DE HAMVRAAG
"Hoe kan een mondige vrouw als ik, me nou 8 jaar laten onderdrukken"
21 december 2012
Gisteren was het dan zover. De inhoudelijke behandeling in het hoger beroep tegen mijn loverboy c.q. Pooier. Een week geleden hoorde ik dat ik op deze inhoudelijke behandeling gehoord zou worden. Voor de 2e keer in het openbaar. Een week was eigenlijk te kort om me mentaal echt goed voor te bereiden op het feit dat ik misschien weer geconfronteerd zou worden met de verdachten en de familie van deze gasten.
Toen ik op de parkeerplaats van de rechtbank aankwam, werden mijn zenuwen direkt op de proef gesteld. Twee auto's verderop had één van de broers van de verdachten zijn auto geparkeerd. En toen ik hem aan zag komen lopen vanaf de parkeerautomaat, om zijn kaartje achter de ruit te leggen, schoot de paniek bij mij dan ook toe. Ik klikte met de centrale deurvergrendeling mijn auto op slot en belde in paniek een kennis die al in de rechtbank was. Pas toen ik haar zag durfde ik de auto van het slot te halen en uit mijn auto te stappen. De zenuwen gierden door mijn keel en ik vergat letterlijk alles om me heen.
In de rechtbank aangekomen, mocht ik niet in de zaal zitten omdat er eerst nog andere personen gehoord moesten worden en ik dit niet mocht horen. Een heel verschil met vorig jaar in de andere rechtbank was, dat hier in elk geval werd gevraagd of ik misschien apart wilde zitten. Maar ik had ondertussen mijn zenuwen onder controle weten te krijgen en ik besloot dan ook om in de hal te blijven. Vooral omdat ik dan zo af en toe nog buiten een sigaretje kon roken, daar ik niet wist hoe lang het nog zou duren vooraleer ik op geroepen zou worden.
Tijdens de zitting liepen verschillende broers van de verdachten naar buiten om een andere getuige (de vriendin van een broer van mijn ex) op de hoogte te houden van wat er werd gezegd door de getuige die op dat moment gehoord werd (haar vriendje dus) en werd er druk overlegd.
Het was inmiddels twaalf uur en ik was wat aan het internetten op mijn telefoon, toen ik iemand He! Hoorde roepen. Ik reageerde niet, omdat ik niet het idee had dat het voor mij bedoeld was.
Waarop er nog een keer iets harder en dwingender He! Werd geroepen. Ik keek op, om te kijken wat er gaande was, en de broer van de verdachten keek me recht in mijn ogen aan. Met een grijns op zijn gezicht zei hij: “Geen foto's maken he!” Waarop hij opstond en langs mij heen de rechtzaal weer inliep, met nog steeds die grijns op zijn gezicht. Het antwoord wat ik hem in het voorbijgaan toewierp was dat hij zich vooral niet druk moest maken omdat ik gewoon aan het internetten was.
Het voelde als een overwinning om hem van antwoord te gedienen. Om gewoon te zeggen wat ik er van vond.. Dat zou ik eerder niet gedurfd hebben. Maar ik voel me vrij. Ik ben niet meer in hun macht en na 3 jaar helemaal weg te zijn uit dit zooitje ongeregeld ben ik me dat ook heel erg bewust. Ik ben vrij.. Vrij om te zeggen wat ik wil, maar ook zeker om te doen wat ik wil. Sterker nog.. Hij had niet eens het recht om op deze toon mij aan te spreken..
Toen ik zelf moest getuigen bleek al snel dat de hamvraag in het geheel was en is, hoe het kan zijn dat een mondige vrouw als ik me 8 jaar lang heb laten onderdrukken en daarvan 6 jaar lang beweer gedwongen te zijn tot prostitutie. Dit terwijl ik er zelf ooit in ben gestapt. In die prostitutie.
Want ja.. Ik heb er nou eenmaal ooit zelf voor gekozen...En ik ben woordelijk toch een stuk sterker dan mijn ex...
Maar wat antwoord je als mondige vrouw nou, als iemand je vraagt waarom je je door die ene specifieke man zo hebt laten onderdrukken?Deze vraag krijg ik heel vaak.
Ik kan alleen maar antwoordden (en dat heb ik onder eed ook gedaan) dat mijn mondigheid juist in mijn loverboyrelatie voor heel veel extra problemen zorgde.
Ik had immers een grote mond. Zei hem doodleuk in zijn gezicht dat hij het recht niet had om me te slaan. (duwen in zijn termen) En zei hem ook dat hij me niet kon dwingen bij hem te blijven. Ik heb hem zelfs eens durven zeggen dat geen vrouw uit zijn eigen land dat zou pikken wat ik van hem zou pikken, en weet je wat hij toen deed? Toen gaf hij me een mep met zijn vlakke hand in mijn gezicht. Met de woorden erbij dat dat was wat hij deed met vrouwen uit zijn eigen land met een grote mond als de mijne.
Daarnaast zie ik het zo dat mijn ex me zelfs heeft uitgezocht op mijn stoere mondige houding..
