SLACHTOFFERS & GEDWONGEN ABORTUS
Veel slachtoffers van Loverboys worden gedwongen bij de huisarts een verwijsbrief te gaan halen voor de abortuskliniek, om vervolgens onder dwang naar de abortuskliniek gebracht te worden. De loverboy in kwestie gaat ofwel mee naar binnen, ofwel wacht in de auto. Meisjes zijn vaak te bang om aan te geven dat ze gedwongen worden. En als ze het aangeven, wordt er door de kliniek maar weinig meegedaan.
Een fragment uit mijn verhaal over mijn eigen gedwongen abortus:
“Die ochtend, op de dag van de abortus, was hij emotioneel. Hij huilde vanaf dat hij wakker was en vertelde me dat hij het kindje ook wel wilde, maar niet wist hoe hij het aan moest pakken. En daarmee doelde hij dan op zijn familie. En hij was bang. Bang dat als ik het zou houden dat er dan gekke dingen zouden gebeuren. Dat hij gekke dingen zou gaan doen. En dat hij zichzelf daarin wilde beschermen. Hij moest immers ook nog voor zijn zus en zijn moeder in Marokko zorgen. Hij zag geen uitweg meer en moest daarom hard zijn.
Ik haatte hem. Ookal knikte ik begrijpend. Ik haatte hem om zijn zwakte en om zijn familie en het kruipen wat hij voor hen deed. Ook onderweg naar de abortuskliniek heb ik alleen maar zitten janken. Ik hoopte dat de auto onderweg een ongeluk kreeg en dat we van de weg zouden raken. Het liefst in water. Hoe dodelijker hoe beter. Ik had geen zin meer in leven. Ik moest tegen mijn wil in mijn kindje laten aborteren. En ik kon, ondanks de inmiddels tien weken terreur afgewisseld met bovenstaande uitleg, niet begrijpen waarom. Ik wist zeker dat ik een goeie mama zou zijn.
Bij de kliniek aangekomen, moesten we ons melden, waarna we in een wachtkamer moesten wachten op ons beurt. Na een tijdje kwam er een vriendelijke vrouw met kort blond haar ons tegemoet. “Cindy? Loop maar mee. Een steile trap naar boven verbond de wachtkamer met het behandelgedeelte. In de eerste kamer waar we binnenkwamen stond een bureau met een computer en de mevrouw met het korte blonde haar, nam plaats achter het bureau.
Wij namen plaats voor het bureau en ze vroeg ons waarom ik de behandeling wilden uitvoeren. Ik vertelde haar dat ik gedwongen werd door hem om zijn familie, dat ik zelf het kindje wilde en alles al had gedaan om het te redden, maar dat hij geen uitweg zag. Dit werd allemaal genoteerd in de computer. Ze vond het heel naar, maar vertelde ons dat ze ook niet wist wat ze wat dat betreft voor ons kon betekenen en ze sprak haar 'welgemeende' excuses uit. Daarna vroeg ze of ik door wilde gaan met de behandeling. Waarop ik huilend antwoordde: “Heb ik keus?” Waarbij ik hem verwijtend aankeek. Hij keek strak voor zich uit op het bureau. Zijn neusvleugels trilden, knarsetandend zat hij daar, met rooddoorlopen ogen.
Mijn hart ging sneller kloppen en een misselijk gevoel maakte zich meester van mij. In mijn hoofd tolde het van de gedachten. Diep van binnen schreeuwde ik: NEEEEEEEE. Ik wil dit kindje houden. Ik wil mama zijn. Ik wil dit niet. Ik wil dit niet. Ik wil dit niet. Ik haat je! Ik haat je! En je familie erbij! Maar als versteend stond ik op en liep mee naar de behandelkamer.”
Dit fragment speelde zich af in een abortuskliniek – centrum voor geboorteregeling –-Drie dagen voor mijn eigen verjaardag.. Precies 6 jaar later moest ik daar in verband met het politie onderzoek mijn dossier komen halen en kreeg sterk de indruk dat de werkwijze van deze Abortuskliniek nog niets veranderd is.
Ik heb geen JA gezegd op die behandeling die dag. Die assistente stond huilend naast me toen ik de behandeling onderging. Helemaal toen ik STOP riep en de aborteur (kan er geen ander woord voor vinden) me vertelde dat het te laat was.. Dat hij inmiddels de weekmakers had ingebracht en mijn baarmoeder een baby niet meer zou kunnen dragen.
In mijn ogen zijn zij min of meer medeplichtig aan mijn gedwongen abortus.
En weet u wat nu zo gek is.. Dit verhaal is bekend bij justitie. Ik heb het hele verhaal moeten herbeleven tijdens de aangifte. Het dossier is meegenomen in mijn rechtzaak om de dwang van de hele situatie aan te tonen. (de kliniek heeft het zelfs in hun systeem geregistreerd dat ik aangaf gedwongen te worden). Maar met de kliniek zelf wordt niets gedaan. Geen vervolging. Niet als getuige opgeroepen. Niets. Ze is nog steeds operabel en voert haar behandelingen nog steeds op dezelfde wijze uit.
Tekening van de kamer waar de abortus plaats vond. zes jaar later tot in detail nagetekend tijdens de aangifte, als verwerkingsproces. Ben er 1 keer geweest. Herinner me tot de dag van vandaag alle details. Ik telde tijdens de behandeling de druiven op de border op het plafond. De aborteur zat op het stoeltje achter de stoel. De huilende assistent stond rechts Mijn pooier zat onder het schilderij aan de linkerkant van de stoel.