte gevraagd wat ik deze gasten gunde. En toen heb eerlijk gezegd, dat ik graag wilde dat ze net zo lang zouden zitten, als dat ik achter het raam heb gezeten. En met die 5 jaar komen we dan aardig in de richting.
Daarnaast hopen velen dat ik die 105.000 euro zo spoedig mogelijk terug zal krijgen. Maar hierop kan ik alleen maar zeggen..
Dat is nog maar afwachten. Dat het je is toegekend, betekend niet dat het er ook direct is. Het moet namelijk ergens vandaan komen. Dus nee ik ben niet direct stinkend rijk! En daarbij komt ook nog eens dat het maar een ongeveer ¼ gedeelte is van alles wat ik daadwerkelijk heb afgedragen. DIT GELD HEB IK OOIT ZELF KEIHARD VERDIENT MET MIJN LICHAAM!!! En daarbij komt ook dat ik dat nog eens verdient heb onder omstandigheden, die voor normale mensen niet normaal is!
Dus voor alle duidelijkheid, het is niet iets wat ik krijg, maar iets wat ik al die tijd al had horen te hebben! En dat is ook de reden dat ze veroordeeld zijn, omdat feitelijk bewijsmateriaal in combinatie met vele! Verklaringen zelfs 3 rechters er niet om heen kunnen, dat er in deze familie blijkbaar meisjes werden onderdrukt en uitgebuit, zelfs als het meisje zelf beweerde dat ze het allemaal vrijwillig deed!
Daarnaast heb ik gemixte gevoelens. Wil blij zijn dat ik de zaak gewonnen heb, maar heb al sinds ik de uitspraak weet in plaats van een gevoel van euforie, een gevoel van misselijkheid. Omdat het nu ineens reeel is. Ik ben slachtoffer van veroordeelde loverboys. Het bevestigd eens en te meer de hel waar ik de afgelopen jaren door heen ben gegaan! En daar moet ik dan maar mee leren leven de rest van mijn leven!
originele post 31 december 2010
TERUGBLIK OP 2010 & DE RECHTZAAK
En dan zijn we alweer bijna aangekomen op de laatste dag van het jaar. Een voor mij emotioneel en confronterend jaar. Dit hele jaar heeft volledig gedraaid om deze aangifte. Vorig jaar, net voor de kerst was de eerste keer dat ik benaderd werd door de politie. Meerdere getuigen die al hadden gesproken over de gebroeders, hadden mijn naam genoemd als één van de “hoeren”van deze gebroeders. De maand januari stond dan ook volledig in het teken van de beslissing om wel of geen aangifte te doen. Toen ik dit aan het eind van januari uiteindelijk besloten heb, was dit jaar in principe direct bestempeld als Jaar van de aangifte. Alleen wist ik dit toen zelf nog niet. Ik had geen idee, hoe lang de verhoren zouden duren, hoeveel recherchewerk erbij kwam kijken, hoeveel spanningen het met zich mee zou brengen en wat de consequenties zouden zijn als ik wel aangifte zou doen. Het enige waar ik aan gedacht heb zijn de consequenties die het had gehad als ik geen aangifte had gedaan…
Nu achteraf, ben ik opgelucht dat ik de aangifte heb doorgezet, maar één van de zaken die me erg dwars zaten toen ik besloot de aangifte te doen, was alles aan mijn moeder vertellen. Zij wist niet welke werkzaamheden ik al jaren verrichtte en ik had gezworen dit geheim mee te nemen mijn graf in, dit omdat mijn moeder een moeder is van principes en een dochter die jaren achter het raam heeft gewerkt is nou niet bepaald iets waar je als zowel moeder als dochter trots op kan zijn. Januari heeft dan ook naast het beslissen of ik aangifte zou doen of niet ook in het teken gestaan van de moeilijke taak mijn moeder te vertellen wat er echt al die jaren gaande was. In eerste instantie schrok ze natuurlijk toen ik haar vertelde wat er werkelijk gaande was al die jaren. Maar achteraf denk ik dat er ook voor haar nu puzzelstukjes op zijn plaats vielen en vragen zonder woorden beantwoord werden, die ik al die jaren niet had kunnen beantwoorden.
