HOGER BEROEP
14 november 2011
Nog 5 weken. Het aftellen is begonnen. Een week geleden lag de bevestiging van de rechtbank op de deurmat. Op 20 december a.s. zal de inhoudelijke behandeling van het Hoger Beroep gaan plaatsvinden. Inmiddels zijn alle getuigen gehoord. Op één na.
Iemand die ik sinds 2 jaar ken, is opgeroepen door de advocate van de tegenpartij om te komen getuigen in mijn rechtszaak.
Wat de advocaat van deze beste jongen wil, is me compleet een raadsel. Het grappige is, dat deze persoon geen enkel benul heeft van wat ik precies heb meegemaakt in de periode bij mijn pooier. Natuurlijk heb ik hem verteld wat er met me gebeurd is in de afgelopen tien jaar. Maar dit is allemaal van horen zeggen. En naar mijn weten dus geen rechtmatig bewijsmateriaal.. Alles wat deze jongen zal vertellen, zal op geen enkele manier invloed hebben op mijn hele aangifte. Welke vraag je deze persoon ook voorlegt, het neemt niet weg dat mijn pooier me dat heeft aangedaan wat hij me heeft aangedaan. En de feiten liggen als keihard bewijsmateriaal bij de rechter op tafel. Daarbij komt ook nog eens dat deze persoon nooit getuige is geweest van alle belastbare feiten die mijn pooier aan zijn broek heeft hangen. Daar deze persoon dus pas in mijn leven gekomen is nadat ik gevlucht ben bij mijn pooier vandaan..En als iemand nooit getuige van iets is geweest, hoe in godsnaam kan die persoon dan dus wel worden opgeroepen als getuige.
Het zal wel, gaat er door mijn hoofd. Ook bij die persoon trouwens, zo heeft hij me verteld. Hij gaat braaf de vragen beantwoorden, die de advocate hem voorlegt.
Bijna kijk ik uit naar het Hoger Beroep. Zal dit dan eindelijk afsluiting van een hele nare periode in mijn leven zijn? Want daar zit ik nu inmiddels al drie jaar op te wachten. Drie jaar vrij zijn en toch nog verbonden zijn aan die gast die mijn leven zuur maakte. Om welke reden dan ook. Hij heeft het toch maar op zijn geweten. Inmiddels ben ik volledig uit de luchtbel die de realiteit van mij vandaan hield. Steeds vaker komen mij zaken ter ore, die alleen maar bevestigen dat mijn aangifte goed is geweest. Dat het niet alleen mij heeft geholpen, maar ook anderen die in dezelfde hel vast zaten.
En dat doet me enorm goed. Want het verhaal stopt niet bij mijn aangifte. Ik ben maar 1 vrouw die haar verhaal verteld. En er zijn nog zoveel meer slachtoffers. Op dit zelfde moment dat ik dit schrijf en dat jij dit leest, worden er overal hier in Nederland (Dus zeer zeker niet alleen in de grote stad!), vele meiden misleid, vernederd, mishandeld, bedreigd en uitgebuit. Ik hoop dan ook dat ik met mijn aangifte een voorbeeld kan zijn voor andere slachtoffers.
En voor nu, afwachten maar weer. Waar de afgelopen twee jaar eigenlijk voornamelijk uit bestond. Zal die hele justitiele wandelgang dan na 2 jaar eindelijk voorbij zijn? Mag ik dan eindelijk mijn leven oppakken?
Nog 5 weken. Het aftellen is begonnen. Een week geleden lag de bevestiging van de rechtbank op de deurmat. Op 20 december a.s. zal de inhoudelijke behandeling van het Hoger Beroep gaan plaatsvinden. Inmiddels zijn alle getuigen gehoord. Op één na.
Iemand die ik sinds 2 jaar ken, is opgeroepen door de advocate van de tegenpartij om te komen getuigen in mijn rechtszaak.
