VERNEDERD ACHTER HET RAAM DOOR POOIER, AFGEMAAKT DOOR JUSTITIE
14 december 2012
Waar slaat dit op?!
Is nog het enige wat door mijn hoofd gonst sinds vanmorgen. Mijn telefoon ging over en de leidinggevend rechercheur in de mensenhandelzaak waarin ik aangifte heb gedaan tegen mijn loverboy was aan de andere kant van de lijn. Hij vertelde mij schoorvoetend dat hij net bericht had gehad van Justitie. Ik zal weer worden opgeroepen als getuige in het openbaar.. Op de inhoudelijke behandeling van de zaak volgende week. Zelfs de recherche snapt er dus helemaal niets van als ik die beste man mag geloven.
Toen ik begon aan de aangifte tegen mijn expooier, heb ik vriendelijk doch dringend gevraagd in hoeverre er in zat dat ik met de dader geconfronteerd zou worden. Dit omdat ik dit vanaf het begin heb willen voorkomen. Deze man heeft mij al genoeg aangedaan in mijn leven. Het heeft me tijden gekost (tot aan de aangifte in januari 2010 in totaal 20 maanden. ) om van deze man af te komen. Ze wisten me te vertellen dat openbaar getuigen in zedenzaken als deze bijna nooit voorkomen...
En wat gebeurd er in mijn zaak?
Vorig jaar besloten de rechters in het belang van de openbaarheid van deze zaak, dat ik in het openbaar moest getuigen. A la publiek mezelf laten vernederen en onderuit laten schoffelen door 3 gespecialiseerde advocaten. Het cynische in het geheel was, dat ze me opriepen te komen getuigen in het openbaar als soort van sanctie nadat ik niet op een oproep van de rechter-commissaris was verschenen. Niet dat ik niet wilde meewerken aan het onderzoek hoor. Nee, de politie had de juiste brief op het bureau laten liggen en mij de verkeerde toegestuurd. Waardoor ik dus niet eens wist dat ik opgeroepen was door de rechter-commissaris. Dit is ook netjes in een Proces verbaal gemeld en in het dossier bijgevoegd. Zodat de rechters konden zien dat het niet mijn fout was. Maar de fout van Politie zelf. Toch lieten de rechters mij in het openbaar getuigen. Terwijl als die fout niet was gemaakt ik gewoon zoals het behoord, achter gesloten deuren mijn verhaal had kunnen doen.
Juist.. Niet 1x laten ze me publiek getuigen. Ze laten me voor de tweede keer publiekelijk vernederd worden ten aanzien van de godsganse familie van de in mijn ogen niet voor niets tot 5 jaar veroordeelde ex.
Natuurlijk, ik weet, officieel niet onherroepelijk nog.. Maar mag ik wel vragen wat het nut heeft mij voor een tweede keer te laten getuigen in het openbaar?
Wie kan mij antwoord geven op de vraag, waarom dit in het openbaar moet en niet achter gesloten deuren bij een rechter-commisaris, zoals dat normaal gesproken zou horen te gaan?
Welk slachtoffer van mensenhandel, die in 8 jaar zoveel ellende heeft meegemaakt. Als enige van een hele rij vrouwen, de moed heeft gehad om het vertrouwen bij justitie te leggen dat deze zaak rechtvaardig zou worden afgehandeld, inmiddels al een keer bewezen heeft in een eerder openbaar getuigenverhoor dat ze zeker is van haar aangifte, al met advocaat en psycholoog in eerste aanleg heeft overlegd en ook schriftelijk heeft ingediend dat openbaar getuigen voor mijn welzijn niet bevorderlijk is, heeft het verdiend om voor een tweede keer publiekelijk te worden vastgenageld aan een schandpaal en mijn verhaal te moeten doen in het bijzijn van de twee veroordeelde broers, en natuurlijk een hele publieke tribune gevuld met familie van deze twee broers?
Waarom? Waarom? Waarom?
Gaat er dan ook alleen maar door mijn hoofd?