In maart ben ik behoorlijk ingestort nadat ik in de abortuskliniek mijn dossier heb moeten afhalen. Samen met een rechercheur heb ik daar voor het eerst de echo van mijn eerste kindje vastgehouden en bekeken. Vaag zijn hierop de contouren van hem of haar zichtbaar. Ik koester deze echo en heb hem samen met een foto van mijn dochter in mijn portemonnee. In het dossier staat duidelijk te lezen dat ik heb aangegeven gedwongen te worden deze abortus te moeten doen. En als ik niet keihard letterlijk en figuurlijk had geknokt had mijn tweede kindje er ook niet meer geweest. Er is me zelfs na haar geboorte heel duidelijk verteld hoe haram ze wel niet zou zijn, omdat mijn ex en ik niet getrouwd waren, en natuurlijk omdat ik een hoer was. De eer en trots van hem en zijn familie was zoveel meer waard dan het leven van mijn dochter!
Die echo en de herinneringen aan de manier waarop ik mijn eerste kindje.. Of het zakje zaad zoals hun het graag noemde, ben kwijtgeraakt, hebben me gesterkt om door te gaan met de aangifte. Ik was immers niet de enige vrouw die is gedwongen door de gebroeders tot abortus en voor al die kindjes was het tijd voor gerechtigheid. En deze gedachte hield me sterk, ook al werden de spaningen rondom de hele aangifte soms echt wel te veel.
Ook de openbare hoorzitting eind september, waar ik als getuige gehoord werd was een voor mij onzekere periode.
Geconfronteerd te worden met de familie van de gebroeders en vooral de confrontatie met de broeders zelf is me niet in mijn koude kleren gaan zitten. En ook de contacten en verhalen van deze contacten, die losbarsten na deze hoorzitting, waren schokkend. Vooral omdat me zaken verteld werden, waar ik niet van op de hoogte was, maar wat dus wel achter mijn rug om in onder andere mijn eigen huis gebeurde!
En uiteindelijk was daar dan de uitspraak van de rechtbank. Deze is nog niet onherroepelijk, daar de gebroeders natuurlijk het recht hebben op hun hoger beroep. En dus zal 2011 ook een jaar worden met de nodige spanningen, waar ik op dit moment nog even niet aan wil denken. Eerst probeer ik deze eerste stap op weg naar gerechtigheid te verwerken en te genieten van de laatste dagen van dit jaar, zonder al te veel spanningen!
En via deze weg wil ik een ieder dan ook een prettige jaarwisseling en een supergoed 2011 toewensen!
originele post: 25 januari 2011
HET JUISTE WOORD VOOR MIJN GEVOEL NOG NIET GEVONDEN
Ik probeer al een maand te bedenken welke omschrijving het beste past bij mijn gevoel.
En eigenlijk is daar nog geen woord voor. Zelfs in meerdere woorden vind ik het moeilijk uit te leggen wat de uitspraak en het terugkijken op deze hele rechtzaak met me doet.
Opluchting? Ja, dat absoluut. Het feit dat de rechters bevestigen dat het bewijsmateriaal voldoende is om deze jongens tot een hoge gevangenisstraf te laten veroordelen is een opgelucht gevoel. Een fijn gevoel? Ergens wel, maar ook op veel momenten niet. Hoe moet ik immers een fijn gevoel overhouden aan de veroordeling van degene die mij levenslang heeft gegeven? Die eenderde van mijn leven één grote illusie is geweest.
