DE AANGIFTE
DE POLITIE
Op 23 december 2009 benaderde de politie mij , dat zij bezig waren met een onderzoek en of ik in belang van het onderzoek nog informatie had…
In dit gesprek kwam een aantal dingen naar voren die ik in de afgelopen jaren heb moeten meemaken en waar ik nooit met geen één woord met iemand over heb gesproken, op een paar insiders na en enkele instanties, omdat ik al een tijd op zoek was naar een weg uit het leven wat ik destijds had.
Deze feiten, waren dusdanig belastend voor mijn ex en zijn familie dat de politie mij aanbood aangifte te kunnen doen… Hierover heb ik een maand moeten nadenken. Alle voors en tegens tegen elkaar afgewogen… En dat waren er nogal wat.
Als ik besloot te zwijgen, zou de rechter-commissaris mij kunnen dagvaarden om alsnog te kunnen getuigen van alle strafbare feiten waar ik getuige van ben geweest.
Maar er zijn naar mij toe genoeg bedreigingen geuit door mijn ex, die ik zeer zeker serieus neem, waardoor ik eigenlijk liever niet wilde praten.
Maar hij (mijn ex) zou vrij komen van een ander feitje wat hij op zijn geweten heeft en was zeker niet van plan mij en mijn familie met rust te laten. Want hij belde nog steeds mijn moeder en ook bezocht hij mijn vader, zelfs in de maand (januari dus) dat ik nadacht over of ik aangifte wilde doen of niet.
En het liefst had ik gezwegen. Maar ik heb die maand goed nagedacht. En besefte mij, dat ik door die familie en mijn ex mijn eerste kindje heb moeten opgeven… Ik niet de enige vrouw ben in deze familie, maar de vierde in de rij, die dit moest ondergaan. En er al zes kindjes hadden kunnen rondlopen, en waar nooit meer over gesproken werd. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Ik heb in die maand goed gekeken naar mijn dochter en ben teruggegaan in de tijd.
Heb de hele zwangerschap opnieuw beleefd en besefte me dat als ik niet vastbesloten was om dit kindje te houden. Ik ook haar was kwijtgeweest.
Dat was de doorslag voor mij, om toch aangifte te doen. De afgelopen maanden heb ik vooral in verband met het onderzoek, niets kunnen uiten over deze zaak. Maar ik heb er behoefte aan om het te delen. Ik ben nu dus al sinds eind januari mijn aangifte aan het doen.. De aangifte zelf telt meer dan honderd pagina’s. Er zitten er zowieso 3 vast! En die zitten voorlopig zowieso nog vast tot eind juni! Er is veel bewijsmateriaal boven water gerechercheerd en natuurlijk probeert de advocaat het bewijsmateriaal onderuit te krijgen. Maar ik heb er vertrouwen in.
Ben alleen heel teleurgesteld in de wet. En in de politiek. Door het gegeven dat de politie niet kan garanderen dat namen van getuigen niet bij de verdachten belandt, durven velen niet te getuigen.
Mensen die weten in welke shit ik heb gezeten, kunnen niet openlijk praten, omdat ze bang zijn. Dezelfde angst als die ik heb, dat als deze jongens vrij komen ik mijn leven niet meer zeker kan zijn.
En dat steekt. Het geeft me het gevoel er alleen voor te staan. En mijn naam wordt dus wel bekend.
