DE RECHTZAAK
Originele post: 11 augustus 2010
VERVOLG RECHTZAAK TEGEN MIJN LOVERBOY
Zoals je in het vorige blog kon lezen konden de gebroeders vrijkomen door vormfouten en zouden bepaalde telefoonnummers vrijgegeven worden bij de tegenpartij. En afgelopen vrijdag 6 augustus was de regie-zitting tegen hen. Deze regie-zitting houdt in dat alle belastbare feiten uit het strafboek en het belastbare bewijsmateriaal naast elkaar aan de rechter wordt voorgelegd.
De niet-nader-bij-naam-te-noemen dames die nog steeds werkzaam zijn voor de familie waren op de publiekstribune weer van de partij en mochten ook weer hun zegje doen. Dat zij vrijwillig hun werkzaamheden verrichten en nog nooit mishandeld zijn en absoluut van hun “vriendje”houden… ondanks dat de vriendjes inmiddels allebei kinderen hebben bij andere vrouwen.. (wel raar??? )
De tegenpartij mag in deze regie-zitting ook hun eisen stellen en hadden er een flink rijtje op papier gezet:
En wel:
** Het verzoek tot een psychologisch onderzoek naar mevrouw de aangeefster (ikkuh dus.. en met andere woorden ze wilden me even voor gek verklaren)
**Het verzoek tot aanstelling van een nieuwe gedragsdeskundige die mijn verhoren a 12x 8 uur moest beoordelen ,met andere woorden ik zou liegen…Jammergenoeg voor hun hebben al twee zeer vooraanstaand deskundigen meegekeken tijdens de verhoren (vanuit een andere kamer hielden ze me in de gaten op leugens of leugenachtig gedrag)
**Het verzoek tot schorsing van de gedaagden (de gebroeders dus) tot de inhoudelijke zitting. met andere woorden, wilden ze naar huis en per direkt worden vrijgelaten, ja zou ik ook willen in hun situatie hahah
**Het verzoek tot het laten uittypen en zwart op wit zetten van de letterlijke aangifte zoals hij op de opnames staat (met andere woorden ze willen alles wat er letterlijk gezegd werd uitgetypt hebben in plaats van de globale aangifte van 180 pagina’s zoals hij nu is… dus 12×8 uur aangifte uit laten typen
**Het verzoek tot onderzoek naar de onderzoekleidend recherche omdat zij ombekwaam zou zijn.. Jammergenoeg kon de officier dit weerleggen met het feit dat de rechercheur die mij ondervraagd heeft zowel een recherche opleiding heeft voltooid alsmede een zedenrecherche specificatie heeft afgerond..
** En nog twee andere verzoeken.. Whatever those might be.. Ik ben ze vergeten.. Het gesprek met de rechercheur die mij belde over het verloop van de zaak ging ook heel snel..
Al met al zijn alle verzoeken afgewezen. Ze hebben geen poot om op te staan. Mijn aangifte is tot in het miniscule teruggerechercheerd en de feitelijke bewijsmaterialen zijn zo keihard dat ze er maar weinig op in te brengen hebben.. Godzijdank..
Ze zittend dus nog steeds vast..
En nog veel belangrijker. De rechter acht mij geloofwaardig en absoluut niet gek! Das toch wel prettig om te weten!
Nu is het afwachten tot de inhoudelijke behandeling en waarschijnlijk zal ik tussendoor nog worden opgeroepen om getuigenverklaringen af te leggen bij de rechter-commissaris. Maar dat is niet de grootste drempel. Die is genomen! De aangifte staat op papier en de zaak is aan het rollen. In spanning wachten we af wat er nu gaat gebeuren!
————————————————————————————————————————————————–
VERVOLG RECHTZAAK TEGEN MIJN LOVERBOY
Zoals je in het vorige blog kon lezen konden de gebroeders vrijkomen door vormfouten en zouden bepaalde telefoonnummers vrijgegeven worden bij de tegenpartij. En afgelopen vrijdag 6 augustus was de regie-zitting tegen hen. Deze regie-zitting houdt in dat alle belastbare feiten uit het strafboek en het belastbare bewijsmateriaal naast elkaar aan de rechter wordt voorgelegd.
De niet-nader-bij-naam-te-noemen dames die nog steeds werkzaam zijn voor de familie waren op de publiekstribune weer van de partij en mochten ook weer hun zegje doen. Dat zij vrijwillig hun werkzaamheden verrichten en nog nooit mishandeld zijn en absoluut van hun “vriendje”houden… ondanks dat de vriendjes inmiddels allebei kinderen hebben bij andere vrouwen.. (wel raar??? )
De tegenpartij mag in deze regie-zitting ook hun eisen stellen en hadden er een flink rijtje op papier gezet:
En wel:
** Het verzoek tot een psychologisch onderzoek naar mevrouw de aangeefster (ikkuh dus.. en met andere woorden ze wilden me even voor gek verklaren)
**Het verzoek tot aanstelling van een nieuwe gedragsdeskundige die mijn verhoren a 12x 8 uur moest beoordelen ,met andere woorden ik zou liegen…Jammergenoeg voor hun hebben al twee zeer vooraanstaand deskundigen meegekeken tijdens de verhoren (vanuit een andere kamer hielden ze me in de gaten op leugens of leugenachtig gedrag)
**Het verzoek tot schorsing van de gedaagden (de gebroeders dus) tot de inhoudelijke zitting. met andere woorden, wilden ze naar huis en per direkt worden vrijgelaten, ja zou ik ook willen in hun situatie hahah
**Het verzoek tot het laten uittypen en zwart op wit zetten van de letterlijke aangifte zoals hij op de opnames staat (met andere woorden ze willen alles wat er letterlijk gezegd werd uitgetypt hebben in plaats van de globale aangifte van 180 pagina’s zoals hij nu is… dus 12×8 uur aangifte uit laten typen
**Het verzoek tot onderzoek naar de onderzoekleidend recherche omdat zij ombekwaam zou zijn.. Jammergenoeg kon de officier dit weerleggen met het feit dat de rechercheur die mij ondervraagd heeft zowel een recherche opleiding heeft voltooid alsmede een zedenrecherche specificatie heeft afgerond..
** En nog twee andere verzoeken.. Whatever those might be.. Ik ben ze vergeten.. Het gesprek met de rechercheur die mij belde over het verloop van de zaak ging ook heel snel..
Al met al zijn alle verzoeken afgewezen. Ze hebben geen poot om op te staan. Mijn aangifte is tot in het miniscule teruggerechercheerd en de feitelijke bewijsmaterialen zijn zo keihard dat ze er maar weinig op in te brengen hebben.. Godzijdank..
Ze zittend dus nog steeds vast..
En nog veel belangrijker. De rechter acht mij geloofwaardig en absoluut niet gek! Das toch wel prettig om te weten!
Nu is het afwachten tot de inhoudelijke behandeling en waarschijnlijk zal ik tussendoor nog worden opgeroepen om getuigenverklaringen af te leggen bij de rechter-commissaris. Maar dat is niet de grootste drempel. Die is genomen! De aangifte staat op papier en de zaak is aan het rollen. In spanning wachten we af wat er nu gaat gebeuren!