Ik moest immers geld verdienen achter het raam.. 5 – 15 x per dag met een wildvreemde man sexuele handelingen verrichten in een kamertje vaak niet veel groter dan een inloopkast.. Daar wordt je wel mondig van.. Geloof me.. Als je dat niet bent.. Wordt je 5 – 15x per dag diep doorgeneukt in alle mogelijke standjes. Wordt je verropt door de klanten die je bestijgen alsof je een paard bent... En nu? Nu zou die mondigheid tegen me gaan werken?
Mondigheid en een knop ontwikkelen je gevoel uit te schakelen zijn twee gevolgen van de afgelopen jaren. Met mijn mondigheid bescherm ik mezelf om emotioneel te worden. Ik moet immers door voor mijn dochter .Ik heb niemand in de buurt die me kan ondersteunen, daar ik naar de andere kant van het land heb moeten vluchten. En daardoor sta ik er toch wel heel erg alleen voor Mijn emotionele zijde heb ik daarom ook bewust verdeeld in twee kanten.
De ene kant is Cindy de vrouw die jarenlang door vele duizenden mannen genomen is zonder er ook maar wat voor terug te hebben gehad. De andere kant is Sweetmizzy, de vrouw die ik nu ben.
Heel bewust kan ik er voor kiezen om Cindy als het ware naar de oppervlakte te halen vanuit een bodemloze diepte. Maar Cindy is emotioneel gebroken door de jaren van 90 uur werken per week.
En Cindy kan totaal niet fucntioneren door alle emoties. Dus die druk ik heel bewust heel diep weg. Sweetmizzy is het meisje wat ik was voor ik in alle ellende belandde. Ik probeer haar opnieuw te leren kennen. En dit gaat veel langzamer dan ik zou willen. Ik probeer vertrouwen te krijgen in het nieuwe leven wat dat meisje tien jaar heeft moeten opgeven voor andermans geldzucht.
Beter kan ik het niet uitleggen. Het is verdomd moeilijk om Sweetmizzy te blijven en de emotionele Cindy niet de overhand te laten krijgen.. Vooral als mondigheid en gevoelloosheid in mijn geval misschien wel tegen me gaan werken..
Ik hoop alleen maar op een goede afloop. Zodat ik eindelijk, maar dan ook eindelijk Sweetmizzy de kans kan geven zich te ontplooien. Want ik weet diep van binnen dat dat meisje heel wat in haar mars heeft. Alleen nooit de kans heeft gehad.. En die zou ik zo graag een keer willen.
Link naar nieuwsartikel over de zittingsdag http://www.destentor.nl/regio/flevoland/10116280/Broers-of-betrokken-of-tuig.ece
Gisteren was het dan zover. De inhoudelijke behandeling in het hoger beroep tegen mijn loverboy c.q. Pooier. Een week geleden hoorde ik dat ik op deze inhoudelijke behandeling gehoord zou worden. Voor de 2e keer in het openbaar. Een week was eigenlijk te kort om me mentaal echt goed voor te bereiden op het feit dat ik misschien weer geconfronteerd zou worden met de verdachten en de familie van deze gasten.
Toen ik op de parkeerplaats van de rechtbank aankwam, werden mijn zenuwen direkt op de proef gesteld. Twee auto's verderop had één van de broers van de verdachten zijn auto geparkeerd. En toen ik hem aan zag komen lopen vanaf de parkeerautomaat, om zijn kaartje achter de ruit te leggen, schoot de paniek bij mij dan ook toe. Ik klikte met de centrale deurvergrendeling mijn auto op slot en belde in paniek een kennis die al in de rechtbank was. Pas toen ik haar zag durfde ik de auto van het slot te halen en uit mijn auto te stappen. De zenuwen gierden door mijn keel en ik vergat letterlijk alles om me heen.
In de rechtbank aangekomen, mocht ik niet in de zaal zitten omdat er eerst nog andere personen gehoord moesten worden en ik dit niet mocht horen. Een heel verschil met vorig jaar in de andere rechtbank was, dat hier in elk geval werd gevraagd of ik misschien apart wilde zitten. Maar ik had ondertussen mijn zenuwen onder controle weten te krijgen en ik besloot dan ook om in de hal te blijven. Vooral omdat ik dan zo af en toe nog buiten een sigaretje kon roken, daar ik niet wist hoe lang het nog zou duren vooraleer ik op geroepen zou worden.
Tijdens de zitting liepen verschillende broers van de verdachten naar buiten om een andere getuige (de vriendin van een broer van mijn ex) op de hoogte te houden van wat er werd gezegd door de getuige die op dat moment gehoord werd (haar vriendje dus) en werd er druk overlegd.
Het was inmiddels twaalf uur en ik was wat aan het internetten op mijn telefoon, toen ik iemand He! Hoorde roepen. Ik reageerde niet, omdat ik niet het idee had dat het voor mij bedoeld was.