Wat de advocaat van deze beste jongen wil, is me compleet een raadsel. Het grappige is, dat deze persoon geen enkel benul heeft van wat ik precies heb meegemaakt in de periode bij mijn pooier. Natuurlijk heb ik hem verteld wat er met me gebeurd is in de afgelopen tien jaar. Maar dit is allemaal van horen zeggen. En naar mijn weten dus geen rechtmatig bewijsmateriaal.. Alles wat deze jongen zal vertellen, zal op geen enkele manier invloed hebben op mijn hele aangifte. Welke vraag je deze persoon ook voorlegt, het neemt niet weg dat mijn pooier me dat heeft aangedaan wat hij me heeft aangedaan. En de feiten liggen als keihard bewijsmateriaal bij de rechter op tafel. Daarbij komt ook nog eens dat deze persoon nooit getuige is geweest van alle belastbare feiten die mijn pooier aan zijn broek heeft hangen. Daar deze persoon dus pas in mijn leven gekomen is nadat ik gevlucht ben bij mijn pooier vandaan..En als iemand nooit getuige van iets is geweest, hoe in godsnaam kan die persoon dan dus wel worden opgeroepen als getuige.
Het zal wel, gaat er door mijn hoofd. Ook bij die persoon trouwens, zo heeft hij me verteld. Hij gaat braaf de vragen beantwoorden, die de advocate hem voorlegt.
Bijna kijk ik uit naar het Hoger Beroep. Zal dit dan eindelijk afsluiting van een hele nare periode in mijn leven zijn? Want daar zit ik nu inmiddels al drie jaar op te wachten. Drie jaar vrij zijn en toch nog verbonden zijn aan die gast die mijn leven zuur maakte. Om welke reden dan ook. Hij heeft het toch maar op zijn geweten. Inmiddels ben ik volledig uit de luchtbel die de realiteit van mij vandaan hield. Steeds vaker komen mij zaken ter ore, die alleen maar bevestigen dat mijn aangifte goed is geweest. Dat het niet alleen mij heeft geholpen, maar ook anderen die in dezelfde hel vast zaten.
En dat doet me enorm goed. Want het verhaal stopt niet bij mijn aangifte. Ik ben maar 1 vrouw die haar verhaal verteld. En er zijn nog zoveel meer slachtoffers. Op dit zelfde moment dat ik dit schrijf en dat jij dit leest, worden er overal hier in Nederland (Dus zeer zeker niet alleen in de grote stad!), vele meiden misleid, vernederd, mishandeld, bedreigd en uitgebuit. Ik hoop dan ook dat ik met mijn aangifte een voorbeeld kan zijn voor andere slachtoffers.
En voor nu, afwachten maar weer. Waar de afgelopen twee jaar eigenlijk voornamelijk uit bestond. Zal die hele justitiele wandelgang dan na 2 jaar eindelijk voorbij zijn? Mag ik dan eindelijk mijn leven oppakken?
orininele post: 10 augustus 2011
IN AFWACHTING VAN HET HOGER BEROEP
Natuurlijk is hij, zoals iedereen ook verwachtte, in hoger beroep gegaan. Het zou ook onlogisch zijn als hij dit niet zou doen. Hij beweert immers onschuldig te zijn en verklaart dat ik alles wat ik deed vrijwillig heb gedaan. Als je zelf claimt zo onschuldig te zijn, is het natuurlijk raar om je zonder hoger beroep neer te leggen bij vijf jaar gevangenisstraf. Dus alleen om zijn en zijn broers leugens hoog te houden, zal hij in hoger beroep moeten.
Het wachten op dit hoger beroep duurt nu inmiddels dus al acht maanden. En ik heb begrepen van mijn advocaat, dat het nog wel even gaat duren tot dit proces daadwerkelijk zal beginnen.
Het meest van de tijd lig ik er niet wakker van, dat het allemaal zo lang duurt. In die tijd ben ik druk met alles wat me bezighoud in het leven, zoals mijn kindje, maar ook met het oppakken van mijn eigen leven. Maar er zijn perioden, waarin ik alleen maar bezig ben met de rechtszaak die het hele vorige jaar mijn leven beheerste. Perioden, waarin ik niets uit mijn handen krijg, perioden waarin ik mijn dochter en mezelf een Baalweek gun. En helemaal niets uitvoer, dan nadenken over al die dingen, die er in mijn hoofd rondspoken.
