LOVERBOY WORD JE NIET ZOMAAR...
Voor het boek Vrouwen te Koop ben ik geïnterviewd door Maria Genova. De avond dat zij mij bezocht stonden bij mij in het portiek een paar buitenlandse jongens. Jongens van hooguit 16 jaar ten tijde van het interview. Dit interview is inmiddels meer dan een jaar geleden genomen. Het boek is zelfs al een half jaar uit. En de jongens hangen nog regelmatig bij mij in het portiek. Inmiddels dus een jaar ouder.
Een van die jongens kwam zo af en toe een sigaretje vragen bij me. Ongeveer een week geleden vroeg hij voor het eerst om geld. Hij wilde 5 euro lenen om een pakje sigaretten te kopen. Ik besloot hem het geld te geven en we spraken af dat hij het de dag er op zou komen terugbrengen.
De avond erop kwam hij netjes het geld terugbrengen en besloot ik hem binnen te laten en hem wat drinken aan te bieden. Waarop hij in ging. Eenmaal aan de cola, vroeg ik hem of hij werkte of naar school ging. Ik zag hem namelijk vaak, zowel 's morgens, 's middags en 's avonds rondhangen en vroeg me af wat hij in zijn leven deed. Het antwoord wat ik kreeg was behoorlijk schokkend.
“Sorry mevrouw, ik zou graag naar school, of werken om geld te verdienen, maar ik ben iedere dag hele dagen druk om een slaapplek te regelen. Vaak lukt dit wel, maar ook net zo vaak niet. En dan zwerf ik in de nacht op straat... Overdag ben ik dan zo moe, dat het me niet lukt om me te concentreren op werk of school.”
De jongen keek naar de grond. Hij durfde me nog nauwelijks aan te kijken.
Ik was stil, keek de jongen aan. In zijn houding, zijn ogen en zijn praten herken ik mijn ex. Alleen dan veel jonger. In mijn hoofd speelden allerlei gedachten. Welke moeder laat zijn kind op straat zwerven? Hoe kan het dat deze jongen al zo gedoemd is te mislukken. Terwijl zijn leven nog niet eens begonnen is?
Hij vertelde dat hij tot oktober in de kelderboxen naast mijn huis had “gewoond” maar dat de woningbouw erachter was gekomen en de sloten veranderd had, waardoor hij daar niet meer binnen kon. Ik herinnerde me een vrouw die een aantal maanden terug aan de deur stond. Ze legitimeerde zich als medewerker van de woningbouw en vroeg of ik had opgemerkt dat er iemand in de kelderboxen woonde? Ik wist van niets en heb dat die mevrouw ook verteld, maar het bleek dus om deze minderjarige, op dat moment 16 jaar oude jongen te gaan.
Het ging me ontzettend aan mijn hart. Deze jongen die hier voor me stond. Dak- en thuisloos en iedere dag op zoek naar een slaapplaats. Ik wilde hem het liefst een slaapplek bieden, maar heb geen ruimte. En dus besloot ik hem te helpen zoeken naar de juiste begeleiding. En een onderkomen.
Dit was zo makkelijk nog niet, maar met een behoorlijk aantal telefoontjes en heel wat onderhandelen, hebben we een mooie kamer voor deze jongen weten te vinden.
Helemaal blij stond hij dan ook gisteren bij me binnen, om me te bedanken voor mijn hulp. En ik zag aan hem dat hij helemaal trots was toen hij me aan het eind van het bezoek vertelde dat hij naar huis ging. “Sweetmizzy, ik weet niet hoe ik je moet bedanken, na anderhalf jaar op straat te hebben gezworven heb ik eindelijk een plek om heen te gaan.”
Ik schoot vol van emoties. En vertelde hem dat hij me niet hoefde te bedanken. Ik heb zelf immers anderhalf jaar in een blijf van mijn lijfhuis gewoond. En dit is in principe niets meer en niets minder dan een dak- en thuisloze-opvang voor vrouwen en kinderen. Ik weet als geen ander hoe het voelt als je geen plekje voor jezelf hebt.
In de afgelopen week heb ik met doorvragen bereikt dat deze jongen zijn hele leven aan me heeft verteld. In korte lijnen komt het er op neer dat zijn moeder hem niet wilde en hem al mishandelde vanaf kleins af aan. En dan hebben we het over serieuze mishandelingen met hete strijkijzers en dergelijke. Op zijn 12e is zijn vader overleden en dat was ook het moment waarop zijn moeder hem de straat op trapte. Waarna hij in meerdere instellingen is belandt. Waar zijn vertrouwen in de mensheid nog meer geschaad werd. (hoe precies ga ik ivm privacy-redenen niet verder op in)
Uiteindelijk bij zijn opa beland, waar hij weer mishandeld werd. Waarna hij uiteindelijk de straat op is gevlucht. En dus in de kelderboxen naast mijn huis was beland. Als het koud was in de winter, ging hij proberen ergens in te breken. Als hij werd opgepakt, deerde hem dat niet, dan sliep hij in elk geval binnen. Hij heeft dan ook al meerdere keren in de jeugdgevangenis gezeten.
