KIND VAN EEN LOVERBOY
29 januari 2012
Na mijn gedwongen abortus heb ik nog 2 jaar geloofd dat, als ik maar hard genoeg werkte voor een auto en een mooi ingericht huis, ik recht zou hebben op een kindje van mijn loverboy. Dit hield hij me ook voor. “Nog even volhouden, Cin, dan krijgen wij ook een gezinnetje. Dat beloof ik je.” Waren vaak de woorden die hij me toewierp, als ik weer eens halfhuilend aanschouwde hoe een jongere moeder achter haar kinderwagen liep. Oneerlijk vond ik het dat ik er zo hard voor moest werken om het zelfde te kunnen bereiken. Maar ook net zo vaak kreeg ik naar mijn hoofd geworpen, dat ik me niet zo moest aanstellen. Ik moest begrijpen dat ik een hoer was.. En hoeren kregen nou eenmaal geen kinderen met pooiers. Als ik een kind van hem kreeg zou hij dit niet aan zijn familie kunnen uitleggen en voor de rest van zijn leven gepest worden. En het kind ook.
Toch bleef mijn drang om moeder te worden. Zo vaak als mijn pooier riep dat het niet kon dat ik een kind van hem kreeg. Zo vaak dacht ik bij mezelf dat dat onzin was. Ik was een vrouw. Ik was geschapen om kinderen te maken. Hoer of geen hoer. Dat deed helemaal niet terzake mijn inziens.
Ik kreeg steeds meer het gevoel dat mijn pooier me alleen aan het lijntje hield door me te beloven dat we wel een gezinnetje zouden vormen. Ik kreeg steeds meer het gevoel dat het hem alleen om auto's en veel geld te doen was, ons samenzijn. Dat had weinig meer met liefde te maken.
Toen ik op een avond (4 juli 2006) thuiskwam van het werk, betrapte ik mijn ex met smsjes naar een andere vrouw. Smoesjes dat zijn neef zijn telefoon had gebruikt en zijn naam had gebruikt om een meisje te versieren werden binnen een dag ontkracht, toen ik in een grapje zijn neef er op aansprak dat hij probeerde dames te versieren op naam van zijn oudere neef. Zijn neef ontkende in alle toonaarden. Mijn pooier, op dat moment voor de spiegel in de douche, stoof op me af en het was dat de neef zich niet bedacht en hem vastpakte, want mijn pooier voelde zich betrapt op zijn eigen leugens en wilde met geweld verder voorkomen dat ik doorvroeg.
Dat was het moment dat ik besefte, dat hij me voorloog. En dat ik mezelf al jaren voorloog.
En ik weigerde dan ook nog om naar het werk te gaan en voor hem geld te verdienen. Als hij het toch opmaakte aan vrouwen die er niets voor hoefde te doen.. Ik ben om precies te zijn een maand thuisgeweest. Natuurlijk was hij kwaad om de werkweigering, maar hij had door dat ik echt niet van plan was nog langer voor hem te werken. Hij liet maar lekker een andere vrouw werken om zijn geld te verdienen.. Ik was er klaar mee. En hoe boos en agressief hij ook deed, ik was niet meer om te turnen. Ook met liefdoen en slijmen bereikte hij niets meer.
In die maand heb ik nagedacht, hoe ik ik uit het prostitutiewerk kon komen. Zwanger zijn leek mij de oplossing. Een hoer met een dikke buik, dat verdient niet. En ik stopte dan ook per direct met de pil. Ik zou zwanger raken en knokken om het kindje te houden. Als dit kindje me ook werd afgepakt zou ik niet verder leven. Dan zou ik zelfmoord plegen om er uit te komen. Voor mij was de keus echt leven of dood. Leven met kind. Of dood als ook deze zwangerschap me zou worden afgenomen. Dan had ik in mijn ogen niets meer te verliezen.
Ik raakte zwanger. Vertelde het mijn pooier. Die in eerste instantie samen met zijn jongere broertje direct besloot dat de vrucht weer weg moest. Hoe kon ik zomaar nog een keer zwanger van hem raken. Hoe dom kon ik zijn. Woorden in die strekking werden me naar het hoofd gegooid. Maar ik hield vol. Was niet meer van plan me van mijn stuk te brengen. Ruzie na ruzie maakte ik door. En al die tijd hield ik mijn poot stijf. Als hij van me hield, gunde hij me de baby.. Het was of kiezen voor mij met baby of het was over. Omdat hij doorkreeg dat ik niet weer mijn baby voor hem wilde opgeven, gaf hij het gevecht op.. Voor even.. Ik ging zelfs zwanger weer aan het werk.