————————————————————————————————————————————————–
originele post: 19 september 2010
NOG 9 DAGEN TOT HET OPENBARE GETUIGENVERHOOR
Wat voelde ik mij goed nadat ik had gehoord dat de rechter al de verzoeken van de tegenpartij had afgewezen. Ik kon weer even rustig ademhalen. De heren zouden nog zeker tot ergens eind November in hechtenis blijven, wat betekend dat ik nog even kan genieten van mijn vrijheid, die ik na zoveel knokken verworven heb.
Maar het genieten ging snel over toen ik de oproep binnen kreeg van het hof, waarin zij mij meldden dat ik in een openbare zitting moest verschijnen voor een getuigenverklaring en kruisverhoor door de advocaten. Waardoor er direkt door mijn hoofd schiet, dat dan de publiekstribune ook weer vol zal zitten met familieleden, die allen op hun manier bij deze zaak betrokken zijn.
Dit is dus het geen waar ik al weer zes weken mee rondloop. Mijn advocaat en psycholoog hebben samen met de officier van justitie een verzoek ingediend bij de rechter tot het sluiten van de zitting, omdat tot op heden het niet voor is gekomen dat getuigen bij een zedenzaak openbaar moesten getuigen. Normaliter gebeurd dit altijd in een kamer met de rechter-commissaris en de advocaten van de tegenpartij.
Over negen dagen is de zitting. Ik heb nog geen idee wat me te wachten staat. Als het openbaar is zal ik publiekelijk vernederd en onderuit gehaald worden door de advocaten van de tegenpartij en moet ik onder druk van het toeziend oog van een ganse pooierfamilie mijn poot stijf houden.
Ik heb dan ook voorgenomen, dat wanneer dit het geval is. Ik netjes en eerbiedig tegen de rechter zal zeggen: Met alle eerbied voor uw hof, maar ik kan mijn verhaal niet doen zolang ik bekeken wordt door de mensen die mij dit hebben aangedaan.
Als ze dan vinden dat ik het hof beledig, moeten ze me maar vastzetten. Ik heb angst voor die mensen en ben niet in staat mijn mond ook maar open te krijgen in de wetenschap dat zij me voor ieder woord zullen proberen te vinden, met alle gevolgen van dien.
Ondertussen zit ik in spanning en heb ik mij teruggetrokken met mijn dochter. Kan niemand om me heen hebben en wil alleen maar alleen zijn. Weet soms niet meer wat ik moet doen, om bij justitie duidelijk te krijgen hoe bang ik ben. En wat dat met mijn leven doet!
In spanning en onzekerheid, wacht ik maar weer af… Wie zit er nu gevangen, hij in de gevangenis, met zijn tv’tje en zijn recreatie, waarbij hij, hem kennende heerlijk zit te fitnessen en iedereen uit te lachen omdat hij nu niet hoeft te werken en toch weer alles betaald krijgt.. Of ik..
Iedere ochtend word ik wakker en moet ik eerst mijn maag ledigen op het toilet. De zenuwen gieren 24 uur per dag door mijn keel en slapen doe ik ook nog maar vier uur per nacht.
Ik kan niet meer! En wil alleen maar dat dit allemaal snel over is.
Dat is wat justitie met je doet. Dit is wat ik nu uit eigen ervaring kan zeggen. Ik was heel zeker van mijn zaak, maar door alle vormfouten die er al gemaakt zijn, waardoor de gebroeders bijna vrij waren gekomen en nu weer die openbare getuigenis, alsof mijn verhaal helemaal niets voorsteld, voel ik me nu weer net zo klein en vernederd als ik me in al die 8 jaren heb gevoeld.
NOG 9 DAGEN TOT HET OPENBARE GETUIGENVERHOOR
Wat voelde ik mij goed nadat ik had gehoord dat de rechter al de verzoeken van de tegenpartij had afgewezen. Ik kon weer even rustig ademhalen. De heren zouden nog zeker tot ergens eind November in hechtenis blijven, wat betekend dat ik nog even kan genieten van mijn vrijheid, die ik na zoveel knokken verworven heb.
Maar het genieten ging snel over toen ik de oproep binnen kreeg van het hof, waarin zij mij meldden dat ik in een openbare zitting moest verschijnen voor een getuigenverklaring en kruisverhoor door de advocaten. Waardoor er direkt door mijn hoofd schiet, dat dan de publiekstribune ook weer vol zal zitten met familieleden, die allen op hun manier bij deze zaak betrokken zijn.
Dit is dus het geen waar ik al weer zes weken mee rondloop. Mijn advocaat en psycholoog hebben samen met de officier van justitie een verzoek ingediend bij de rechter tot het sluiten van de zitting, omdat tot op heden het niet voor is gekomen dat getuigen bij een zedenzaak openbaar moesten getuigen. Normaliter gebeurd dit altijd in een kamer met de rechter-commissaris en de advocaten van de tegenpartij.
Over negen dagen is de zitting. Ik heb nog geen idee wat me te wachten staat. Als het openbaar is zal ik publiekelijk vernederd en onderuit gehaald worden door de advocaten van de tegenpartij en moet ik onder druk van het toeziend oog van een ganse pooierfamilie mijn poot stijf houden.
Ik heb dan ook voorgenomen, dat wanneer dit het geval is. Ik netjes en eerbiedig tegen de rechter zal zeggen: Met alle eerbied voor uw hof, maar ik kan mijn verhaal niet doen zolang ik bekeken wordt door de mensen die mij dit hebben aangedaan.
Als ze dan vinden dat ik het hof beledig, moeten ze me maar vastzetten. Ik heb angst voor die mensen en ben niet in staat mijn mond ook maar open te krijgen in de wetenschap dat zij me voor ieder woord zullen proberen te vinden, met alle gevolgen van dien.
Ondertussen zit ik in spanning en heb ik mij teruggetrokken met mijn dochter. Kan niemand om me heen hebben en wil alleen maar alleen zijn. Weet soms niet meer wat ik moet doen, om bij justitie duidelijk te krijgen hoe bang ik ben. En wat dat met mijn leven doet!
In spanning en onzekerheid, wacht ik maar weer af… Wie zit er nu gevangen, hij in de gevangenis, met zijn tv’tje en zijn recreatie, waarbij hij, hem kennende heerlijk zit te fitnessen en iedereen uit te lachen omdat hij nu niet hoeft te werken en toch weer alles betaald krijgt.. Of ik..
Iedere ochtend word ik wakker en moet ik eerst mijn maag ledigen op het toilet. De zenuwen gieren 24 uur per dag door mijn keel en slapen doe ik ook nog maar vier uur per nacht.
Ik kan niet meer! En wil alleen maar dat dit allemaal snel over is.
Dat is wat justitie met je doet. Dit is wat ik nu uit eigen ervaring kan zeggen. Ik was heel zeker van mijn zaak, maar door alle vormfouten die er al gemaakt zijn, waardoor de gebroeders bijna vrij waren gekomen en nu weer die openbare getuigenis, alsof mijn verhaal helemaal niets voorsteld, voel ik me nu weer net zo klein en vernederd als ik me in al die 8 jaren heb gevoeld.
originele post 29 september 2010
VERSLAG VAN DE HOORZITTING
De dagen in aanloop naar de getuigenverklaring waren een hel, doordat ik tot het laatste moment niet wist of er nu publiek bij aanwezig was, was ik ontzettend gespannen, want ik wist van te voren dat er van me gevraagd werd expliciete informatie te geven, die ik niet zomaar even kan vertellen waar een heel voltallig publiek van familieleden van de tegenpartij bij zit. Om 09.00 uur moest ik verschijnen en werd de zaal ingeleid. Samen met mijn advocate ( een vooraanstaand advocate is, die ook de slachtoffers van Saban. B. heeft bijgestaan) Deze advocate heb ik via de politie verkregen. Zij hebben haar ingeschakeld om mij bij te staan in deze zaak. Daarom ben ik de politie heel erg dankbaar. Want ik zal haar zeker nodig hebben en was ook heel blij dat ze mij gisteren bijstond in het getuigenverhoor. Een advocate van de getuige, mag niets zeggen, maar mag wel raad geven en vooraf en na de tijd met je bespreken, of het goed of minder is gegaan, of de vragen terecht waren en of je wel op de juiste manier behandelt word.