Ik zal je nog sterker vertellen. Die is al bekend. Zelfs in het krantenknipsel en het nieuwsbericht op de lokale zender wordt er openlijk gezegd dat de exvriendin aangifte doet.…
Originele Post: 23 juli 2010
AANGIFTE TEGEN MIJN LOVERBOY
Na 8 jaar ellende met mijn ex, ben ik in december benaderd door de politie om aangifte te doen. De hele maand januari heb ik hierover nagedacht en me bedacht wat me allemaal kon gebeuren als ik wel aangifte zou doen. Vaak heb ik met de politie gebeld en gevraagd hoe het zat met mijn persoonsgegevens en iedere keer stelden ze mij gerust dat ze mijn adresgegevens niet bekend zouden maken en er alleen adressen van het bureau gebruikt zouden worden. Zodat er zeker weten niemand zomaar achter kwam waar ik zou wonen. Uiteindelijk heb ik toegestemd, min of meer het vertrouwen er in hebbend, dat ik me hopelijk niet zou vergissen en politie en justitie me prima zouden kunnen beschermen.
Nu, achteraf twijfel ik of ze dit wel zo goed kunnen. En nog veel erger, er komen wel degelijk gegevens van mij bij de tegenpartij. En dat konden ze me in het belang van het onderzoek niet van te voren meedelen. Ikzelf heb stom genoeg nooit bedacht dat politie mijn telefoons ging aftappen. En toen ze het deden en ik het dus merkte omdat mijn telefoons ineens heel veel echo hadden, rare klikjes kregen, zomaar wegvielen, was het dus in principe al te laat was. En zelfs tijdens het tappen heb ik er nooit bij nagedacht dat het me enige schade zou kunnen berokkenen. Ik heb immers tegenover de tegenpartij niets te verbergen, behalve mijn persoonsgegevens, zoals adres en telefoonnummers. Dus heb ik ook tijdens de taps geen blad voor de mond genomen en altijd eruit gegooid wat er op mijn hart lag. Toen de politie mij vertelde dat ze mijn telefoons hadden afgetapt, kon ik hen dan ook alleen maar vertellen dat ik dat al wist. Waarop zij antwoordden dat ze dat inderdaad al door hadden, vooral omdat ik meerdere conversaties rechtstreeks tegen de politie en de advocaat van mijn ex gericht heb… En dus ook gewoon doodleuk midden in een gesprek met bijvoorbeeld een vriendin ineens kon zeggen: Goedemiddag politie district X, gezellig dat jullie meeluisteren! En dan gewoon verder gaan met het gesprek waar het was gebleven..
Waarop ze zich afvroegen hoe het kwam dat ik dat wist.. Waarop ik alleen maar kon zeggen dat dat overduidelijk was en dat het bij de recherche tijd werd voor betere afluisterapparatuur.. Waarbij er niet per ongeluk op een knoppie kan worden gedrukt, zodat ik ineens op de achtergrond de centrale (waarschijnlijk een mobilofoon) kan horen, of waarbij het gesprek zo vaak wordt onderbroken door kliks dat het gewoon irritant werd. En die Echo!!!! In plaats van degene die je belt, gewoon alleen dat wat jij zei herhaald horen worden… Dat je denkt huh? Heb ik nou mezelf aan de lijn?
Waarop de recherche bleef volhouden, dat je het niet hoort te kunnen horen als ze je afluisteren..
Whatever! Dacht ik toen!
Afijn, ik vond de taps helemaal niet erg en heb er zelfs op zijn tijd geintjes mee uitgehaald. Mijn motto in het leven is immers dat je overal de humor van in moet zien.. Maar toen ze me van de week aan de telefoon vertelden, dat ik beter mijn telefoonnummers kon gaan wijzigen, omdat deze te samen met de taps bij mijn ex zijn advocaat belanden één dezer weken, sloeg mijn hart behoorlijk over en kreeg ik na alle, strijd die ik heb moeten leveren om mijn verhaal bewezen te krijgen bij de politie, nu ook nog het gevoel dat ik bedonderd ben. Mijn eerste vraag was dan ook? Komen alle nummers vrij die mij in de tap-periode gebeld hebben? Of alleen de nummers die afgetapt worden? Waarop de politie me meedeelde dat inderdaad alle telefoonnummers vrij moeten worden gegeven en dat mijn ex ze dus allemaal onder ogen krijgt.