Na 3 maanden zwangerschap haalde mijn pooier me weg van de Wallen. Met de woorden: “Allah gebruikt mij als middel om jou uit de prostitutie te halen. Zie je Cindy, zo groot is Allah.” Ik was misselijk van de manier waarop hij te pas en te onpas zijn geloof gebruikte. Hoezo Allah's wil? Ik was zelf zwanger geworden en ik was ook zelf van plan het te houden. Ik geloof niet dat Allah daar iets mee te maken had.. Wel mijn doorzettingsvermogen om te knokken voor iets wat me meer lief was dan de pooier in kwestie. En wel mijn ongeboren kindje, diep in mij.
Ik had de keus gemaakt. Als ik hier zonder kindje uitkom, wil ik dood. Dus maak me maar dood, als je het kindje niet wil. Dit schreeuwde ik hem ook naar zijn hoofd, als hij weer begon over hoeren en pooiers en de onmogelijkheid van een kindje. . Als je wilt dat het eruit komt, moet je het zelf komen halen. Was mijn antwoord.
In die week volgde er een hele grote ruzie. Een hele dag lang heeft ie me verrot gescholden, het huis compleet ondersteboven gegooid, zijn trui gescheurd alsof hij de hulk himself was en mishandeld. Zelfs geprobeerd me te wurgen met de stok van de dweil. Het was dat ik me bewusteloos hield.. Waardoor hij bang werd dat hij me vermoord had en stopte met zijn wurgpoging.. Alles, alles maar dan ook echt alles werd uit de kast getrokken om me zo bang te maken, dat ik de beslissing om het kindje af te breken zelf zou nemen..
Uiteindelijk heb ik mijn kindje weten te behouden. Geknokt heb ik, als een leeuwin voor haar welpje. Ze werd geboren met een epilepsiesyndroom. Vanaf de eerste dag na de geboorte had ze epileptische aanvallen. De eerste negen maanden, welgeteld zo'n 300 aanvallen per dag.Tot de dag van vandaag is de oorzaak voor deze epilepsie en haar handicaps niet gevonden en wordt het onder de noemer cryptogene vorm van een epilepsie- syndroom geplaatst.
Maar bij mij blijven de vragen.. Hardop uitspreken dat hij misschien wel schuld is aan mijn dochters handicaps mag ik officieel niet. Het valt immers niet te bewijzen dat er daadwerkelijk in mijn zwangerschap iets is gebeurd waardoor mijn dochter met deze handicaps geboren is. Maar als je iedere dag naar je kindje kijkt. En ziet hoe hard ze moet struggelen om dat te kunnen doen wat voor anderen normaal is, dan blijven die vragen. Wat als.. Hij niet de vader was.. Wat als.. Hij me niet had proberen te wurgen. Wat als.. hij me gewoon mijn kindje had gegund...
Afgelopen weekend kreeg mijn dochter weer ontzettende heftige aanvallen, waarbij ze stopte met ademen. Voor een moment dacht ik dat ik mijn kleine meid kwijt was. Toen ik haar beademde bedacht ik me dat dat tot nu toe de enige momenten zijn dat ik mijn dochters lippen aanraak. Kusjes geven wil ze niet (ivm autisme) en de 7 keer dat ik haar nu in totaal beademd heb, zijn de enige momenten in mijn leven geweest dat ik met mijn lippen, mijn dochters lippen raakte. De tranen rolden over mijn wangen tijdens het beademen. Het brak me.
De aanvallen kwamen voort uit het feit dat ze uit haar dosis medicijnen was gegroeid. Gelukkig gaat het sinds de medicatie-verhoging weer als vanouds, erg goed en is de epilepsie weer onder controle. Maar de vragen zijn weer terug. Vragen waar ik me al die jaren bij neer gelegd heb, omdat ik misschien wel nooit zal weten waarom mijn dochter heeft wat ze heeft. Deze vragen zijn terug in alle hevigheid.