Op maandagavond om half negen, ging de telefoon. De advocate vertelde mij dat de rechters hadden besloten de zitting openbaar af te handelen, maar verzekerde ze mij, zo was haar verzekerd… De verdachten zouden zowieso niet aanwezig zijn. Ook politie houdt mij dit al voor sinds ik weet dat ik moet getuigen in deze zitting. Wat er door me heen ging was natuurlijk niet te beschrijven, mijn gehele verleden zou gewoon op tafel worden gegooid en dat waar iedereen (en dan vooral familieleden van de tegenpartij bij waren en misschien wel de pers!
In de trein op weg naar de zitting, vertelde de advocate mij, dat ze al had bedacht dat er nog een mogelijkheid is om een aanklacht wegen schending van mijn privacy in het kader van mensenrechten neer te leggen bij het hoger europese hof, waarop ik nog zei: Dat kunnen we altijd nog in overweging nemen.. Ik wilde eerst maar eens af zijn van deze dag, waarop ik me zo goed mogelijk had proberen voor te bereiden. Ik had mijn zenuwen nog aardig in bedwang en had me voorgenomen de rechters te verzoeken alsnog de zaak te sluiten, als er wel publiek zou zijn.
In de rechtbank aangekomen, vroeg de advocate of er een getuigenkamer was, waar we ons even konden terugtrekken voor beraad. Waarop de man achter de balie ons raar aankeek en zei dat ze dat in de rechtbank Lelystad niet hebben… Daar zaten we dus, te wachten, op een bankje, en maar hopen dat we geen familieleden zouden tegenkomen. Toen we naar binnen werden geroep, was het eerste wat ik zag, de drie broeders met hun advocaten. Waarop ik helemaal in paniek raakte, half hyperventilerend op het bankje neerplofte en de advocate vroeg waarom ze er wel waren, waarop die ook alleen maar kon zeggen dat de rechter haar afgelopen woensdag nog had gezegd dat de jongens niet bij de zaak aanwezig zouden zijn…
Tijdens de zitting werd uitgelegd dat de advocate van mijn ex het belangrijk vond dat haar cliënt bij de zitting aanwezig was en dat het publiek ook moest blijven, waar die was in het belang van de opbaarheid van deze zaak??!!??? (whatever that might mean) Afijn, uiteindelijk mocht ze dit zelf ook uitleggen. En vetelde ze de rechter dat ik al eerder was opgeroepen voor de rechter-commissaris, dat ik wel degelijk wist wanneer ik moest komen en dat ik niet was komen opdagen, noch de moeite had genomen me te melden bij de politie. Ik ben in huilen uitgebarsten, want dat was dus totaal niet waar. En om dit soort dingen wilde ik dus niet in het openbaar getuigen!
De officier van justitie vertelde de rechter, dat ik wel degelijk op die afspraak had willen verschijnen maar dat de politie me de juiste brief niet hadden toegestuurd, waardoor ik dus niet ben komen opdagen. De politie zat hier fout, gaf hun fout toe en heeft zelfs een proces verbaal opgemaakt van de gemaakte fout en in het dossier toegevoegd. Dus de rechter kon ook meelezen, dat dat wat de advocaat zei echt nergens op sloeg.
Nadat deze twee mensen aan het woord waren geweest en ook de andere advocaten van de broers van mijn ex hadden vermeld verder geen dingen te vermelden te hebben, hadden de rechters tijd nodig om te beslissen of ze de jongens en het publiek zouden verwijderen, zodat ik rustig mijn verhaal zou doen of dat ze ze toe zouden laten op de zitting. Omdat de rechters zich hiervoor moesten terugtrekken, moesten de verdachten terug naar hun wachtcel en moesten ze gaan staan en werden ze weggeleid. Hierbij kwamen de drie broers langs me heen en vooral mijn ex was degene die me doordringend bleef aankijken met een blik, die, dodelijk zou zijn, als blikken hadden kunnen doden.
Na tien minuten pauze, werden de verdachten weer binnengeleid en moesten ze wederom langs me heen worden geleid, waarbij mijn ex me weer dodelijk probeerde aan te kijken. Terwijl ik alle kanten tegelijk op keek, voelde ik hem met zijn ogen, mijn blik proberen te vangen. En de vriendin die naast me zat, als mede de advocaat vonden inderdaad dat hij een behoorlijke poging ondernam om me te intimideren met zijn ogen. Ook de parketpolitie heeft dit gezien, alleen schijnt het dus te mogen tijdens een zitting.
Vervolgens besloot de rechter dat de jongens er niet bij aanwezig mochten zijn, maar het publiek wel. Waarop de jongens weer werden begeleid naar hun wachtcel. Wat dus weer gepaard ging met die ijzig dodelijke blikken die me werden toegeworpen door mijn ex.
Uiteindelijk ben ik naar voren gekomen, en heb zo goed en zo kwaad als ik kon antwoord gegeven op de vragen van de drie rechters, de officier van justitie en de drie advocaten.
De vragen waren allen gebaseerd op wat ik had gezegd tijdens mijn verhoren en hebben al met al nog geen drie kwartier geduurd.
Toen ik klaar was met mijn verhoor, moest ik weer op mijn plek achter in de zaal plaatsnemen.
De jongens werden weer binnengeleid en inmiddels voor de vierde keer kreeg ik dodelijke blikken toegeworpen. De rechter deed een kort verslag van hetgeen ik had verteld en verzocht de jongens om te bespreken met hun advocaten of zij nog vragen hadden. Waarop ze wéér naar hun wachtcel werden geleid en weer langs mij heen moesten, natuurlijk wéér dodelijke blikken toewerpend.
Er werd een pauze ingelast, zodat de advocaten konden overleggen met de verdachten, of zij nog vragen hadden. De advocate vroeg of ik naar buiten wilde, om wat frisse lucht en een peukie te scoren. Waarop ik besloot dat dat niet zo’n verkeerd idee zou zijn.
Toen ik de rechtzaal uitliep, stond ik direct oog om oog, met al het publiek wat op de tribune had toegehoord wat ik te vertellen had. Ik werd door de twee-niet-nader-bij-naam-te-noemen-dames die nog moesten getuigen uitgelachen en bespraken met elkaar en met de andere familieleden, wat er was besproken en hoe ze hun eigen getuigenverhoor daar op konden aan passen.
Ik moest door de familieleden van de verdachte om de rechtbank uit te komen en heb buiten mijn sigaret gerookt. Van de advocate heb ik begrepen dat ik hartstikke goed heb gedaan, maar zelf had ik met name door alle dodelijke blikken die mijn ex me inmiddels had toegewezen, niet eens meer door wat ik gezegd had.. En of het wel zin had wat ik allemaal verteld had.