Je zult je waarschijnlijk afvragen waar ik met mijn verhaal naartoe wil. Maar er is een link met Loverboyschap en jongens met een achtergrond als deze. Ook mijn pooier heeft zijn levensverhaal aan mij verteld. Ik weet van de hoed en de rand. Jarenlang had ik medelijden met hem. En soms nog steeds. Want. Het is niet zo dat iemand geboren wordt als loverboy. Loverboys worden gecreëerd door hun omgeving. Jongens uit bovenstaand verhaal zijn dé potentiële loverboys.
Zo in de steek gelaten door eigen familie. Zo beschadigd in hun leven. Dat ze alles maar dan ook alles over hebben om ook een leuke auto te rijden en zich te bewijzen ten opzichte van de mensen die hun al die jaren in de steek hebben gelaten. En misschien ook wel ergens bewijzen ten opzichte van zichzelf. Deze jongens zijn vatbaar voor wilde verhalen over het pooierschap en hoe makkelijk het is om daarmee geld te verdienen. Dat ze die stap niet eens zullen overdenken en de keuze voor pooierschap snel gemaakt is. Daarnaast wordt het op MTV heel erg toegejuicht. Want de woorden PIMP (er is zelfs een rapgroep die zich zo noemt) en MY BITCHES is alom vertegenwoordigd. Dus ergens is het maatschappelijk al toegestaan dat goud-behangen mannen vrouwen misbruiken om geld aan ze te verdienen.
In de aanpak Loverboys zou dit ook meegenomen moeten worden. Want de hulpverlening voor zwerfjongens is nihil. Als het aan de hulpverlening (jeugdzorg e.d.) ligt, werd deze jongen in een gesloten instelling geplaatst. Net als de meeste minderjarige loverboy-slachtoffers overigens.. Deze kinderen worden gestraft voor de misère die anderen in hun leven hebben gebracht. Dit is krom en voelt ook zo. Waardoor de jongeren alleen maar meer zullen afzetten in zo'n situatie en als ze dan eenmaal 18 zijn, direct terugvallen in hun oude gedrag. Zolang dit systeem blijft en de opvang en begeleiding niet gericht is op leren leven in een maatschappij, maar juist zover mogelijk afhouden van die maatschappij. Zal het loverboy- probleem blijven en pak je alleen de symptomen van het loverboyschap aan (dus de slachtoffers en het vervolgen van loverboys) in plaats van het probleem bij de kern aan te pakken, waar het is misgegaan.
Wat mij betreft mogen ze ouders die kinderen zoveel misère aandoen, strafbaar stellen.
Een van die jongens kwam zo af en toe een sigaretje vragen bij me. Ongeveer een week geleden vroeg hij voor het eerst om geld. Hij wilde 5 euro lenen om een pakje sigaretten te kopen. Ik besloot hem het geld te geven en we spraken af dat hij het de dag er op zou komen terugbrengen.
De avond erop kwam hij netjes het geld terugbrengen en besloot ik hem binnen te laten en hem wat drinken aan te bieden. Waarop hij in ging. Eenmaal aan de cola, vroeg ik hem of hij werkte of naar school ging. Ik zag hem namelijk vaak, zowel 's morgens, 's middags en 's avonds rondhangen en vroeg me af wat hij in zijn leven deed. Het antwoord wat ik kreeg was behoorlijk schokkend.
“Sorry mevrouw, ik zou graag naar school, of werken om geld te verdienen, maar ik ben iedere dag hele dagen druk om een slaapplek te regelen. Vaak lukt dit wel, maar ook net zo vaak niet. En dan zwerf ik in de nacht op straat... Overdag ben ik dan zo moe, dat het me niet lukt om me te concentreren op werk of school.”
De jongen keek naar de grond. Hij durfde me nog nauwelijks aan te kijken.
Ik was stil, keek de jongen aan. In zijn houding, zijn ogen en zijn praten herken ik mijn ex. Alleen dan veel jonger. In mijn hoofd speelden allerlei gedachten. Welke moeder laat zijn kind op straat zwerven? Hoe kan het dat deze jongen al zo gedoemd is te mislukken. Terwijl zijn leven nog niet eens begonnen is?
Hij vertelde dat hij tot oktober in de kelderboxen naast mijn huis had “gewoond” maar dat de woningbouw erachter was gekomen en de sloten veranderd had, waardoor hij daar niet meer binnen kon. Ik herinnerde me een vrouw die een aantal maanden terug aan de deur stond. Ze legitimeerde zich als medewerker van de woningbouw en vroeg of ik had opgemerkt dat er iemand in de kelderboxen woonde? Ik wist van niets en heb dat die mevrouw ook verteld, maar het bleek dus om deze minderjarige, op dat moment 16 jaar oude jongen te gaan.