Heeft mijn dochter levenslang gekregen? Omdat mijn pooier niet wilde dat ze bestond? Of is het toeval? Ik probeer het te zien als het lot. Door haar handicaps heeft ze geen weet van gezins-samenstellingen en beseft totaal niet dat ze alleen maar heeft kunnen ontstaan door de samenkomst van een papa en een mama. Gelukkig.. Want hoe leg je een kind van een pooier uit, dat ze eigenlijk niet had horen te bestaan? Dat is dan ook het enige voordeel. Dat ik haar waarschijnlijk nooit zal hoeven uitleggen dat ze een ook een papa heeft. Eentje die haar niet wou... Dat verdriet wordt haar bespaard. TERUG NAAR BLOG
Na mijn gedwongen abortus heb ik nog 2 jaar geloofd dat, als ik maar hard genoeg werkte voor een auto en een mooi ingericht huis, ik recht zou hebben op een kindje van mijn loverboy. Dit hield hij me ook voor. “Nog even volhouden, Cin, dan krijgen wij ook een gezinnetje. Dat beloof ik je.” Waren vaak de woorden die hij me toewierp, als ik weer eens halfhuilend aanschouwde hoe een jongere moeder achter haar kinderwagen liep. Oneerlijk vond ik het dat ik er zo hard voor moest werken om het zelfde te kunnen bereiken. Maar ook net zo vaak kreeg ik naar mijn hoofd geworpen, dat ik me niet zo moest aanstellen. Ik moest begrijpen dat ik een hoer was.. En hoeren kregen nou eenmaal geen kinderen met pooiers. Als ik een kind van hem kreeg zou hij dit niet aan zijn familie kunnen uitleggen en voor de rest van zijn leven gepest worden. En het kind ook.
Toch bleef mijn drang om moeder te worden. Zo vaak als mijn pooier riep dat het niet kon dat ik een kind van hem kreeg. Zo vaak dacht ik bij mezelf dat dat onzin was. Ik was een vrouw. Ik was geschapen om kinderen te maken. Hoer of geen hoer. Dat deed helemaal niet terzake mijn inziens.
Ik kreeg steeds meer het gevoel dat mijn pooier me alleen aan het lijntje hield door me te beloven dat we wel een gezinnetje zouden vormen. Ik kreeg steeds meer het gevoel dat het hem alleen om auto's en veel geld te doen was, ons samenzijn. Dat had weinig meer met liefde te maken.
Toen ik op een avond (4 juli 2006) thuiskwam van het werk, betrapte ik mijn ex met smsjes naar een andere vrouw. Smoesjes dat zijn neef zijn telefoon had gebruikt en zijn naam had gebruikt om een meisje te versieren werden binnen een dag ontkracht, toen ik in een grapje zijn neef er op aansprak dat hij probeerde dames te versieren op naam van zijn oudere neef. Zijn neef ontkende in alle toonaarden. Mijn pooier, op dat moment voor de spiegel in de douche, stoof op me af en het was dat de neef zich niet bedacht en hem vastpakte, want mijn pooier voelde zich betrapt op zijn eigen leugens en wilde met geweld verder voorkomen dat ik doorvroeg.
Dat was het moment dat ik besefte, dat hij me voorloog. En dat ik mezelf al jaren voorloog.
En ik weigerde dan ook nog om naar het werk te gaan en voor hem geld te verdienen. Als hij het toch opmaakte aan vrouwen die er niets voor hoefde te doen.. Ik ben om precies te zijn een maand thuisgeweest. Natuurlijk was hij kwaad om de werkweigering, maar hij had door dat ik echt niet van plan was nog langer voor hem te werken. Hij liet maar lekker een andere vrouw werken om zijn geld te verdienen.. Ik was er klaar mee. En hoe boos en agressief hij ook deed, ik was niet meer om te turnen. Ook met liefdoen en slijmen bereikte hij niets meer.
In die maand heb ik nagedacht, hoe ik ik uit het prostitutiewerk kon komen. Zwanger zijn leek mij de oplossing. Een hoer met een dikke buik, dat verdient niet. En ik stopte dan ook per direct met de pil. Ik zou zwanger raken en knokken om het kindje te houden. Als dit kindje me ook werd afgepakt zou ik niet verder leven. Dan zou ik zelfmoord plegen om er uit te komen. Voor mij was de keus echt leven of dood. Leven met kind. Of dood als ook deze zwangerschap me zou worden afgenomen. Dan had ik in mijn ogen niets meer te verliezen.
Ik raakte zwanger. Vertelde het mijn pooier. Die in eerste instantie samen met zijn jongere broertje direct besloot dat de vrucht weer weg moest. Hoe kon ik zomaar nog een keer zwanger van hem raken. Hoe dom kon ik zijn. Woorden in die strekking werden me naar het hoofd gegooid. Maar ik hield vol. Was niet meer van plan me van mijn stuk te brengen. Ruzie na ruzie maakte ik door. En al die tijd hield ik mijn poot stijf. Als hij van me hield, gunde hij me de baby.. Het was of kiezen voor mij met baby of het was over. Omdat hij doorkreeg dat ik niet weer mijn baby voor hem wilde opgeven, gaf hij het gevecht op.. Voor even.. Ik ging zelfs zwanger weer aan het werk.