Ik kreeg in de dagen na de uitspraak een aantal behoorlijk geladen berichten binnen van personen uit de directe omgeving van de twee heren die veroordeeld zijn. Ze hebben zich volledig op mij gericht, omdat ik het lef heb gehad om wél aangifte te doen. Ze beweren dat ik me afreageer op mijn ex, omdat ik mijn verleden niet zou kunnen verkroppen. Maar wie reageert zich nou af op wie? Dacht ik toen ik deze email las. Natuurlijk kan ik het niet verkroppen dat een man in mijn leven, me mishandeld heeft, me mijn geld heeft afgenomen, me met illusies een kindje afnam, en met geweld en illusies iedere keer weer bewerkstelligde dat ik bleef werken en nog steeds iedere dag invloed heeft op mijn leven. Nee, wat dat betreft kan ik mijn verleden inderdaad niet verkroppen. Maar wie zijn hun, om mij een email te sturen, terwijl duidelijk in de hele rechtzaak naar voren komt, dat ik zeker niet de enige ben die gesproken heeft tegenover de politie. Er zijn veel getuigen en er is veel bewijs. Het onderzoek liep al anderhalf jaar voordat ik mijn verhaal heb gedaan. Dit is terug te vinden in de uitspraken en motivatie van de rechter in het openbare document, op de website Rechtspraak.nl. Ook blijkt uit dit openbare document. Dat er telefoontaps zijn van de hoeren die later tegenover de rechter zullen verklaren dat ze vrijwillig werken.
Ik citeer rechtstreeks uit deze telefoontap en dus uit het openbare document, wat via Rechtspraak.nl is terug te vinden:
Het door de politie getapte telefoongesprek van 10 januari tussen [slachtoffer 1] en haar moeder [moeder slachtoffer 1] , waarin [slachtoffer 1], nadat haar moeder haar heeft gezegd dat zij, [slachtoffer 1], als zij eruit wil stappen naar de politie moet gaan, tegen haar moeder zegt:
“Ja mam, politie zeggen? Wat een giller, kijk je wel eens tv? Dan moet je eens opletten, want zij doen er geen ene reet aan. Als ik daar zo zeker van was geweest dan had ik die naam allang wel gegeven. Ik heb genoeg meisjes gezien die aangifte hebben gedaan. Ik heb genoeg jongens opgepakt zien worden die na zes maanden weer op de stoep stonden. Ik heb genoeg jongens gehoord, die ze opgepakt hebben, die ze gewoon laten ontsnappen. […..] Ik zit er met mijn neus midden in en als ik dat soort dingen zie gebeuren, denk je nou echt dat ik zoiets zou doen? Nou, lekker niet. Dan maar nog even doorvechten. [……] Mam de politie kan er helemaal niets aan doen, dat is de hele grap van alles.”
Op 10 januari, had ik nog niet eens besloten of ik de aangifte doorzette of niet. Ik was nog in mijn bedenkperiode en toen had de politie dus in feite al wat ze nodig hadden.. En dan nu mij dreigemails sturen.. daarin vertellen dat ik naar een tandarst moet voor de tweede keer.. (omdat mijn tanden verrot geslagen zijn jah, bedankt voor de tip, maar heb al een tandarts =)) En zelfs denken te weten waar ik dan wel niet naar de tandarts moet. Omdat ze me wilden laten zien dat ze weten waar ik zit! Toevallig omdat ze een keer gehoord hebben dat ik daar in de buurt was.
Tja.. De pot verwijdt de ketel tot ie zwart ziet natuurlijk.
Dat is niet voor niets een spreekwoord. Het is menselijk. Het heeft zelfs een naam. Stockholmsyndroom. Meepraten met diegene die zoveel macht over je uitvoert. Als overleving.
Ik ben er jammergenoeg te lang uit om me nog langer te kunnen verschuilen achter dit syndroom.