Na de pauze, zaten we, na dus eerst weer door de familieleden van de verdachten te moeten hebben wurmen, weer terug op het bankje in de rechtzaal., waar voor de zesde keer de verdachten met maar twee houten bankjes tussen ons, werden binnengeleid en weer de kans kregen me te intimideren met hun blikken. Mijn ex leek wel een hond.. Je zag hem duidelijk op zijn kaken kauwen en zijn neusvleugels trilden. Precies zoals hij me altijd aankeek als hij me daarna verrotschold, me bedreigde en me vaak genoeg ook sloeg.
Ik kon de weerleiding na de zesde keer niet weerstaan, om hem zelf één keer recht in de ogen te kijken. Maar daar heb ik achteraf spijt van, want die blik is wat me dus ook alweer de hele nacht heeft wakker gehouden. Vooral in combinatie met het nieuws wat ik kreeg na de zitting die dag.
De rechter bedankte me voor mijn komst nadat hij de advocaten had gevraagd of er nog vragen waren. En omdat dit niet zo was, kon ik er voor kiezen om naar huis te gaan of om de zitting af te wachten. Waarop ik dus heb aangegeven de zitting te verlaten, omdat ik zo snel mogelijk naar huis wilde. Weg van die mensen! Weg van die blikken. Weg van dat hele gedoe, waarvan ik het gevoel heb dat het niet eerlijk verloopt.
Toen ik dus thuis aankwam, moest ik uit het krantenknipsel en het radio-bericht begrijpen dat ze één van de broers van mijn ex hadden vrijgelaten om af te wachten tot de uitspraak, waarbij hij nog wel verdachte blijft. Dit omdat er geen verband kon worden aangetoond dat deze jongen in samenwerkingverband met mijn ex en de andere jongen had samengewerkt.
Ik had gehoopt dat het getuigenverhoor een soort afsluiting zou zijn van de bijna-eeuwige spanning die er omtrent deze zaak heerst, maar in plaats daarvan ben ik op dit moment op van de zenuwen.
En zal ik in supergrote spanningen het verloop van de zaak volgen..Ben nog verder murwgeslagen door de confrontatie die ze me gisteren hebben laten ondergaan. Een confrontatie, die helemaal nergens voor nodig was en ook niet had hoeven plaatsvinden. Normaliter worden getuigen in deze zaak altijd in een gesloten kamer gehoord en ik voel me dan ook publiekelijk vernederd.
Laten we het er maar op houden dat ik me niet uit het veld laat slaan. En dat ik zeker met mijn advocaat zal bespreken welke stappen ik kan ondernemen tegen het onrecht wat me, naar mijn gevoel, gisteren is aangedaan..
Hieronder volgen de links naar het krantenartikel en het radio-bericht.
http://www.omroepflevoland.nl/nieuws/nieuwsbericht?newsId=74757
————————————————————–
VERSLAG VAN DE HOORZITTING
De dagen in aanloop naar de getuigenverklaring waren een hel, doordat ik tot het laatste moment niet wist of er nu publiek bij aanwezig was, was ik ontzettend gespannen, want ik wist van te voren dat er van me gevraagd werd expliciete informatie te geven, die ik niet zomaar even kan vertellen waar een heel voltallig publiek van familieleden van de tegenpartij bij zit. Om 09.00 uur moest ik verschijnen en werd de zaal ingeleid. Samen met mijn advocate ( een vooraanstaand advocate is, die ook de slachtoffers van Saban. B. heeft bijgestaan) Deze advocate heb ik via de politie verkregen. Zij hebben haar ingeschakeld om mij bij te staan in deze zaak. Daarom ben ik de politie heel erg dankbaar. Want ik zal haar zeker nodig hebben en was ook heel blij dat ze mij gisteren bijstond in het getuigenverhoor. Een advocate van de getuige, mag niets zeggen, maar mag wel raad geven en vooraf en na de tijd met je bespreken, of het goed of minder is gegaan, of de vragen terecht waren en of je wel op de juiste manier behandelt word.
Op maandagavond om half negen, ging de telefoon. De advocate vertelde mij dat de rechters hadden besloten de zitting openbaar af te handelen, maar verzekerde ze mij, zo was haar verzekerd… De verdachten zouden zowieso niet aanwezig zijn. Ook politie houdt mij dit al voor sinds ik weet dat ik moet getuigen in deze zitting. Wat er door me heen ging was natuurlijk niet te beschrijven, mijn gehele verleden zou gewoon op tafel worden gegooid en dat waar iedereen (en dan vooral familieleden van de tegenpartij bij waren en misschien wel de pers!
In de trein op weg naar de zitting, vertelde de advocate mij, dat ze al had bedacht dat er nog een mogelijkheid is om een aanklacht wegen schending van mijn privacy in het kader van mensenrechten neer te leggen bij het hoger europese hof, waarop ik nog zei: Dat kunnen we altijd nog in overweging nemen.. Ik wilde eerst maar eens af zijn van deze dag, waarop ik me zo goed mogelijk had proberen voor te bereiden. Ik had mijn zenuwen nog aardig in bedwang en had me voorgenomen de rechters te verzoeken alsnog de zaak te sluiten, als er wel publiek zou zijn.
In de rechtbank aangekomen, vroeg de advocate of er een getuigenkamer was, waar we ons even konden terugtrekken voor beraad. Waarop de man achter de balie ons raar aankeek en zei dat ze dat in de rechtbank Lelystad niet hebben… Daar zaten we dus, te wachten, op een bankje, en maar hopen dat we geen familieleden zouden tegenkomen. Toen we naar binnen werden geroep, was het eerste wat ik zag, de drie broeders met hun advocaten. Waarop ik helemaal in paniek raakte, half hyperventilerend op het bankje neerplofte en de advocate vroeg waarom ze er wel waren, waarop die ook alleen maar kon zeggen dat de rechter haar afgelopen woensdag nog had gezegd dat de jongens niet bij de zaak aanwezig zouden zijn…
Tijdens de zitting werd uitgelegd dat de advocate van mijn ex het belangrijk vond dat haar cliënt bij de zitting aanwezig was en dat het publiek ook moest blijven, waar die was in het belang van de opbaarheid van deze zaak??!!??? (whatever that might mean) Afijn, uiteindelijk mocht ze dit zelf ook uitleggen. En vetelde ze de rechter dat ik al eerder was opgeroepen voor de rechter-commissaris, dat ik wel degelijk wist wanneer ik moest komen en dat ik niet was komen opdagen, noch de moeite had genomen me te melden bij de politie. Ik ben in huilen uitgebarsten, want dat was dus totaal niet waar. En om dit soort dingen wilde ik dus niet in het openbaar getuigen!
De officier van justitie vertelde de rechter, dat ik wel degelijk op die afspraak had willen verschijnen maar dat de politie me de juiste brief niet hadden toegestuurd, waardoor ik dus niet ben komen opdagen. De politie zat hier fout, gaf hun fout toe en heeft zelfs een proces verbaal opgemaakt van de gemaakte fout en in het dossier toegevoegd. Dus de rechter kon ook meelezen, dat dat wat de advocaat zei echt nergens op sloeg.