Ik heb vorig jaar aangegeven dat ik bereid was mee te werken aan een psychologisch of psychiatrisch onderzoek. Laat ze me maar (*achter gesloten deuren) onderzoeken of ik gek ben.. En of ik echt zo labiel ben als dat de tegenpartij beweerd.. Maar op 1 voorwaarde.. Dat ze hem en zijn broer ook door een psychiater laten onderzoeken.. Tja, en laten die dat nou net niet willen...
Ik heb meegewerkt met de politie, altijd netjes op mijn afspraken gekomen, alles eerlijk verteld, alles ingeleverd wat eventueel als bewijsmateriaal kan dienen, openbaar getuigd in de eerste aanleg in de rechtzaak.. En dan nog het gevoel hebben datje niet alleen vecht om boven water te krijgen dat je jaren mishandeld, bedreigd, psychisch onderdrukt bent, vernederd bent en gedwongen in de prostitutie werkzaam bent geweest.. Nu dus ook nog vechten tegen justitie, om mijn privacy en rechten van de mens nog enigszins te beschermen.
Ik voel me op het moment niet meer dan een stuk bewijsmateriaal. Niets mens. Niets gevoelens. Niets trauma. Niets. Alleen maar bewijsmateriaal. Een stuk... tja bewijsmateriaal. Meer ben ik niet..
Heb ik daarom aangifte gedaan? Om nog langer vernederd te worden?
Volgens mij was dat nou juist de reden dat ik het al die jaren geen aangifte heb gedaan.. Omdat ik tot de dag van vandaag niet het idee heb, dat ik ook maar iets serieus genomen wordt door justitie. Net als die keer dat ze me wegstuurden uit angst om mijn ex te vervolgen voor mishandeling. En net als die keer dat ze me wegstuurden omdat huiselijke incidenten niet vaak voor de rechter komen en dit als huiselijk incident werd afgedaan.. En nu? Nu ben ik bewijsmateriaal in mijn eigen zaak.
Wanneer mag ik me mens voelen? Wanneer krijg ik mijn leven terug? Wanneer ?
Waar slaat dit op?!
Is nog het enige wat door mijn hoofd gonst sinds vanmorgen. Mijn telefoon ging over en de leidinggevend rechercheur in de mensenhandelzaak waarin ik aangifte heb gedaan tegen mijn loverboy was aan de andere kant van de lijn. Hij vertelde mij schoorvoetend dat hij net bericht had gehad van Justitie. Ik zal weer worden opgeroepen als getuige in het openbaar.. Op de inhoudelijke behandeling van de zaak volgende week. Zelfs de recherche snapt er dus helemaal niets van als ik die beste man mag geloven.
Toen ik begon aan de aangifte tegen mijn expooier, heb ik vriendelijk doch dringend gevraagd in hoeverre er in zat dat ik met de dader geconfronteerd zou worden. Dit omdat ik dit vanaf het begin heb willen voorkomen. Deze man heeft mij al genoeg aangedaan in mijn leven. Het heeft me tijden gekost (tot aan de aangifte in januari 2010 in totaal 20 maanden. ) om van deze man af te komen. Ze wisten me te vertellen dat openbaar getuigen in zedenzaken als deze bijna nooit voorkomen...
En wat gebeurd er in mijn zaak?
Vorig jaar besloten de rechters in het belang van de openbaarheid van deze zaak, dat ik in het openbaar moest getuigen. A la publiek mezelf laten vernederen en onderuit laten schoffelen door 3 gespecialiseerde advocaten. Het cynische in het geheel was, dat ze me opriepen te komen getuigen in het openbaar als soort van sanctie nadat ik niet op een oproep van de rechter-commissaris was verschenen. Niet dat ik niet wilde meewerken aan het onderzoek hoor. Nee, de politie had de juiste brief op het bureau laten liggen en mij de verkeerde toegestuurd. Waardoor ik dus niet eens wist dat ik opgeroepen was door de rechter-commissaris. Dit is ook netjes in een Proces verbaal gemeld en in het dossier bijgevoegd. Zodat de rechters konden zien dat het niet mijn fout was. Maar de fout van Politie zelf. Toch lieten de rechters mij in het openbaar getuigen. Terwijl als die fout niet was gemaakt ik gewoon zoals het behoord, achter gesloten deuren mijn verhaal had kunnen doen.