Dus ook De school van mijn dochter! Schiet er door me heen! Die hebben mij meermalen gebeld in die periode. Die krijgt hij dus ook! Maar ook de fysio en de logo en ieder ander mens uit mijn omgeving die mij op mijn nummers gebeld heeft in die tap-periode. En die is gestart in December en opgehouden… Ik hoop dat hij is opgehouden in mei. Dat zei de politie althans wel…Maar ook daar twijfel ik nu aan.
Dat zou zelfs kunnen betekenen dat de nummers van mijn revalidatiecentrum ook krijgt en zelfs die van mijn dochters nieuwe school.
Lichtelijk in paniek ben ik sinds dat telefoontje. De politie raadde me aan mijn telefoonnummers te wijzigen, maar mij schiet er alleen maar door mijn hoofd dat dat dus niet echt meer hoeft.. Liever belt hij mij… Dan dat ie weet op welke school mijn dochter gaat. Schiet er steeds door mijn hoofd. Wat moet ik doen???? Is direct de gedachte die daarop volgt…Vanaf nu dus nog meer wegduiken, nog meer over mijn schouders kijken en nog alerter zijn. Maar moet ik nu wel of niet mijn nummers wijzigen. De halve wereld (belangrijke instanties en dergelijke) hebben mijn nummers. En zoals gezegd, wat maakt het uit? Hij kan ons straks ook vinden via het telefoonnummer van haar school..
Waarom? Waarom is het zo krom hier in Nederland. Dat dat soort belachelijke informatie doorgegeven moet worden aan de tegenpartij? Wie de f*ck heeft bedacht dat in dit soort zaken, waarin er dus nog steeds sprake is van behoorlijke dreiging, de tegenpartij recht zou hebben op gegevens die ervoor zouden kunnen zorgen dat diegene het slachtoffer zou kunnen vinden? Wie?
Want diegene heeft bij deze mijn leven verziekt! En goed ook!
Daar komt nog bij dat er tussen neus en lippen door in een telefoongesprek met de politie duidelijk werd dat er vorige maand al behoorlijke twijfel was of mijn ex en de rest vrij zou komen in verband met vormfouten. En wat gebeurd er.. Ik krijg maandag een brief.. Waarin iets staat over de uiteindelijke behandeldatum van de zaak. Dus ik bel naar het politiebureau en vraag wat ik daarmee moet.. Blijkt dat ik eigenlijk maandag al op de rechtbank had moeten verschijnen om te getuigen bij de Rechter-Commissaris, maar dat de verkeerde brief was verstuurd en dat de juiste brief nog op het bureau ligt.. En dat de Rechter-commissaris inmiddels al had gebeld waar ik bleef en dat ze al bij zichzelf hadden gedacht: Hoe kan dat nou, dat is niets voor haar…
Het is ook niets voor mij… Dat er zo met mijn zaak wordt omgesprongen en met mijn veiligheid. Ik heb een plan uitgezet in 2006 en het heeft me tot nu gekost om van mijn ex af te komen. Misschien dat niemand begrijpt waarom het allemaal zo lang heeft moeten duren, maar dat heb ik gedaan om zeker te zijn dat hij er niet achter zou kunnen komen waar ik precies zou wonen en waar ik mijn leven heb opgebouwd. Tot januari viel hij nog steeds mijn ouders lastig om er achter te komen waar ik zit.. Heb ik eindelijk de moed gehad om het allemaal te vertellen en er wat aan te doen.. Wordt er zo met je zaak omgegaan.. Het maakt me onzeker en bang. Bang voor mij en mijn dochters toekomst. Waarin ik eindelijk weer een beetje vooruit durfde te kijken en nu alleen nog maar met de dag..Genieten van mijn welverdiende rust in mijn prachtige mooie huisje op dat prachtige mooie plekje met mijn prachtige mooie dochter wordt nu toch weer behoorlijk overschaduwd door die altijd overheersende onzekerheid.