04 & 05 mei

4 mei 2013 Dodenherdenking. Voor mij ieder jaar een moment om terug te kijken. Dit jaar des te meer door het aanvragen van de bezoekregeling door mijn dochters zogenaamde "vader". We gaan terug in de tijd. 4 mei 2007. Mijn weeen begonnen. 39 weken en 1 dag kreeg ik de bekende krampen die weeën heten en je ze pas herkend als je ze hebt. Nu zou het echt gebeuren. Schoot er door mijn hoofd. Mijn kindje, waar ik 9 maanden als een leeuwin voor had geknokt zou ter wereld komen.

Meerdere gedachten gingen door mijn hoofd: NIET op 4 mei aub. Dat zou sneu zijn voor t meisje, dan hangen alle vlaggen half stok. Maar ook: Paniek. Het kindje komt ter wereld. Tot die tijd had ze in me gezeten en kon ik haar met alles waar ik haar mee omringde beschermen. Maar nu moest ik extra alert worden. Want ze zou niet langer veilig diep in mij weggestopt zitten. En met de woorden in mijn achterhoofd dat ik alleen de draagmoeder zou zijn en mijn kindje direct na de geboorte naar Marokko verscheept zou worden, was die paniek denk ik niet ongegrond. Bang, maar tegelijkertijd zo gelukkig. Bang voor wat er komen ging. Bang dat ik t gevecht zou verliezen. Ik zou niet rusten als hij mijn dochter mee zou nemen. Of wat aan zou doen. Ik moest weg bij die man, maar hoe?!? Wanhopig heb ik gebeden. De hele dag. Ik hield onbewust de bevalling tegen omdat ik bang was en daarbij dus mijn kindje perse niet op 4 mei geboren wilde laten worden. 's Nachts om 6 uur kwamen de weeën om de minuut.

Maar het was te vroeg. Ik kon mijn pooier niet wakker maken, dan zou hij flippen. Dus ben onder de douche gaan staan en heb mijn weeën weggepuft tot half acht. Om half 9 hield ik het niet meer (bleken al ontsluitingsweeen te zijn geweest achteraf) En heb ik mijn zusje gevraagd (die bij me sliep) om "hem" wakker te maken. Ik durfde zelf niet. was te bang..

Meneer ging eerst nog rustig zichzelf opfrissen en een kopje koffie drinken, terwijl ik dus in de achtertuin met mijn zusje stond te wachten tot meneer ons naar het ziekenhuis zou rijden... Uiteindelijk is mijn dochter om half zeven 's avonds geboren. Na 24 uur bleek ze doodziek te zijn en 300 aanvallen per dag te hebben van epilepsie. Mijn dochter is vanaf dat moment tot januari 2008 niet meer uit het ziekenhuis geweest, alwaar ik me heb kunnen losweken uit zijn regime..

Sommige dingen hebben zo moeten zijn. Hoe zwaar ze ook waren en/of soms zijn. Maar als mijn dochter niet doodziek was geworden, weet ik niet hoe ons leven was afgelopen.. Dus ergens dankbaar voor het lot. En dankbaar voor mijn meissie! Zij en haar aandoening zijn onze redding geweest!

Mijn dochter is geboren op bevrijdingsdag. Onze bevrijdingsdag. Want haar geboorte betekend een ommekeer in mijn hel. Haar naam betekend rivier in het hemelse paradijs. En voor mij is ze dat ook geworden. Mijn rivier in Mijn hemelse paradijs. Vrijheid genaamd!

Tweet