Het ging me ontzettend aan mijn hart. Deze jongen die hier voor me stond. Dak- en thuisloos en iedere dag op zoek naar een slaapplaats. Ik wilde hem het liefst een slaapplek bieden, maar heb geen ruimte. En dus besloot ik hem te helpen zoeken naar de juiste begeleiding. En een onderkomen.
Dit was zo makkelijk nog niet, maar met een behoorlijk aantal telefoontjes en heel wat onderhandelen, hebben we een mooie kamer voor deze jongen weten te vinden.
Helemaal blij stond hij dan ook gisteren bij me binnen, om me te bedanken voor mijn hulp. En ik zag aan hem dat hij helemaal trots was toen hij me aan het eind van het bezoek vertelde dat hij naar huis ging. “Sweetmizzy, ik weet niet hoe ik je moet bedanken, na anderhalf jaar op straat te hebben gezworven heb ik eindelijk een plek om heen te gaan.”
Ik schoot vol van emoties. En vertelde hem dat hij me niet hoefde te bedanken. Ik heb zelf immers anderhalf jaar in een blijf van mijn lijfhuis gewoond. En dit is in principe niets meer en niets minder dan een dak- en thuisloze-opvang voor vrouwen en kinderen. Ik weet als geen ander hoe het voelt als je geen plekje voor jezelf hebt.
In de afgelopen week heb ik met doorvragen bereikt dat deze jongen zijn hele leven aan me heeft verteld. In korte lijnen komt het er op neer dat zijn moeder hem niet wilde en hem al mishandelde vanaf kleins af aan. En dan hebben we het over serieuze mishandelingen met hete strijkijzers en dergelijke. Op zijn 12e is zijn vader overleden en dat was ook het moment waarop zijn moeder hem de straat op trapte. Waarna hij in meerdere instellingen is belandt. Waar zijn vertrouwen in de mensheid nog meer geschaad werd. (hoe precies ga ik ivm privacy-redenen niet verder op in)
Uiteindelijk bij zijn opa beland, waar hij weer mishandeld werd. Waarna hij uiteindelijk de straat op is gevlucht. En dus in de kelderboxen naast mijn huis was beland. Als het koud was in de winter, ging hij proberen ergens in te breken. Als hij werd opgepakt, deerde hem dat niet, dan sliep hij in elk geval binnen. Hij heeft dan ook al meerdere keren in de jeugdgevangenis gezeten.
Je zult je waarschijnlijk afvragen waar ik met mijn verhaal naartoe wil. Maar er is een link met Loverboyschap en jongens met een achtergrond als deze. Ook mijn pooier heeft zijn levensverhaal aan mij verteld. Ik weet van de hoed en de rand. Jarenlang had ik medelijden met hem. En soms nog steeds. Want. Het is niet zo dat iemand geboren wordt als loverboy. Loverboys worden gecreëerd door hun omgeving. Jongens uit bovenstaand verhaal zijn dé potentiële loverboys.
Zo in de steek gelaten door eigen familie. Zo beschadigd in hun leven. Dat ze alles maar dan ook alles over hebben om ook een leuke auto te rijden en zich te bewijzen ten opzichte van de mensen die hun al die jaren in de steek hebben gelaten. En misschien ook wel ergens bewijzen ten opzichte van zichzelf. Deze jongens zijn vatbaar voor wilde verhalen over het pooierschap en hoe makkelijk het is om daarmee geld te verdienen. Dat ze die stap niet eens zullen overdenken en de keuze voor pooierschap snel gemaakt is. Daarnaast wordt het op MTV heel erg toegejuicht. Want de woorden PIMP (er is zelfs een rapgroep die zich zo noemt) en MY BITCHES is alom vertegenwoordigd. Dus ergens is het maatschappelijk al toegestaan dat goud-behangen mannen vrouwen misbruiken om geld aan ze te verdienen.
In de aanpak Loverboys zou dit ook meegenomen moeten worden. Want de hulpverlening voor zwerfjongens is nihil. Als het aan de hulpverlening (jeugdzorg e.d.) ligt, werd deze jongen in een gesloten instelling geplaatst. Net als de meeste minderjarige loverboy-slachtoffers overigens.. Deze kinderen worden gestraft voor de misère die anderen in hun leven hebben gebracht. Dit is krom en voelt ook zo. Waardoor de jongeren alleen maar meer zullen afzetten in zo'n situatie en als ze dan eenmaal 18 zijn, direct terugvallen in hun oude gedrag. Zolang dit systeem blijft en de opvang en begeleiding niet gericht is op leren leven in een maatschappij, maar juist zover mogelijk afhouden van die maatschappij. Zal het loverboy- probleem blijven en pak je alleen de symptomen van het loverboyschap aan (dus de slachtoffers en het vervolgen van loverboys) in plaats van het probleem bij de kern aan te pakken, waar het is misgegaan.
Wat mij betreft mogen ze ouders die kinderen zoveel misère aandoen, strafbaar stellen.