Waarop er nog een keer iets harder en dwingender He! Werd geroepen. Ik keek op, om te kijken wat er gaande was, en de broer van de verdachten keek me recht in mijn ogen aan. Met een grijns op zijn gezicht zei hij: “Geen foto's maken he!” Waarop hij opstond en langs mij heen de rechtzaal weer inliep, met nog steeds die grijns op zijn gezicht. Het antwoord wat ik hem in het voorbijgaan toewierp was dat hij zich vooral niet druk moest maken omdat ik gewoon aan het internetten was.
Het voelde als een overwinning om hem van antwoord te gedienen. Om gewoon te zeggen wat ik er van vond.. Dat zou ik eerder niet gedurfd hebben. Maar ik voel me vrij. Ik ben niet meer in hun macht en na 3 jaar helemaal weg te zijn uit dit zooitje ongeregeld ben ik me dat ook heel erg bewust. Ik ben vrij.. Vrij om te zeggen wat ik wil, maar ook zeker om te doen wat ik wil. Sterker nog.. Hij had niet eens het recht om op deze toon mij aan te spreken..
Toen ik zelf moest getuigen bleek al snel dat de hamvraag in het geheel was en is, hoe het kan zijn dat een mondige vrouw als ik me 8 jaar lang heb laten onderdrukken en daarvan 6 jaar lang beweer gedwongen te zijn tot prostitutie. Dit terwijl ik er zelf ooit in ben gestapt. In die prostitutie.
Want ja.. Ik heb er nou eenmaal ooit zelf voor gekozen...En ik ben woordelijk toch een stuk sterker dan mijn ex...
Maar wat antwoord je als mondige vrouw nou, als iemand je vraagt waarom je je door die ene specifieke man zo hebt laten onderdrukken?Deze vraag krijg ik heel vaak.
Ik kan alleen maar antwoordden (en dat heb ik onder eed ook gedaan) dat mijn mondigheid juist in mijn loverboyrelatie voor heel veel extra problemen zorgde.
Ik had immers een grote mond. Zei hem doodleuk in zijn gezicht dat hij het recht niet had om me te slaan. (duwen in zijn termen) En zei hem ook dat hij me niet kon dwingen bij hem te blijven. Ik heb hem zelfs eens durven zeggen dat geen vrouw uit zijn eigen land dat zou pikken wat ik van hem zou pikken, en weet je wat hij toen deed? Toen gaf hij me een mep met zijn vlakke hand in mijn gezicht. Met de woorden erbij dat dat was wat hij deed met vrouwen uit zijn eigen land met een grote mond als de mijne.
Daarnaast zie ik het zo dat mijn ex me zelfs heeft uitgezocht op mijn stoere mondige houding..
Ik moest immers geld verdienen achter het raam.. 5 – 15 x per dag met een wildvreemde man sexuele handelingen verrichten in een kamertje vaak niet veel groter dan een inloopkast.. Daar wordt je wel mondig van.. Geloof me.. Als je dat niet bent.. Wordt je 5 – 15x per dag diep doorgeneukt in alle mogelijke standjes. Wordt je verropt door de klanten die je bestijgen alsof je een paard bent... En nu? Nu zou die mondigheid tegen me gaan werken?
Mondigheid en een knop ontwikkelen je gevoel uit te schakelen zijn twee gevolgen van de afgelopen jaren. Met mijn mondigheid bescherm ik mezelf om emotioneel te worden. Ik moet immers door voor mijn dochter .Ik heb niemand in de buurt die me kan ondersteunen, daar ik naar de andere kant van het land heb moeten vluchten. En daardoor sta ik er toch wel heel erg alleen voor Mijn emotionele zijde heb ik daarom ook bewust verdeeld in twee kanten.
De ene kant is Cindy de vrouw die jarenlang door vele duizenden mannen genomen is zonder er ook maar wat voor terug te hebben gehad. De andere kant is Sweetmizzy, de vrouw die ik nu ben.
Heel bewust kan ik er voor kiezen om Cindy als het ware naar de oppervlakte te halen vanuit een bodemloze diepte. Maar Cindy is emotioneel gebroken door de jaren van 90 uur werken per week.
En Cindy kan totaal niet fucntioneren door alle emoties. Dus die druk ik heel bewust heel diep weg. Sweetmizzy is het meisje wat ik was voor ik in alle ellende belandde. Ik probeer haar opnieuw te leren kennen. En dit gaat veel langzamer dan ik zou willen. Ik probeer vertrouwen te krijgen in het nieuwe leven wat dat meisje tien jaar heeft moeten opgeven voor andermans geldzucht.
Beter kan ik het niet uitleggen. Het is verdomd moeilijk om Sweetmizzy te blijven en de emotionele Cindy niet de overhand te laten krijgen.. Vooral als mondigheid en gevoelloosheid in mijn geval misschien wel tegen me gaan werken..
Ik hoop alleen maar op een goede afloop. Zodat ik eindelijk, maar dan ook eindelijk Sweetmizzy de kans kan geven zich te ontplooien. Want ik weet diep van binnen dat dat meisje heel wat in haar mars heeft. Alleen nooit de kans heeft gehad.. En die zou ik zo graag een keer willen.
Link naar nieuwsartikel over de zittingsdag http://www.destentor.nl/regio/flevoland/10116280/Broers-of-betrokken-of-tuig.ece