Nadat deze twee mensen aan het woord waren geweest en ook de andere advocaten van de broers van mijn ex hadden vermeld verder geen dingen te vermelden te hebben, hadden de rechters tijd nodig om te beslissen of ze de jongens en het publiek zouden verwijderen, zodat ik rustig mijn verhaal zou doen of dat ze ze toe zouden laten op de zitting. Omdat de rechters zich hiervoor moesten terugtrekken, moesten de verdachten terug naar hun wachtcel en moesten ze gaan staan en werden ze weggeleid. Hierbij kwamen de drie broers langs me heen en vooral mijn ex was degene die me doordringend bleef aankijken met een blik, die, dodelijk zou zijn, als blikken hadden kunnen doden.
Na tien minuten pauze, werden de verdachten weer binnengeleid en moesten ze wederom langs me heen worden geleid, waarbij mijn ex me weer dodelijk probeerde aan te kijken. Terwijl ik alle kanten tegelijk op keek, voelde ik hem met zijn ogen, mijn blik proberen te vangen. En de vriendin die naast me zat, als mede de advocaat vonden inderdaad dat hij een behoorlijke poging ondernam om me te intimideren met zijn ogen. Ook de parketpolitie heeft dit gezien, alleen schijnt het dus te mogen tijdens een zitting.
Vervolgens besloot de rechter dat de jongens er niet bij aanwezig mochten zijn, maar het publiek wel. Waarop de jongens weer werden begeleid naar hun wachtcel. Wat dus weer gepaard ging met die ijzig dodelijke blikken die me werden toegeworpen door mijn ex.
Uiteindelijk ben ik naar voren gekomen, en heb zo goed en zo kwaad als ik kon antwoord gegeven op de vragen van de drie rechters, de officier van justitie en de drie advocaten.
De vragen waren allen gebaseerd op wat ik had gezegd tijdens mijn verhoren en hebben al met al nog geen drie kwartier geduurd.
Toen ik klaar was met mijn verhoor, moest ik weer op mijn plek achter in de zaal plaatsnemen.
De jongens werden weer binnengeleid en inmiddels voor de vierde keer kreeg ik dodelijke blikken toegeworpen. De rechter deed een kort verslag van hetgeen ik had verteld en verzocht de jongens om te bespreken met hun advocaten of zij nog vragen hadden. Waarop ze wéér naar hun wachtcel werden geleid en weer langs mij heen moesten, natuurlijk wéér dodelijke blikken toewerpend.
Er werd een pauze ingelast, zodat de advocaten konden overleggen met de verdachten, of zij nog vragen hadden. De advocate vroeg of ik naar buiten wilde, om wat frisse lucht en een peukie te scoren. Waarop ik besloot dat dat niet zo’n verkeerd idee zou zijn.
Toen ik de rechtzaal uitliep, stond ik direct oog om oog, met al het publiek wat op de tribune had toegehoord wat ik te vertellen had. Ik werd door de twee-niet-nader-bij-naam-te-noemen-dames die nog moesten getuigen uitgelachen en bespraken met elkaar en met de andere familieleden, wat er was besproken en hoe ze hun eigen getuigenverhoor daar op konden aan passen.
Ik moest door de familieleden van de verdachte om de rechtbank uit te komen en heb buiten mijn sigaret gerookt. Van de advocate heb ik begrepen dat ik hartstikke goed heb gedaan, maar zelf had ik met name door alle dodelijke blikken die mijn ex me inmiddels had toegewezen, niet eens meer door wat ik gezegd had.. En of het wel zin had wat ik allemaal verteld had.
Na de pauze, zaten we, na dus eerst weer door de familieleden van de verdachten te moeten hebben wurmen, weer terug op het bankje in de rechtzaal., waar voor de zesde keer de verdachten met maar twee houten bankjes tussen ons, werden binnengeleid en weer de kans kregen me te intimideren met hun blikken. Mijn ex leek wel een hond.. Je zag hem duidelijk op zijn kaken kauwen en zijn neusvleugels trilden. Precies zoals hij me altijd aankeek als hij me daarna verrotschold, me bedreigde en me vaak genoeg ook sloeg.
Ik kon de weerleiding na de zesde keer niet weerstaan, om hem zelf één keer recht in de ogen te kijken. Maar daar heb ik achteraf spijt van, want die blik is wat me dus ook alweer de hele nacht heeft wakker gehouden. Vooral in combinatie met het nieuws wat ik kreeg na de zitting die dag.
De rechter bedankte me voor mijn komst nadat hij de advocaten had gevraagd of er nog vragen waren. En omdat dit niet zo was, kon ik er voor kiezen om naar huis te gaan of om de zitting af te wachten. Waarop ik dus heb aangegeven de zitting te verlaten, omdat ik zo snel mogelijk naar huis wilde. Weg van die mensen! Weg van die blikken. Weg van dat hele gedoe, waarvan ik het gevoel heb dat het niet eerlijk verloopt.
Toen ik dus thuis aankwam, moest ik uit het krantenknipsel en het radio-bericht begrijpen dat ze één van de broers van mijn ex hadden vrijgelaten om af te wachten tot de uitspraak, waarbij hij nog wel verdachte blijft. Dit omdat er geen verband kon worden aangetoond dat deze jongen in samenwerkingverband met mijn ex en de andere jongen had samengewerkt.
Ik had gehoopt dat het getuigenverhoor een soort afsluiting zou zijn van de bijna-eeuwige spanning die er omtrent deze zaak heerst, maar in plaats daarvan ben ik op dit moment op van de zenuwen.
En zal ik in supergrote spanningen het verloop van de zaak volgen..Ben nog verder murwgeslagen door de confrontatie die ze me gisteren hebben laten ondergaan. Een confrontatie, die helemaal nergens voor nodig was en ook niet had hoeven plaatsvinden. Normaliter worden getuigen in deze zaak altijd in een gesloten kamer gehoord en ik voel me dan ook publiekelijk vernederd.
Laten we het er maar op houden dat ik me niet uit het veld laat slaan. En dat ik zeker met mijn advocaat zal bespreken welke stappen ik kan ondernemen tegen het onrecht wat me, naar mijn gevoel, gisteren is aangedaan..
Hieronder volgen de links naar het krantenartikel en het radio-bericht.
http://www.omroepflevoland.nl/nieuws/nieuwsbericht?newsId=74757
————————————————————–
originele post 24 november 2010
WAT DE ZAAK TEWEEG BRENGT (EYE-OPENER)
Nu de rechtzaak inhoudelijk behandelt wordt, begint duidelijk te worden wat ik met mijn aangifte te weeg heb gebracht. Het blijkt toch wel een eye-opener te zijn voor meerdere mensen in de omgeving van de mensen waar ik aangifte tegen heb gedaan. Niet zozeer de dames die nog bij hun “loverboys”zijn, maar wel hun omgeving reageert op de alarmsignalen die ik met mijn aangifte heb verzonden.
Maar tegelijkertijd heeft het bij mij ook enorm veel te weeg gebracht. Ik heb details gehoord van mensen die voorheen niet durfden te vragen, omdat ze niet voor de volle honderd procent de vinger er op kunnen leggen wat er precies gaande was in de familie waar ik aangifte tegen heb gedaan. En omdat gedwongen prostitutie en loverboys hier in Nederland volgens de meeste mensen gezien wordt als iets wat alleen buitenlandse vrouwen in Nederland aangaat, hebben ze al tijden hun voorgevoelens en vermoedens weggedrukt en geprobeerd te negeren. Mijn aangifte heeft hun vermoedens bevestigd merk ik. En heeft veel mensen aan het denken gezet. En de moed gegeven contact met me op te nemen. Het zij via de politie. Het zij via mijn hyves-profiel.