Na 3 maanden zwangerschap haalde mijn pooier me weg van de Wallen. Met de woorden: “Allah gebruikt mij als middel om jou uit de prostitutie te halen. Zie je Cindy, zo groot is Allah.” Ik was misselijk van de manier waarop hij te pas en te onpas zijn geloof gebruikte. Hoezo Allah's wil? Ik was zelf zwanger geworden en ik was ook zelf van plan het te houden. Ik geloof niet dat Allah daar iets mee te maken had.. Wel mijn doorzettingsvermogen om te knokken voor iets wat me meer lief was dan de pooier in kwestie. En wel mijn ongeboren kindje, diep in mij.
Ik had de keus gemaakt. Als ik hier zonder kindje uitkom, wil ik dood. Dus maak me maar dood, als je het kindje niet wil. Dit schreeuwde ik hem ook naar zijn hoofd, als hij weer begon over hoeren en pooiers en de onmogelijkheid van een kindje. . Als je wilt dat het eruit komt, moet je het zelf komen halen. Was mijn antwoord.
In die week volgde er een hele grote ruzie. Een hele dag lang heeft ie me verrot gescholden, het huis compleet ondersteboven gegooid, zijn trui gescheurd alsof hij de hulk himself was en mishandeld. Zelfs geprobeerd me te wurgen met de stok van de dweil. Het was dat ik me bewusteloos hield.. Waardoor hij bang werd dat hij me vermoord had en stopte met zijn wurgpoging.. Alles, alles maar dan ook echt alles werd uit de kast getrokken om me zo bang te maken, dat ik de beslissing om het kindje af te breken zelf zou nemen..
Uiteindelijk heb ik mijn kindje weten te behouden. Geknokt heb ik, als een leeuwin voor haar welpje. Ze werd geboren met een epilepsiesyndroom. Vanaf de eerste dag na de geboorte had ze epileptische aanvallen. De eerste negen maanden, welgeteld zo'n 300 aanvallen per dag.Tot de dag van vandaag is de oorzaak voor deze epilepsie en haar handicaps niet gevonden en wordt het onder de noemer cryptogene vorm van een epilepsie- syndroom geplaatst.
Maar bij mij blijven de vragen.. Hardop uitspreken dat hij misschien wel schuld is aan mijn dochters handicaps mag ik officieel niet. Het valt immers niet te bewijzen dat er daadwerkelijk in mijn zwangerschap iets is gebeurd waardoor mijn dochter met deze handicaps geboren is. Maar als je iedere dag naar je kindje kijkt. En ziet hoe hard ze moet struggelen om dat te kunnen doen wat voor anderen normaal is, dan blijven die vragen. Wat als.. Hij niet de vader was.. Wat als.. Hij me niet had proberen te wurgen. Wat als.. hij me gewoon mijn kindje had gegund...
Afgelopen weekend kreeg mijn dochter weer ontzettende heftige aanvallen, waarbij ze stopte met ademen. Voor een moment dacht ik dat ik mijn kleine meid kwijt was. Toen ik haar beademde bedacht ik me dat dat tot nu toe de enige momenten zijn dat ik mijn dochters lippen aanraak. Kusjes geven wil ze niet (ivm autisme) en de 7 keer dat ik haar nu in totaal beademd heb, zijn de enige momenten in mijn leven geweest dat ik met mijn lippen, mijn dochters lippen raakte. De tranen rolden over mijn wangen tijdens het beademen. Het brak me.
De aanvallen kwamen voort uit het feit dat ze uit haar dosis medicijnen was gegroeid. Gelukkig gaat het sinds de medicatie-verhoging weer als vanouds, erg goed en is de epilepsie weer onder controle. Maar de vragen zijn weer terug. Vragen waar ik me al die jaren bij neer gelegd heb, omdat ik misschien wel nooit zal weten waarom mijn dochter heeft wat ze heeft. Deze vragen zijn terug in alle hevigheid.
Heeft mijn dochter levenslang gekregen? Omdat mijn pooier niet wilde dat ze bestond? Of is het toeval? Ik probeer het te zien als het lot. Door haar handicaps heeft ze geen weet van gezins-samenstellingen en beseft totaal niet dat ze alleen maar heeft kunnen ontstaan door de samenkomst van een papa en een mama. Gelukkig.. Want hoe leg je een kind van een pooier uit, dat ze eigenlijk niet had horen te bestaan? Dat is dan ook het enige voordeel. Dat ik haar waarschijnlijk nooit zal hoeven uitleggen dat ze een ook een papa heeft. Eentje die haar niet wou... Dat verdriet wordt haar bespaard. TERUG NAAR BLOG