Ik kijk iedere dag in de spiegel en zie wat de afgelopen jaren met me gedaan hebben. Ik kijk terug op een periode waarin ik veel geleerd heb, maar jammergenoeg wijzer ben geworden, dan ik ooit had willen zijn. Ik kijk naar naar mijn dochter en naar onze toekomst en besef me dat ik het allemaal gedaan heb voor haar. Maar ook voor het kindje wat ik nooit heb mogen baren. En de kindjes van die anderen, die tot de dag van vandaag gezien worden als de hoer van.. Omdat ze zelf te bang zijn, om toe te geven aan hun innerlijke schreeuw om hulp. Doorvechten is het enige wat ze kunnen. En dat begrijp ik maar al te goed.
Aan de andere kant doet het me verdriet te weten dat er nog dagelijks vrouwen mishandeld zowel geestelijk als lichamelijk, vernederd, uitgebuit en gevormd worden tot gevoelloze wezens. Gevoel voor zichzelf volledig gedegradeerd tot nul. En maar door gaan en maar doorgaan, als een stoomtrein die door dendert op een hele lange weg, die geen tussen of eindstop kent en je eigenlijk afwacht tot de brandstof opraakt.. Juist omdat ik dat gevoel zo goed ken, wil ik me in de toekomst gaan inzetten, om te proberen om de weg naar buiten iets makkelijker te maken, voor meiden, die nu niet durven dromen dat ze ooit zelf hun leven in eigen hand kunnen hebben.
Dit jaar zal waarschijnlijk ook in het teken staan van het Hoger Beroep wat de broers hebben aangespannen. Het is dus nog niet klaar. Maar de eerste stap naar rechtvaardigheid is in elk geval genomen. En ben trots op mezelf dat ik het heb doorgezet!
Ik probeer al een maand te bedenken welke omschrijving het beste past bij mijn gevoel.
En eigenlijk is daar nog geen woord voor. Zelfs in meerdere woorden vind ik het moeilijk uit te leggen wat de uitspraak en het terugkijken op deze hele rechtzaak met me doet.
Opluchting? Ja, dat absoluut. Het feit dat de rechters bevestigen dat het bewijsmateriaal voldoende is om deze jongens tot een hoge gevangenisstraf te laten veroordelen is een opgelucht gevoel. Een fijn gevoel? Ergens wel, maar ook op veel momenten niet. Hoe moet ik immers een fijn gevoel overhouden aan de veroordeling van degene die mij levenslang heeft gegeven? Die eenderde van mijn leven één grote illusie is geweest.
Ik kreeg in de dagen na de uitspraak een aantal behoorlijk geladen berichten binnen van personen uit de directe omgeving van de twee heren die veroordeeld zijn. Ze hebben zich volledig op mij gericht, omdat ik het lef heb gehad om wél aangifte te doen. Ze beweren dat ik me afreageer op mijn ex, omdat ik mijn verleden niet zou kunnen verkroppen. Maar wie reageert zich nou af op wie? Dacht ik toen ik deze email las. Natuurlijk kan ik het niet verkroppen dat een man in mijn leven, me mishandeld heeft, me mijn geld heeft afgenomen, me met illusies een kindje afnam, en met geweld en illusies iedere keer weer bewerkstelligde dat ik bleef werken en nog steeds iedere dag invloed heeft op mijn leven. Nee, wat dat betreft kan ik mijn verleden inderdaad niet verkroppen. Maar wie zijn hun, om mij een email te sturen, terwijl duidelijk in de hele rechtzaak naar voren komt, dat ik zeker niet de enige ben die gesproken heeft tegenover de politie. Er zijn veel getuigen en er is veel bewijs. Het onderzoek liep al anderhalf jaar voordat ik mijn verhaal heb gedaan. Dit is terug te vinden in de uitspraken en motivatie van de rechter in het openbare document, op de website Rechtspraak.nl. Ook blijkt uit dit openbare document. Dat er telefoontaps zijn van de hoeren die later tegenover de rechter zullen verklaren dat ze vrijwillig werken.