Een meisje van nu in de twintig, emailde me en sprak haar respect uit voor de moed die ik had om deze mensen aan te geven. Dit meisje vertelde mij details uit de tijd bij mijn ex, waar ik zelf nog niet eens weet van had en waar ik behoorlijk geschokt van was.
Een tijdje later belde een vriendin mij, en vroeg of ze me voor een moeder van een meisje wat nog in de familie zit, wat zaken kon vragen. Ook dit meisje ken ik van verhalen, maar weet jammer genoeg niet zoveel van haar. En kon dan ook geen antwoorden geven op de vragen van die moeder! Dat voelde verschrikkelijk. Ik zou zo graag antwoorden dat het allemaal goed zat, dat ze zich geen zorgen over haar dochter en haar kleinkind hoeft te maken. Maar dat kan ik niet zeggen! Ik weet waar toe ze in staat zijn en kan een lijst van minimaal 10 vrouwennamen opnoemen, van vrouwen die waarvan ze hun hele leven hebben verwoest. Heel erg is dat, om zulke dingen te moeten zeggen en te weten dat ik een moeder alleen maar meer alert maak en haar niet kan geruststellen!
De afgelopen twee weken hebben er weer twee mensen contact met me opgenomen. Een van die mensen was een moeder van een meisje wat er ook nog midden in zit.De details die ik hoor klinken als zeer alarmerend, maar omdat het meisje sinds een jaar volwassen is, kan niets of niemand haar tegenhouden met hem om te gaan. Hartverscheurend om te horen, dat ondanks dat de gebroeders vast zitten er nog steeds geld van jonge meiden wordt afgenomen (niet alleen door prostitutie) om deze jongens in de gevangenis te ondersteunen.
Schokkend om al die details te moeten horen, details waar ik eigenlijk niet eens van af wist toen ik mijn aangifte ging doen. Tegelijkertijd geeft het me wel de moed om af te maken waar ik aan begonnen ben. Ik doe het echt niet alleen voor mezelf! Ik doe het voor al die meiden, die – ookal denken ze nu misschien dat ze die jongens wel kunnen veranderen- straks zichzelf net als mij in de spiegel aankijken en denken: Zonder hen is mijn leven tien keer beter! Want deze meiden beseffen wel, maar durven nog niet toe te geven dat ze beter af zijn zonder deze gasten! Het is veiliger in de situatie waarin ze nu zitten. Ze kennen hem en weten wat er van hun verwacht wordt. Na zo lang onder druk te hebben gestaan, is de grote onzekerheid van het voor jezelf kiezen, een onveiliger idee, dan blijven in het onveilige hol, waar je, zolang je maar doet wat er van je verwacht wordt, in elk geval geen klappen krijgt, niet wordt afgemaakt en je familie met rust wordt gelaten!
En vandaar ook deze blog, als persoonlijke noot naar deze dames (mochten jullie dit lezen)
Meiden ik weet dat jullie me haten, om het feit dat ik jullie publiekelijk ten schande zet. Maar het is geen schande, om toe te geven dat mensen je misbruiken en je ongelukkig maken, al zoveel jaren!
Ook voor jullie is er een leven weggelegd, waarvan ik sinds een paar jaar mag proeven! Ik weet dan nog wel niet hoe ik er mee moet omgaan, met al die vrijheid, maar van het beetje dat ik mezelf toelaat, geniet ik met volle teugen! Ik doe wat ik wil, ik draag wat ik wil, ik zeg wat ik wil, ik denk wat ik wil en echt dat voelt zo goed! Jullie zijn nog jong! Doe wat je doet! Maar doe het in godsnaam voor jezelf! Ook jullie zijn dat waard!
WAT DE ZAAK TEWEEG BRENGT (EYE-OPENER)
Nu de rechtzaak inhoudelijk behandelt wordt, begint duidelijk te worden wat ik met mijn aangifte te weeg heb gebracht. Het blijkt toch wel een eye-opener te zijn voor meerdere mensen in de omgeving van de mensen waar ik aangifte tegen heb gedaan. Niet zozeer de dames die nog bij hun “loverboys”zijn, maar wel hun omgeving reageert op de alarmsignalen die ik met mijn aangifte heb verzonden.
Maar tegelijkertijd heeft het bij mij ook enorm veel te weeg gebracht. Ik heb details gehoord van mensen die voorheen niet durfden te vragen, omdat ze niet voor de volle honderd procent de vinger er op kunnen leggen wat er precies gaande was in de familie waar ik aangifte tegen heb gedaan. En omdat gedwongen prostitutie en loverboys hier in Nederland volgens de meeste mensen gezien wordt als iets wat alleen buitenlandse vrouwen in Nederland aangaat, hebben ze al tijden hun voorgevoelens en vermoedens weggedrukt en geprobeerd te negeren. Mijn aangifte heeft hun vermoedens bevestigd merk ik. En heeft veel mensen aan het denken gezet. En de moed gegeven contact met me op te nemen. Het zij via de politie. Het zij via mijn hyves-profiel.
Een meisje van nu in de twintig, emailde me en sprak haar respect uit voor de moed die ik had om deze mensen aan te geven. Dit meisje vertelde mij details uit de tijd bij mijn ex, waar ik zelf nog niet eens weet van had en waar ik behoorlijk geschokt van was.
Een tijdje later belde een vriendin mij, en vroeg of ze me voor een moeder van een meisje wat nog in de familie zit, wat zaken kon vragen. Ook dit meisje ken ik van verhalen, maar weet jammer genoeg niet zoveel van haar. En kon dan ook geen antwoorden geven op de vragen van die moeder! Dat voelde verschrikkelijk. Ik zou zo graag antwoorden dat het allemaal goed zat, dat ze zich geen zorgen over haar dochter en haar kleinkind hoeft te maken. Maar dat kan ik niet zeggen! Ik weet waar toe ze in staat zijn en kan een lijst van minimaal 10 vrouwennamen opnoemen, van vrouwen die waarvan ze hun hele leven hebben verwoest. Heel erg is dat, om zulke dingen te moeten zeggen en te weten dat ik een moeder alleen maar meer alert maak en haar niet kan geruststellen!
De afgelopen twee weken hebben er weer twee mensen contact met me opgenomen. Een van die mensen was een moeder van een meisje wat er ook nog midden in zit.De details die ik hoor klinken als zeer alarmerend, maar omdat het meisje sinds een jaar volwassen is, kan niets of niemand haar tegenhouden met hem om te gaan. Hartverscheurend om te horen, dat ondanks dat de gebroeders vast zitten er nog steeds geld van jonge meiden wordt afgenomen (niet alleen door prostitutie) om deze jongens in de gevangenis te ondersteunen.