Vaak komt zo een periode na een tegenslag. Tegenslagen die iedereen in zijn leven te verwerken krijgt, zoals medische tegenslagen, maar ook financiële tegenslagen in de vorm van onverwachte rekeningen, of wanneer ik weer eens probeer op te boksen tegen de schrijnende bureaucratie die ons land steeds meer lijkt te ontwikkelen. En juist in deze periodes merk ik dat ik door al die jaren ellende bij mijn loverboy/pooier, Het vluchtten in de jaren erna, De aangifte tegen deze man, En nu dus het wachten op het hoger beroep in deze rechtszaak, dat ik geen energie meer heb voor de “normale” tegenslagen. Ik heb meer tijd nodig om te herstellen van een dusdanige tegenslag en ik irriteer me in tussentijd aan de bureaucratie die ook in ons algehele rechtssysteem is geslopen.
Want welk slachtoffer van een dusdanig misdrijf als artikel 273: mensenhandel, wil nou zo lang met justitie bezig zijn. Ik heb al uitgerekend dat ik als de dader alweer op straat rondloopt, ik nog steeds met justitie bezig ben. En begrijp, waarom de meeste slachtoffers van dit misdrijf geen behoefte hebben aan een aangifte, maar vooral aan de nasleep die er bij komt kijken.
Hij heeft 8 jaar niet hoeven werken, niets voor zijn rekeningen hoeven doen, niets hoeven doen voor de auto’s die hij reed, of de vakantie’s die hij had naar zijn vaderland met zijn broer. Het huis waarin hij woonde werd betaald, zijn kleding, sigaretten, dagelijkse portie wiet, de rondjes die hij uitdeelde, alles maar dan ook alles werd betaald. Door mij. Acht jaar lang liever lui dan moe en dat over mijn rug.
En ik 6 jaar lang, moest ik me prostitueren voor zijn wensen. 2 jaar lang moest ik me laten vernederen door hem tot ik eindelijk een uitweg vond om te vluchten. Afgelopen 3 jaar heb ik hem niet achter me kunnen laten en ben ik nog regelmatig bezig met deze pooier. Al in totaal 11 jaar ben ik bezig met hem, en zoals al eerder in dit blog aangegeven, zal ik nog bezig zijn met justitie, als hij alweer vrij op straat loopt… En ik ga er dus vanuit dat dat dus nog zeker tot 2013 duurt, en dan zal hij dus ergens vrij komen.. Al met al ben ik dan dus 13 jaar van mijn leven kwijt. Voor iemand die er dus vijf jaar voor moet zitten. En eerder klaar is met justitie als het slachtoffer zelf..
Er wordt vaak gezegd dat loverboyslachtoffers dom zijn.
Je kunt toch naar de politie gaan wordt er dan gezegd?
Maar wat brengt het me als ik er nu op terugkijk?
En wat zou het andere slachtoffers brengen, om deze justitiele weg te bewandelen?
In principe helemaal niets…
Natuurlijk hij zit even vast. Daar mag ik blij mee zijn. Bij veel meiden wordt al van te voren gemeld dat ze vooral niet moeten denken dat de man in kwestie veroordeeld zal worden, omdat er vaak te weinig feitelijk bewijs is. Getuigen durven vaak niet te praten en bewijzen dat je gedwongen wordt, is ontzettend moeilijk.
Wat in godsnaam motiveert een slachtoffer van een loverboy dan om aangifte te doen?
Je moet namelijk nogal doorzettingsvermogen hebben om het af te maken.
Ik heb dit de afgelopen maanden aan den lijve ondervonden.De afgelopen maanden heb ik een aantal meisjes onbewust begeleidt bij het vluchten bij hun loverboy vandaan. Ik was zo trots toen ik hoorde dat één van deze meisjes de stap had genomen naar de politie te gaan. Maar na het intake-gesprek met de zeden-recherche zakte haar de moed in de schoenen. Ondanks dat ze buiten heeft gewerkt. Ze meer dan 8 afwerkplaatsen wist te noemen, in alle details opgemerkt kan worden dat ze uit een loverboysituatie komt, er zelfs al meerdere meiden zich gemeld hadden bij de politie omtrent dezelfde afwerkplaatsen en dezelfde pooiers, kon de politie haar niet voldoende garantie bieden dat de man in kwestie zou worden opgepakt.