Ik citeer rechtstreeks uit deze telefoontap en dus uit het openbare document, wat via Rechtspraak.nl is terug te vinden:
Het door de politie getapte telefoongesprek van 10 januari tussen [slachtoffer 1] en haar moeder [moeder slachtoffer 1] , waarin [slachtoffer 1], nadat haar moeder haar heeft gezegd dat zij, [slachtoffer 1], als zij eruit wil stappen naar de politie moet gaan, tegen haar moeder zegt:
“Ja mam, politie zeggen? Wat een giller, kijk je wel eens tv? Dan moet je eens opletten, want zij doen er geen ene reet aan. Als ik daar zo zeker van was geweest dan had ik die naam allang wel gegeven. Ik heb genoeg meisjes gezien die aangifte hebben gedaan. Ik heb genoeg jongens opgepakt zien worden die na zes maanden weer op de stoep stonden. Ik heb genoeg jongens gehoord, die ze opgepakt hebben, die ze gewoon laten ontsnappen. […..] Ik zit er met mijn neus midden in en als ik dat soort dingen zie gebeuren, denk je nou echt dat ik zoiets zou doen? Nou, lekker niet. Dan maar nog even doorvechten. [……] Mam de politie kan er helemaal niets aan doen, dat is de hele grap van alles.”
Op 10 januari, had ik nog niet eens besloten of ik de aangifte doorzette of niet. Ik was nog in mijn bedenkperiode en toen had de politie dus in feite al wat ze nodig hadden.. En dan nu mij dreigemails sturen.. daarin vertellen dat ik naar een tandarst moet voor de tweede keer.. (omdat mijn tanden verrot geslagen zijn jah, bedankt voor de tip, maar heb al een tandarts =)) En zelfs denken te weten waar ik dan wel niet naar de tandarts moet. Omdat ze me wilden laten zien dat ze weten waar ik zit! Toevallig omdat ze een keer gehoord hebben dat ik daar in de buurt was.
Tja.. De pot verwijdt de ketel tot ie zwart ziet natuurlijk.
Dat is niet voor niets een spreekwoord. Het is menselijk. Het heeft zelfs een naam. Stockholmsyndroom. Meepraten met diegene die zoveel macht over je uitvoert. Als overleving.
Ik ben er jammergenoeg te lang uit om me nog langer te kunnen verschuilen achter dit syndroom.
Ik kijk iedere dag in de spiegel en zie wat de afgelopen jaren met me gedaan hebben. Ik kijk terug op een periode waarin ik veel geleerd heb, maar jammergenoeg wijzer ben geworden, dan ik ooit had willen zijn. Ik kijk naar naar mijn dochter en naar onze toekomst en besef me dat ik het allemaal gedaan heb voor haar. Maar ook voor het kindje wat ik nooit heb mogen baren. En de kindjes van die anderen, die tot de dag van vandaag gezien worden als de hoer van.. Omdat ze zelf te bang zijn, om toe te geven aan hun innerlijke schreeuw om hulp. Doorvechten is het enige wat ze kunnen. En dat begrijp ik maar al te goed.
Aan de andere kant doet het me verdriet te weten dat er nog dagelijks vrouwen mishandeld zowel geestelijk als lichamelijk, vernederd, uitgebuit en gevormd worden tot gevoelloze wezens. Gevoel voor zichzelf volledig gedegradeerd tot nul. En maar door gaan en maar doorgaan, als een stoomtrein die door dendert op een hele lange weg, die geen tussen of eindstop kent en je eigenlijk afwacht tot de brandstof opraakt.. Juist omdat ik dat gevoel zo goed ken, wil ik me in de toekomst gaan inzetten, om te proberen om de weg naar buiten iets makkelijker te maken, voor meiden, die nu niet durven dromen dat ze ooit zelf hun leven in eigen hand kunnen hebben.
Dit jaar zal waarschijnlijk ook in het teken staan van het Hoger Beroep wat de broers hebben aangespannen. Het is dus nog niet klaar. Maar de eerste stap naar rechtvaardigheid is in elk geval genomen. En ben trots op mezelf dat ik het heb doorgezet!