Schokkend om al die details te moeten horen, details waar ik eigenlijk niet eens van af wist toen ik mijn aangifte ging doen. Tegelijkertijd geeft het me wel de moed om af te maken waar ik aan begonnen ben. Ik doe het echt niet alleen voor mezelf! Ik doe het voor al die meiden, die – ookal denken ze nu misschien dat ze die jongens wel kunnen veranderen- straks zichzelf net als mij in de spiegel aankijken en denken: Zonder hen is mijn leven tien keer beter! Want deze meiden beseffen wel, maar durven nog niet toe te geven dat ze beter af zijn zonder deze gasten! Het is veiliger in de situatie waarin ze nu zitten. Ze kennen hem en weten wat er van hun verwacht wordt. Na zo lang onder druk te hebben gestaan, is de grote onzekerheid van het voor jezelf kiezen, een onveiliger idee, dan blijven in het onveilige hol, waar je, zolang je maar doet wat er van je verwacht wordt, in elk geval geen klappen krijgt, niet wordt afgemaakt en je familie met rust wordt gelaten!
En vandaar ook deze blog, als persoonlijke noot naar deze dames (mochten jullie dit lezen)
Meiden ik weet dat jullie me haten, om het feit dat ik jullie publiekelijk ten schande zet. Maar het is geen schande, om toe te geven dat mensen je misbruiken en je ongelukkig maken, al zoveel jaren!
Ook voor jullie is er een leven weggelegd, waarvan ik sinds een paar jaar mag proeven! Ik weet dan nog wel niet hoe ik er mee moet omgaan, met al die vrijheid, maar van het beetje dat ik mezelf toelaat, geniet ik met volle teugen! Ik doe wat ik wil, ik draag wat ik wil, ik zeg wat ik wil, ik denk wat ik wil en echt dat voelt zo goed! Jullie zijn nog jong! Doe wat je doet! Maar doe het in godsnaam voor jezelf! Ook jullie zijn dat waard!
originele post : 30 november 2010
REAKTIE OP NIEUWSARTIKEL
Een link naar het desbetreffende nieuwsartikel: http://www.omroepflevoland.nl/nieuws/nieuwsbericht?newsId=76655
Na een weekend om alles eens rustig te laten bezinken, heb ik besloten een stukje te plaatsen in reaktie op het krantenartikel. Er zijn namelijk nogal een aantal zaken in het artikel, waar de pers zijn eigen verhaal van maakt, omdat het verhaal te ingewikkeld is om alleen vanuit wat er behandeld is te kunnen snappen! Dit stoort mij enorm, want daardoor wordt ik in een ander daglicht gesteld als dat in werkelijkheid is en dat geeft onrust bij mij! Want, ik heb alleen maar meegewerkt aan deze hele aangifte, om de politie en justitie te helpen om deze criminele familie een halt toe te roepen.
In alle nieuwsartikelen wordt gesproken alsof ik zo even naar de politie zou zijn gestapt om mijn verhaal te doen.
2 dagen voor kerst vorig jaar werd ik gebeld door de politie, die mij vroegen of ik op het bureau wilde komen om een gesprek te voeren over mijn verleden, ze hebben me tijdens dit gesprek op de man af gevraagd of ik één van de vrouwen van die familie was geweest. Ze hadden bij meerdere getuigen mijn naam horen vallen en waren benieuwd wat ik te vertellen had. Uiteindelijk ben ik de enige geweest van 10 vrouwen die wel aangifte DURFDE te doen. En ik? Ik had geen keus! Mijn ex zocht me nog! Ieder verlofweekend dat hij had (ja hij is al veroordeeld tot een gewapende afpersing) zocht hij mijn vader op of belde mijn moeder! Mijn dochter en ik zijn in april al 3 jaar voor hem op de vlucht! Om dit te stoppen heb ik besloten aangifte te doen!
Ook wordt er gesproken van wankelende verklaringen van mijn kant
Voor alle duidelijkheid betreft mijn aangifte 200 pagina’s aan verklaringen over de uitbuiting, mishandeling, werkwijze, psychische druk, vrijheidsberoving, familiebanden, geldtransacties, meerdere auto-aankopen, gebeurtenissen, lokaties en data en tijdstippen van de afgelopen 10 jaar. Het hele gedoe heeft zich afgespeeld van 2001 tot 2008 en heeft een nasleep tot nu!
Ik wordt geacht door de advocaten van de tegenpartij om een fotografisch geheugen te hebben en me alles tot in detail van de afgelopen tien jaar terug te kunnen herinneren.. En als ik u vraag wat u op 26 mei 2001 aan het doen was, kunt u mij daar dan meerdere keren de gelijke verkaring over geven..En dan graag inclusief, wat u die dag gegeten heeft, hoe u daar aangekomen bent, hoe u zich daarbij heeft gevoeld, hoe laat u dat eten heeft gekocht en wat de exacte prijs van dat eten is geweest. En als je dan in de rechtzaal tegen een voltallig publiek, na geconfronteerd te zijn met de daders, wat nog nooit is voorgekomen in een zedenzaak als de mijne, in plaats van 1,99 roept dat het ongeveer 2,00 euro was, dan is uw verklaring over die dag net zo wankelend als de mijne!
Heel veel details van wat ik heb gezegd is teruggerechercheerd. En..
Wat ik afgelopen vrijdag voor het eerste te horen kreeg, een zus van de broers heeft tegen hen getuigd.. Dus mijn verklaring zou wankelen? Zelfs de recherche en het OM stonden te kijken hoeveel exacte details ik nog kon geven over de afgelopen tien jaar! Waar zij ook harde bewijsmaterialen bij hebben gevonden! Een voorbeeld daarvan is dat ik in de abortuskliniek had aangegeven te worden gedwongen! En dat dit daar ook is opgeschreven! Uiteindelijk is gebleken uit het dossier van de kliniek van zes jaar geleden, dat ik inderdaad heb aangegeven gedwongen te worden! En zo zijn er rijen gegevens nagetrokken, bankzaken, maar ook getuigen gehoord, zoals een fysiotherapeut die door mijn ex persoonlijk is aangevallen, midden op de kinderafdeling in een Academisch Ziekenhuis, waar mijn dochter moest verblijven voor haar aandoening het eerste jaar, een dag voordat ditzelfde ziekenhuis mij hielp te vluchten naar een blijf van mijn lijfhuis.. Dus als mijn verklaring wankelt, hoe kan dit ziekenhuis dit alles dan toch in haar dossiers hebben staan?
Afijn, verder wordt er verklaard dat één van de broers niet kan worden vervolgd voor vrouwenhandel, omdat zijn vriendin en haar omgeving hebben gezegd dat ze dit vrijwillig doet. Maar… Deze omgeving woont in het zelfde dorp als waar de broers vandaan komen. En zullen echt wel uitkijken met wat ze vertellen. Deze jongen loopt immers al sinds september op vrije voeten in afwachting van zijn zaak. Invloed heeft de omgeving van het meisje niet meer op haar, want ze zit er al bijna 15 jaar in! Ik heb haar persoonlijk zien huilen om de abortussen die ze voor hem heeft moeten doen! Maar zolang ze ontkent kan justitie niets doen! En het erge is, dat ze het nu voor zichzelf haar eigen glazen in gooit. Want als iemand voor een feit is vrijgesproken, kan hij later volgens mij voor het zelfde feit niet meer worden vervolgd!
Ach wie weet, misschien heb ik in dit punt ook wel ongelijk en heeft dit meisje het altijd vrijwillig gedaan (wat ik echt ten zeerste betwijfel, maar niet aan mij om te oordelen!) En wilde mijn ex zo graag hetzelfde succes als zijn broer, dat hij dit met grof geweld heeft geprobeerd te bereiken..
Je weet het natuurlijk maar nooit. In deze zijn verschillende scenario’s te bedenken.