Nu zit ze in een opvanghuis, particulier, ze heeft nog zeven weken en dan is het geld op. Dan moet ze terug naar huis. Naar het huis, waar hij haar stak met een mes, haar haar pols brak, haar sloeg tot ze zich zo klein voelde dat ze zichzelf iedere nacht liet verkrachten. Haar familie zit met de handen in het haar, ze moeten er namelijk op vertrouwen dat dit meisje bestand is tegen eventuele represaille-maatregelen. De pooier loopt immers nog steeds vrij rond..
Ik snap nu, beter dan ooit, dat meisjes niet naar de politie gaan. En ik snap dan nog beter dat deze meiden blijven waar ze zijn en niet proberen te vluchten. Want.. In het blijf van mijn lijf huis moet je aangifte doen tegen je ex, om te mogen blijven.. Dus is het cirkeltje rond. En als je dus wel aangifte wilt doen, wordt je naar huis gestuurd, omdat de kans groot is dat de loverboy niet eens wordt aangesproken op zijn gedrag…
Hoe in godsnaam moeten deze meiden zich dan gemotiveerd voelen om uit hun hel te vluchten?
IN AFWACHTING VAN HET HOGER BEROEP
Natuurlijk is hij, zoals iedereen ook verwachtte, in hoger beroep gegaan. Het zou ook onlogisch zijn als hij dit niet zou doen. Hij beweert immers onschuldig te zijn en verklaart dat ik alles wat ik deed vrijwillig heb gedaan. Als je zelf claimt zo onschuldig te zijn, is het natuurlijk raar om je zonder hoger beroep neer te leggen bij vijf jaar gevangenisstraf. Dus alleen om zijn en zijn broers leugens hoog te houden, zal hij in hoger beroep moeten.
Het wachten op dit hoger beroep duurt nu inmiddels dus al acht maanden. En ik heb begrepen van mijn advocaat, dat het nog wel even gaat duren tot dit proces daadwerkelijk zal beginnen.
Het meest van de tijd lig ik er niet wakker van, dat het allemaal zo lang duurt. In die tijd ben ik druk met alles wat me bezighoud in het leven, zoals mijn kindje, maar ook met het oppakken van mijn eigen leven. Maar er zijn perioden, waarin ik alleen maar bezig ben met de rechtszaak die het hele vorige jaar mijn leven beheerste. Perioden, waarin ik niets uit mijn handen krijg, perioden waarin ik mijn dochter en mezelf een Baalweek gun. En helemaal niets uitvoer, dan nadenken over al die dingen, die er in mijn hoofd rondspoken.
Vaak komt zo een periode na een tegenslag. Tegenslagen die iedereen in zijn leven te verwerken krijgt, zoals medische tegenslagen, maar ook financiële tegenslagen in de vorm van onverwachte rekeningen, of wanneer ik weer eens probeer op te boksen tegen de schrijnende bureaucratie die ons land steeds meer lijkt te ontwikkelen. En juist in deze periodes merk ik dat ik door al die jaren ellende bij mijn loverboy/pooier, Het vluchtten in de jaren erna, De aangifte tegen deze man, En nu dus het wachten op het hoger beroep in deze rechtszaak, dat ik geen energie meer heb voor de “normale” tegenslagen. Ik heb meer tijd nodig om te herstellen van een dusdanige tegenslag en ik irriteer me in tussentijd aan de bureaucratie die ook in ons algehele rechtssysteem is geslopen.
Want welk slachtoffer van een dusdanig misdrijf als artikel 273: mensenhandel, wil nou zo lang met justitie bezig zijn. Ik heb al uitgerekend dat ik als de dader alweer op straat rondloopt, ik nog steeds met justitie bezig ben. En begrijp, waarom de meeste slachtoffers van dit misdrijf geen behoefte hebben aan een aangifte, maar vooral aan de nasleep die er bij komt kijken.