Juist.. Niet 1x laten ze me publiek getuigen. Ze laten me voor de tweede keer publiekelijk vernederd worden ten aanzien van de godsganse familie van de in mijn ogen niet voor niets tot 5 jaar veroordeelde ex.
Natuurlijk, ik weet, officieel niet onherroepelijk nog.. Maar mag ik wel vragen wat het nut heeft mij voor een tweede keer te laten getuigen in het openbaar?
Wie kan mij antwoord geven op de vraag, waarom dit in het openbaar moet en niet achter gesloten deuren bij een rechter-commisaris, zoals dat normaal gesproken zou horen te gaan?
Welk slachtoffer van mensenhandel, die in 8 jaar zoveel ellende heeft meegemaakt. Als enige van een hele rij vrouwen, de moed heeft gehad om het vertrouwen bij justitie te leggen dat deze zaak rechtvaardig zou worden afgehandeld, inmiddels al een keer bewezen heeft in een eerder openbaar getuigenverhoor dat ze zeker is van haar aangifte, al met advocaat en psycholoog in eerste aanleg heeft overlegd en ook schriftelijk heeft ingediend dat openbaar getuigen voor mijn welzijn niet bevorderlijk is, heeft het verdiend om voor een tweede keer publiekelijk te worden vastgenageld aan een schandpaal en mijn verhaal te moeten doen in het bijzijn van de twee veroordeelde broers, en natuurlijk een hele publieke tribune gevuld met familie van deze twee broers?
Waarom? Waarom? Waarom?
Gaat er dan ook alleen maar door mijn hoofd?
Ik heb vorig jaar aangegeven dat ik bereid was mee te werken aan een psychologisch of psychiatrisch onderzoek. Laat ze me maar (*achter gesloten deuren) onderzoeken of ik gek ben.. En of ik echt zo labiel ben als dat de tegenpartij beweerd.. Maar op 1 voorwaarde.. Dat ze hem en zijn broer ook door een psychiater laten onderzoeken.. Tja, en laten die dat nou net niet willen...
Ik heb meegewerkt met de politie, altijd netjes op mijn afspraken gekomen, alles eerlijk verteld, alles ingeleverd wat eventueel als bewijsmateriaal kan dienen, openbaar getuigd in de eerste aanleg in de rechtzaak.. En dan nog het gevoel hebben datje niet alleen vecht om boven water te krijgen dat je jaren mishandeld, bedreigd, psychisch onderdrukt bent, vernederd bent en gedwongen in de prostitutie werkzaam bent geweest.. Nu dus ook nog vechten tegen justitie, om mijn privacy en rechten van de mens nog enigszins te beschermen.
Ik voel me op het moment niet meer dan een stuk bewijsmateriaal. Niets mens. Niets gevoelens. Niets trauma. Niets. Alleen maar bewijsmateriaal. Een stuk... tja bewijsmateriaal. Meer ben ik niet..
Heb ik daarom aangifte gedaan? Om nog langer vernederd te worden?
Volgens mij was dat nou juist de reden dat ik het al die jaren geen aangifte heb gedaan.. Omdat ik tot de dag van vandaag niet het idee heb, dat ik ook maar iets serieus genomen wordt door justitie. Net als die keer dat ze me wegstuurden uit angst om mijn ex te vervolgen voor mishandeling. En net als die keer dat ze me wegstuurden omdat huiselijke incidenten niet vaak voor de rechter komen en dit als huiselijk incident werd afgedaan.. En nu? Nu ben ik bewijsmateriaal in mijn eigen zaak.
Wanneer mag ik me mens voelen? Wanneer krijg ik mijn leven terug? Wanneer ?