Afijn en dan nog even een noot over de advocaat van mijn ex.
De dag dat ik moest getuigen in het openbaar, begon ze haar pleidooi met het feit dat ik niet zou zijn komen opdagen op de afspraak van de rechtercommissaris en dat ze daarom graag wilde dat haar client nu het recht had bij de hoorzitting aanwezig te zijn. Zij is hierop teruggefloten door de officier van justitie, omdat er een proces verbaal in het dossier zit, waarop duidelijk staat dat politie mij de verkeerde brief had gestuurd, waardoor ik niet op de hoogte was van de hoorzitting bij de rechtercommissaris.. Met andere woorden: Advocaten bazelen maar wat, als ze geen poot meer hebben om op te staan!
REAKTIE OP NIEUWSARTIKEL
Een link naar het desbetreffende nieuwsartikel: http://www.omroepflevoland.nl/nieuws/nieuwsbericht?newsId=76655
Na een weekend om alles eens rustig te laten bezinken, heb ik besloten een stukje te plaatsen in reaktie op het krantenartikel. Er zijn namelijk nogal een aantal zaken in het artikel, waar de pers zijn eigen verhaal van maakt, omdat het verhaal te ingewikkeld is om alleen vanuit wat er behandeld is te kunnen snappen! Dit stoort mij enorm, want daardoor wordt ik in een ander daglicht gesteld als dat in werkelijkheid is en dat geeft onrust bij mij! Want, ik heb alleen maar meegewerkt aan deze hele aangifte, om de politie en justitie te helpen om deze criminele familie een halt toe te roepen.
In alle nieuwsartikelen wordt gesproken alsof ik zo even naar de politie zou zijn gestapt om mijn verhaal te doen.
2 dagen voor kerst vorig jaar werd ik gebeld door de politie, die mij vroegen of ik op het bureau wilde komen om een gesprek te voeren over mijn verleden, ze hebben me tijdens dit gesprek op de man af gevraagd of ik één van de vrouwen van die familie was geweest. Ze hadden bij meerdere getuigen mijn naam horen vallen en waren benieuwd wat ik te vertellen had. Uiteindelijk ben ik de enige geweest van 10 vrouwen die wel aangifte DURFDE te doen. En ik? Ik had geen keus! Mijn ex zocht me nog! Ieder verlofweekend dat hij had (ja hij is al veroordeeld tot een gewapende afpersing) zocht hij mijn vader op of belde mijn moeder! Mijn dochter en ik zijn in april al 3 jaar voor hem op de vlucht! Om dit te stoppen heb ik besloten aangifte te doen!
Ook wordt er gesproken van wankelende verklaringen van mijn kant
Voor alle duidelijkheid betreft mijn aangifte 200 pagina’s aan verklaringen over de uitbuiting, mishandeling, werkwijze, psychische druk, vrijheidsberoving, familiebanden, geldtransacties, meerdere auto-aankopen, gebeurtenissen, lokaties en data en tijdstippen van de afgelopen 10 jaar. Het hele gedoe heeft zich afgespeeld van 2001 tot 2008 en heeft een nasleep tot nu!
Ik wordt geacht door de advocaten van de tegenpartij om een fotografisch geheugen te hebben en me alles tot in detail van de afgelopen tien jaar terug te kunnen herinneren.. En als ik u vraag wat u op 26 mei 2001 aan het doen was, kunt u mij daar dan meerdere keren de gelijke verkaring over geven..En dan graag inclusief, wat u die dag gegeten heeft, hoe u daar aangekomen bent, hoe u zich daarbij heeft gevoeld, hoe laat u dat eten heeft gekocht en wat de exacte prijs van dat eten is geweest. En als je dan in de rechtzaal tegen een voltallig publiek, na geconfronteerd te zijn met de daders, wat nog nooit is voorgekomen in een zedenzaak als de mijne, in plaats van 1,99 roept dat het ongeveer 2,00 euro was, dan is uw verklaring over die dag net zo wankelend als de mijne!
Heel veel details van wat ik heb gezegd is teruggerechercheerd. En..
Wat ik afgelopen vrijdag voor het eerste te horen kreeg, een zus van de broers heeft tegen hen getuigd.. Dus mijn verklaring zou wankelen? Zelfs de recherche en het OM stonden te kijken hoeveel exacte details ik nog kon geven over de afgelopen tien jaar! Waar zij ook harde bewijsmaterialen bij hebben gevonden! Een voorbeeld daarvan is dat ik in de abortuskliniek had aangegeven te worden gedwongen! En dat dit daar ook is opgeschreven! Uiteindelijk is gebleken uit het dossier van de kliniek van zes jaar geleden, dat ik inderdaad heb aangegeven gedwongen te worden! En zo zijn er rijen gegevens nagetrokken, bankzaken, maar ook getuigen gehoord, zoals een fysiotherapeut die door mijn ex persoonlijk is aangevallen, midden op de kinderafdeling in een Academisch Ziekenhuis, waar mijn dochter moest verblijven voor haar aandoening het eerste jaar, een dag voordat ditzelfde ziekenhuis mij hielp te vluchten naar een blijf van mijn lijfhuis.. Dus als mijn verklaring wankelt, hoe kan dit ziekenhuis dit alles dan toch in haar dossiers hebben staan?
Afijn, verder wordt er verklaard dat één van de broers niet kan worden vervolgd voor vrouwenhandel, omdat zijn vriendin en haar omgeving hebben gezegd dat ze dit vrijwillig doet. Maar… Deze omgeving woont in het zelfde dorp als waar de broers vandaan komen. En zullen echt wel uitkijken met wat ze vertellen. Deze jongen loopt immers al sinds september op vrije voeten in afwachting van zijn zaak. Invloed heeft de omgeving van het meisje niet meer op haar, want ze zit er al bijna 15 jaar in! Ik heb haar persoonlijk zien huilen om de abortussen die ze voor hem heeft moeten doen! Maar zolang ze ontkent kan justitie niets doen! En het erge is, dat ze het nu voor zichzelf haar eigen glazen in gooit. Want als iemand voor een feit is vrijgesproken, kan hij later volgens mij voor het zelfde feit niet meer worden vervolgd!
Ach wie weet, misschien heb ik in dit punt ook wel ongelijk en heeft dit meisje het altijd vrijwillig gedaan (wat ik echt ten zeerste betwijfel, maar niet aan mij om te oordelen!) En wilde mijn ex zo graag hetzelfde succes als zijn broer, dat hij dit met grof geweld heeft geprobeerd te bereiken..
Je weet het natuurlijk maar nooit. In deze zijn verschillende scenario’s te bedenken.
Afijn en dan nog even een noot over de advocaat van mijn ex.
De dag dat ik moest getuigen in het openbaar, begon ze haar pleidooi met het feit dat ik niet zou zijn komen opdagen op de afspraak van de rechtercommissaris en dat ze daarom graag wilde dat haar client nu het recht had bij de hoorzitting aanwezig te zijn. Zij is hierop teruggefloten door de officier van justitie, omdat er een proces verbaal in het dossier zit, waarop duidelijk staat dat politie mij de verkeerde brief had gestuurd, waardoor ik niet op de hoogte was van de hoorzitting bij de rechtercommissaris.. Met andere woorden: Advocaten bazelen maar wat, als ze geen poot meer hebben om op te staan!