Hij heeft 8 jaar niet hoeven werken, niets voor zijn rekeningen hoeven doen, niets hoeven doen voor de auto’s die hij reed, of de vakantie’s die hij had naar zijn vaderland met zijn broer. Het huis waarin hij woonde werd betaald, zijn kleding, sigaretten, dagelijkse portie wiet, de rondjes die hij uitdeelde, alles maar dan ook alles werd betaald. Door mij. Acht jaar lang liever lui dan moe en dat over mijn rug.
En ik 6 jaar lang, moest ik me prostitueren voor zijn wensen. 2 jaar lang moest ik me laten vernederen door hem tot ik eindelijk een uitweg vond om te vluchten. Afgelopen 3 jaar heb ik hem niet achter me kunnen laten en ben ik nog regelmatig bezig met deze pooier. Al in totaal 11 jaar ben ik bezig met hem, en zoals al eerder in dit blog aangegeven, zal ik nog bezig zijn met justitie, als hij alweer vrij op straat loopt… En ik ga er dus vanuit dat dat dus nog zeker tot 2013 duurt, en dan zal hij dus ergens vrij komen.. Al met al ben ik dan dus 13 jaar van mijn leven kwijt. Voor iemand die er dus vijf jaar voor moet zitten. En eerder klaar is met justitie als het slachtoffer zelf..
Er wordt vaak gezegd dat loverboyslachtoffers dom zijn.
Je kunt toch naar de politie gaan wordt er dan gezegd?
Maar wat brengt het me als ik er nu op terugkijk?
En wat zou het andere slachtoffers brengen, om deze justitiele weg te bewandelen?
In principe helemaal niets…
Natuurlijk hij zit even vast. Daar mag ik blij mee zijn. Bij veel meiden wordt al van te voren gemeld dat ze vooral niet moeten denken dat de man in kwestie veroordeeld zal worden, omdat er vaak te weinig feitelijk bewijs is. Getuigen durven vaak niet te praten en bewijzen dat je gedwongen wordt, is ontzettend moeilijk.
Wat in godsnaam motiveert een slachtoffer van een loverboy dan om aangifte te doen?
Je moet namelijk nogal doorzettingsvermogen hebben om het af te maken.
Ik heb dit de afgelopen maanden aan den lijve ondervonden.De afgelopen maanden heb ik een aantal meisjes onbewust begeleidt bij het vluchten bij hun loverboy vandaan. Ik was zo trots toen ik hoorde dat één van deze meisjes de stap had genomen naar de politie te gaan. Maar na het intake-gesprek met de zeden-recherche zakte haar de moed in de schoenen. Ondanks dat ze buiten heeft gewerkt. Ze meer dan 8 afwerkplaatsen wist te noemen, in alle details opgemerkt kan worden dat ze uit een loverboysituatie komt, er zelfs al meerdere meiden zich gemeld hadden bij de politie omtrent dezelfde afwerkplaatsen en dezelfde pooiers, kon de politie haar niet voldoende garantie bieden dat de man in kwestie zou worden opgepakt.
Nu zit ze in een opvanghuis, particulier, ze heeft nog zeven weken en dan is het geld op. Dan moet ze terug naar huis. Naar het huis, waar hij haar stak met een mes, haar haar pols brak, haar sloeg tot ze zich zo klein voelde dat ze zichzelf iedere nacht liet verkrachten. Haar familie zit met de handen in het haar, ze moeten er namelijk op vertrouwen dat dit meisje bestand is tegen eventuele represaille-maatregelen. De pooier loopt immers nog steeds vrij rond..
Ik snap nu, beter dan ooit, dat meisjes niet naar de politie gaan. En ik snap dan nog beter dat deze meiden blijven waar ze zijn en niet proberen te vluchten. Want.. In het blijf van mijn lijf huis moet je aangifte doen tegen je ex, om te mogen blijven.. Dus is het cirkeltje rond. En als je dus wel aangifte wilt doen, wordt je naar huis gestuurd, omdat de kans groot is dat de loverboy niet eens wordt aangesproken op zijn gedrag…
Hoe in godsnaam moeten deze meiden zich dan gemotiveerd voelen om uit hun hel te vluchten?
